§ 1. - Określenie, które osoby wykonujące pracę nakładczą uważa się za pracowników w rozumieniu ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1974.16.91

Akt utracił moc

Wersja od: 29 kwietnia 1974 r.

§  1.

1. Za pracowników w rozumieniu art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym opatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. Nr 3, poz. 6, z 1972 r. Nr 16, poz. 114 i Nr 53, poz. 341 oraz z 1973 r. Nr 38, poz. 225), zwanej dalej "ustawą", uważa się osoby wykonujące pracę nakładczą, jeżeli:

1) pracę tę wykonują na podstawie pisemnej umowy zawartej z jednostką gospodarki uspołecznionej,

2) osiągają z tytułu tej pracy zarobki wynoszące za 3 kolejne miesiące kalendarzowe w sumie co najmniej 1.800 zł, a gdy osoba wykonująca pracę nakładczą jest inwalidą III grupy - 1.500 zł, a I i II grupy - 900 zł.

2. W razie nieosiągnięcia przez osobę wykonującą pracę nakładczą zarobku określonego w ust. 1 pkt 2 wskutek przestoju w produkcji, który nie trwał dłużej niż 15 dni w danym miesiącu kalendarzowym, lub wskutek niezdolności do pracy z powodu choroby, kwoty określone w ust. 1 pkt 2 ulegają zmniejszeniu proporcjonalnie do skróconego okresu wykonywania pracy. Za przestój uważa się przerwę w produkcji, która objęła wszystkie osoby lub grupę osób, wykonujących pracę nakładczą dla danej jednostki gospodarki uspołecznionej.