Art. 10. - Ograniczenie dopuszczalności rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz zabezpieczenie ciągłości pracy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1956.2.11

Akt utracił moc

Wersja od: 2 maja 1959 r.

Art.  10.

1. Pracownik, z którym rozwiązano umowę o pracę bez przewidzianej prawem przyczyny (art. 2 i 3) albo zgody (art. 7 ust. 1, 3 i 5), może wystąpić - stosownie do obowiązujących przepisów - do komisji rozjemczej lub do sądu z żądaniem przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach.

2. Pracownikowi przywróconemu do pracy przysługuje przeciętne wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy, nie więcej jednak niż za trzy miesiące. Z wynagrodzenia tego potrąca się wynagrodzenie, które pracownik uzyskał w innym zakładzie pracy w ciągu pierwszych trzech miesięcy po rozwiązaniu umowy o pracę.

3. Jednakże pracownikowi należy się wynagrodzenie za cały czas niewykonywania pracy, jeżeli rozwiązanie umowy podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego; dotyczy to w szczególności rozwiązania umowy z pracownicą w okresie ciąży i połogowej przerwy w pracy, jak również z pracownikiem będącym członkiem rady zakładowej (miejscowej) lub komisji rozjemczej albo społecznym inspektorem pracy.

4. Pracownik, który w okresie pomiędzy rozwiązaniem umowy o pracę a przywróceniem go do pracy podjął zatrudnienie w innym zakładzie pracy, może bez wypowiedzenia rozwiązać stosunek pracy związany z tym zatrudnieniem w ciągu 7 dni od przywrócenia go do pracy w poprzednim zakładzie.