Konwencja o uregulowaniu pewnych kolizji ustaw w przedmiocie czeków. Genewa.1931.03.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1937.26.183

Akt obowiązujący

Wersja od: 19 marca 1937 r.

KONWENCJA

o uregulowaniu pewnych kolizji ustaw w przedmiocie czeków.

KONWENCJA

o uregulowaniu pewnych kolizji ustaw w przedmiocie czeków.

Prezydent Rzeszy Niemieckiej; Prezydent Związkowy Republiki Austriackiej; Jego Królewska Mość Król Belgów; Jego Królewska Mość Król Danii i Islandii; Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, za Wolne Miasto Gdańsk; Prezydent Republiki Ekwadoru; Jego Królewska Mość Król Hiszpanii; Prezydent Republiki Finlandzkiej; Prezydent Republiki Francuskiej; Prezydent Republiki Greckiej; Jego Wysokość Regent Królestwa Węgier; Jego Królewska Mość Król Włoch; Jego Cesarska Mość Cesarz Japonii; Jej Królewska Wysokość Wielka Księżna Luksemburgu; Prezydent Stanów Zjednoczonych Meksyku; Jego Wysokość Książę Monako; Jego Królewska Mość Król Norwegii; Jej Królewska Mość Królowa Holandii; Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej; Prezydent Republiki Portugalskiej; Jego Królewska Mość Król Rumunii; Jego Królewska Mość Król Szwecji; Związkowa Rada Szwajcarska; Prezydent Republiki Czeskosłowackiej; Prezydent Republiki Tureckiej; Jego Królewska Mość Król Jugosławii -

pragnąc przyjąć prawidła, celem rozstrzygania pewnych kolizji ustaw w przedmiocie czeków, wyznaczyli swoimi pełnomocnikami, a mianowicie: (pominięto),

którzy, po przedstawieniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  pierwszy.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wzajemnie stosować zasady, przewidziane w artykułach następujących, do rozstrzygania w przedmiocie czeków kolizji ustaw, niżej wymienionych.

Artykuł  2.

Zdolność osoby do zaciągania zobowiązań czekowych ocenia się według jej prawa ojczystego. Jeżeli to prawo ojczyste uznaje za właściwe prawo innego kraju, należy je stosować.

Kto według prawa, określonego w ustępie poprzedzającym, nie ma zdolności czekowej, mimo to jest ważnie zobowiązany, jeżeli podpisał czek w kraju, według którego ustaw miałby zdolność czekową.

Kazda z Wysokich Układających się Stron może nie uznać ważności zobowiązania czekowego zaciągniętego przez jednego z jej obywateli i które byłoby uważane za ważne na obszarze innych Wysokich Układających się Stron jedynie skutkiem zastosowania poprzedzającego ustępu niniejszego artykułu.

Artykuł  3.

Prawo kraju miejsca płatności czek rozstrzyga o tym, na kogo można czek wystawić.

Jeżeli według tego prawa dokument ze względu na osobę, na którą został wystawiony, jest nieważny jako czek, zobowiązania, wynikające z podpisów, umieszczonych na tym dokumencie w innych krajach, których ustawy nie zawierają takiego podpisu, są mimo to ważne.

Artykuł  4.

Formę zobowiązań czekowych ocenia się podług ustaw kraju, w którym te zobowiązania zostały podpisane; jednakże wystarcza zachowanie formy, wymaganej przez prawo miejsca płatności.

Jeżeli jednak zobowiązania czekowe, nieważne ze względu na przepisy ustępu poprzedzającego, odpowiadają prawu kraju, w którym zostało podpisane późniejsze zobowiązanie, ważności późniejszego zobowiązania nie uchybia okoliczność, że forma wczaśniejszych zobowiązań była nieprawidłowa.

Każda z Wysokich Układających się Stron może postanowić, że zobowiązania czekowe, zaciągnięte zagranicą przez jednego z jej obywateli, będą ważne wobec innego jej obywatela na jej obszarze, jeżeli zostały zaciągnięte z zachowaniem formy, przewidzianej przez prawo ojczyste.

Artykuł  5.

Skutki zobowiązań czekowych określa się według ustaw kraju, w którym zobowiązania te zostały zaciągnięte.

Artykuł  6.

Terminy wykonywania zwrotnego poszukiwania określa w stosunku do wszystkich osób, które czek podpisały, prawo miejsca wystawienia czeku.

Artykuł  7.

Prawo miejsca płatności czeku określa:

1) czy czek może być płatny tylko za okazaniem, czy też może być płatny w pewien czas po okazaniu oraz jakie są skutki umieszczenia w czeku późniejszej daty wystawienia;

2) termin do przedstawienia;

3) czy czek może być przyjęty, certyfikowany, potwierdzony lub wizowany oraz jakie są skutki tych oświadczeń;

4) czy posiadacz może żądać zapłaty częściowej oraz czy jest zobowiązany do jej przyjęcia;

5) czy czek może być zakreślony albo zaopatrzony zastrzeżeniem "przelać na rachunek" lub innym równoznacznym oraz jakie są skutki tych oświadczeń;

6) czy posiadacz ma szczególne prawa do pokrycia oraz jaki jest ich charakter;

7) czy wystawca może czek odwołać lub sprzeciwić się jego zapłacie;

8) jakie środki należy przedsięwziąć w razie zaginięcia lub kradzieży czeku;

9) czy protest lub równoznaczne stwierdzenie jest potrzebne do zachowania prawa zwrotnego poszukiwania przeciwko indosantom, wystawcy oraz innym zobowiązanym.

