Rozdział 7 - Ustalenie wysokości odszkodowania. - Obowiązkowe ubezpieczenie zwierząt gospodarczych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1963.33.191

Akt utracił moc

Wersja od: 1 sierpnia 1963 r.

Rozdział  7.

Ustalenie wysokości odszkodowania.

§  20.

1. W powiatach, w których dokonano zgodnie z przepisem § 10 pkt 1 ilościowej rejestracji bydła i koni i w których normowe sumy ubezpieczenia ustalone zostały w wysokości 40% lub 50% ceny rynkowej średniej jakości tych zwierząt w powiecie, podstawą do ustalenia wysokości odszkodowania są te sumy, z zastrzeżeniem wynikającym z ust. 4.

2. W powiatach, w których zgodnie z przepisem § 10 pkt 1 dokonano ilościowej rejestracji bydła i koni i w których normowe sumy ubezpieczenia ustalone zostały w wysokości 70% ceny rynkowej średniej jakości tych zwierząt w powiecie, podstawą do ustalenia wysokości odszkodowania są - z zastrzeżeniem wynikającym z ust. 4 - normowe sumy ubezpieczenia w procentach ustalonych dla poszczególnych grup wieku i jakości koni oraz dla poszczególnych grup bydła - zgodnie z poniższą tabelą:

1) za konie

wiek koni w chwili szkody	jakość zwierząt			hodowlane
	zła	dobra	bardzo dobra
od do	% normowej sumy ubezpieczenia
1 roku 2 lat	50	70	80	-
2 lat 10 lat	70	120	150	180
10 lat 14 lat	60	100	130	150
14 lat 17 lat	50	80	100	120
17 lat 20 lat	40	60	70	100
20 lat i więcej	25	35	35	-

2) za bydło

	zwierzęta użytkowe	zwierzęta hodowlane
	% normowej sumy ubezpieczenia
jałówki w wieku od 1 roku do 2 lat i starsze nie zacielone, krowy powyżej 12 lat oraz wolce i buhaje w wieku od roku do 2 lat	75	110
jałówki cielne od 2 lat i pozostałe bydło użytkowe	100	150

3. W powiatach, w których dokonano zgodnie z przepisem § 10 pkt 2 rejestracji z ustaleniem indywidualnych sum ubezpieczenia, podstawą do ustalenia wysokości odszkodowania za zwierzę, dla którego ustalono indywidualną sumę ubezpieczenia, jest ta suma, w pozostałych zaś przypadkach - 50% ceny rynkowej średniej jakości zwierząt w powiecie (§ 7 ust. 2), z zastrzeżeniem wynikającym z ust. 4.

4. Jeżeli kwoty, o których mowa w ust. 1-3, przekraczają wartość zwierzęcia przed zachorowaniem lub wypadkiem, wynikającą z opinii organu służby weterynaryjnej, który leczył zwierzę, za podstawę obliczenia wysokości odszkodowania przyjmuje się 70% wartości zwierzęcia ustalonej przez PZU przy badaniu okoliczności powstania szkody.

§  21.

1. Od sumy będącej podstawą do ustalenia wysokości odszkodowania (§ 20) odlicza się część wartości pozostałości zwierzęcia po szkodzie, a mianowicie:

1) gdy ustalono indywidualną sumę ubezpieczenia zwierzęcia - odlicza się taką część wartości pozostałości zwierzęcia po szkodzie, jaką część wartości danego zwierzęcia stanowi jego suma ubezpieczenia;

2) gdy nie ustalono indywidualnej sumy ubezpieczenia zwierzęcia - odlicza się 40%, 50% lub 70% wartości pozostałości zwierzęcia po szkodzie, w zależności od tego, w jakim stosunku do przeciętnej wartości zwierząt w powiecie została określona suma ubezpieczenia (§ 6 ust. 2 i § 7 ust. 2).

2. Nie dokonuje się odliczeń z tytułu pozostałości zwierzęcia po szkodzie, o których mowa w ust. 1, jeżeli właściciel padłego zwierzęcia przedstawi pokwitowanie właściwego terenowo zakładu utylizacyjnego lub podległego mu punktu zbiorczego z odbioru zwłok zwierzęcia.

§  22.

1. Za wartość pozostałości zwierzęcia po szkodzie (§ 21 ust. 1) uważa się udowodnioną kwotę uzyskaną ze sprzedaży pozostałości zwierzęcia po szkodzie, z zastrzeżeniem, że w razie zaliczenia zwierzęcia lub tuszy na dostawy obowiązkowe - wartość pozostałości określa się według cennika dla ponadobowiązkowych dostaw żywca. Uzyskana kwota powinna być udowodniona rachunkiem wystawionym przez jednostkę gospodarki uspołecznionej, upoważnioną do handlu zwierzętami rzeźnymi oraz mięsem, lub rachunkiem wystawionym przez właściciela zwierzęcia, poświadczonym przez biuro gromadzkiej rady narodowej co do zgodności cen z kształtującymi się na rynku.

2. Jeżeli właściciel nie udowodni wysokości kwoty uzyskanej ze sprzedaży mięsa albo zużyje je na własne potrzeby - PZU stosuje następujące odliczenia:

1) przy koniach dobitych - 40% kwoty obliczonej w myśl § 20;

2) przy bydle dobitym, w przypadku uznania mięsa za pełnowartościowe - 60%, a w przypadku uznania mięsa za mniej wartościowe lub warunkowo zdatne - 40% kwoty obliczonej w myśl § 20; w razie nieudokumentowania oceny mięsa (§ 18 ust. 1 pkt 2) - stosuje się odliczenia jak za mięso pełnowartościowe.

3. Jeżeli właściciel nie udowodni wysokości kwoty uzyskanej ze sprzedaży skóry we właściwej jednostce gospodarki uspołecznionej, PZU stosuje odliczenia w wysokości wartości 20 kg skóry I klasy według obowiązującego cennika skór surowych.

§  23.

1. Uchwała powiatowej rady narodowej może ustalić zasadę wypłaty odszkodowań przez PZU bez żądania od właścicieli zwierząt udowodnienia wartości pozostałości po padłych i dobitych zwierzętach. PZU wypłaca wówczas odszkodowania w procentach sumy określonej zgodnie z § 20, a mianowicie:

1) za zwierzęta padłe (konie i bydło) - 95%,

2) za konie dobite z konieczności - 60%,

3) za bydło dobite z konieczności - 40%.

Nie stosuje się wówczas przepisu § 19 ust. 2 pkt 1.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadkach, o których mowa w § 24.

§ 24. Za szkody powstałe z powodu chorób zaraźliwych, objętych przepisami o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych, za które to szkody przyznane zostało odszkodowanie lub zapomoga z budżetu Państwa, PZU wypłaca odszkodowanie w wysokości różnicy pomiędzy wartością szacunkową zwierzęcia, ustaloną przez właściwy organ administracji państwowej według zasad określonych przepisami o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych, a wysokością przyznanego odszkodowania z budżetu Państwa. Różnica ta nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 20 ust. 1-3.

§ 25. W powiatach, w których obowiązkowe ubezpieczenie obejmuje również koszty leczenia (§ 3 pkt 2), PZU wypłaca koszty leczenia i koszty sekcji zwierzęcia na podstawie rachunku wydanego przez organ służby weterynaryjnej.