Art. 6. - Konwencja związkowa paryska o ochronie własności przemysłowej, przejrzana w Brukseli dnia 14 grudnia 1900 roku, w Waszyngtonie dnia 2 czerwca 1911 i w Hadze dnia 6 listopada 1925 roku. Paryż.1883.03.20.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.2.8

Akt obowiązujący

Wersja od: 24 marca 1975 r.

Artykuł  6.

Każdy znak fabryczny lub handlowy, zarejestrowany prawidłowo w kraju, z którego pochodzi, będzie dopuszczony do zgłoszenia i chroniony w tej samej postaci w innych krajach Związku.

Wszelako można odmówić rejestracji lub unieważnić rejestrację:

1) Znaków, mogących naruszyć prawa, nabyte przez osoby trzecie w kraju, w którym żąda się ochrony.

2) Znaków, pozbawionych wszelkich własności odróżniających lub utworzonych wyłącznie z oznak lub wskazówek, mogących służyć w handlu do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, miejsca pochodzenia lub czasu wytworzenia produktów, bądź też zwykle używanych w mowie potocznej lub ustalonych zwyczajowo w uczciwych i ustalonych stosunkach kraju, w którym żąda się ochrony.

Przy ocenie własności odróżniających danego znaku należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne, w szczególności przeciąg czasu używania znaku.

3) Znaków przeciwnych moralności lub porządkowi publicznemu.

Ustala się, że znak nie będzie mógł być uważany za przeciwny porządkowi publicznemu z tego tylko powodu, iż nie odpowiada jednemu z ustawowych przepisów o znakach, z wyjątkiem gdy ów przepis dotyczy właśnie porządku publicznego.

Za kraj pochodzenia będzie uważany:

Należący do Związku kraj, w którym zgłaszający posiada rzeczywiste i poważne przedsiębiorstwo przemysłowe lub handlowe, a gdy takiego przedsiębiorstwa nie posiada, należący do Związku kraj, w którym zamieszkuje, jeśli zaś nie zamieszkuje w żadnym z krajów Związku, kraj jego narodowości o ile jest przynależny do jednego z krajów Związku.

Wznowienie rejestracji znaku w kraju pochodzenia w żadnym razie nie może pociągać za sobą obowiązku wznowienia rejestracji w innych krajach Związku, w których znak został zarejestrowany.

Dobrodziejstwo pierwszeństwa utrzymuje się przy zgłoszeniach znaków, dokonanych w terminie przewidzianym art. 4, nawet wtedy, gdy rejestracja w kraju pochodzenia następuje dopiero po upływie tego terminu.

Postanowienie ustępu 1 nie wyklucza prawa żądania od zgłaszającego zaświadczenia prawidłowej rejestracji, wystawionego przez właściwy urząd kraju pochodzenia, jednakże żadne uwierzytelnienie tego zaświadczenia wymagane nie będzie.