Artykuł  8.

Formę i terminy protestu, tudzież formę innych czynności, potrzebnych do wykonania lub do zachowania praw czekowych, ocenia się podług ustaw kraju, w którym protest ma być dokonany lub czynność przedsięwzięta.

Artykuł  9.

Każda z Wysokich Układających się Stron zastrzega sobie możność niestosowania zasad prawa prywatnego międzynarodowego, zawartych w niniejszej konwencji, jeżeli chodzi:

1) o zbowiązanie zaciągnięte poza obszarem jednej z Wysokich Układających się Stron;

2) o ustawę, którą według tych zasad należałoby stosować, a która nie jest ustawą jednej z Wysokich Układających się Stron.

Artykuł  10.

Na obszarze każdej z Wysokich Układających się Stron, postanowienia niniejszej konwencji nie będą stosowane do czeków już wystawionych w chwili wejścia w życie niniejszej konwencji.

Artykuł  11.

Niniejsza konwencja, której teksty francuski i angielski będą jednakowo miarodajne, będzie nosiła datę dnia dzisiejszego.

Będzie ona mogła być podpisana później aż do 15 lipca 1931 roku w imieniu każdego Członka Ligi Narodów i każdego Państwa, nie będącego Członkiem Ligi Narodów.

Artykuł  12.

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana.

Dokumenty ratyfikacyjne zastaną złożone przed 1 września 1933 roku u Sekretarza Generalnego Ligi Narodów, który zawiadomi natychmiast o ich otrzymaniu wszystkich Członków Ligi Narodów i wszystkie Państwa, nie będące Członkami Ligi Narodów, w imieniu których niniejsza konwencja została podpisana, lub w imieniu których dokonane zostało przystąpienie do niej.

Artykuł  13.

Począwszy od 15 lipca 1931 roku, każdy Członek Ligi Narodów i każde Państwo, nie będące Członkiem Ligi Narodów, będzie mogło przystąpić do konwencji.

Przystąpienie to będzie uskutecznione przez notyfikację u Sekretarza Generalnego Ligi Narodów. Notyfikacja będzie złożona w archiwach Sekretariatu.

Sekretarz Generalny zawiadomi natychmiast o tym złożeniu wszystkich Członków Ligi Narodów i wszystkie Państwa, nie będące Członkami Ligi Narodów, które podpisały lub przystąpiły do niniejszej konwencji.

Artykuł  14.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie dopiero po jej ratyfikowaniu lub przystąpieniu do niej siedmiu Członków Ligi Narodów lub Państw, nie będących Członkami Ligi Narodów, w których liczbie musi się znajdować trzech Członków Ligi Narodów reprezentowanych na stałe w Radzie.

Wejście w życie nastąpi dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów siódmej ratyfikacji lub przystąpienia zgodnie z ustępem pierwszym niniejszego artykułu.

Sekretarz Generalny Ligi Narodów, uskuteczniając zawiadomienia przewidziane w artykułach 12 i 13, zaznaczy w szczególności, że otrzymał ratyfikacje lub przystąpienia, przewidziane w ustępie pierwszym niniejszego artykułu.

Artykuł  15.

Każda ratyfikacja lub przystąpienie, które nastąpi po wejściu w życie konwencji, zgodnie z postanowieniami artykułu 14, zacznie wywierać skutki dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu ratyfikacji lub przystąpienia przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów.

Artykuł  16.

Konwencja niniejsza nie będzie mogła być wypowiedziana przed upływem dwóch lat od daty, w której wejdzie ona w życie w stosunku do danego Członka Ligi Narodów lub w stosunku do danego Państwa, nie będącego Członkiem Ligi Narodów; wypowiedzenie to zacznie wywierać skutki dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu przez Sekretarza Generalnego notyfikacji, do niego wystosowanej.

Każde wypowiedzenie będzie natychmiast zakomunikowane przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów wszystkim Członkom Ligi Narodów i Państwom, nie będącym Członkami Ligi Narodów, które podpisały lub przystąpiły do niniejszej konwencji.

Każde wypowiedzenie będzie miało skutek tylko w stosunku do Członka Ligi Narodów lub Państwa, nie będącego Członkiem Ligi Narodów, w którego imieniu zostanie dokonane.

Artykuł  17.

Każdy Członek Ligi Narodów i każde Państwo, nie będące Członkiem Ligi Narodów, w stosunku do którego ma moc niniejsza konwencja, może skierować do Sekretarza Generalnego Ligi Narodów, po upływie czwartego roku od wejścia w życie konwencji, żądanie dążące do zmiany niektórych lub wszystkich przepisów niniejszej konwencji.

Jezeli takie żądanie, po zakomunikowaniu go innym Członkom Ligi Narodów albo Państwom, nie będącym Członkami Ligi Narodów, a których wówczas będzie obowiązywała konwencja, zostanie poparte w terminie jednorocznym przez sześć przynajmiej z tych Państw, Rada Ligi Narodów postanowi, czy należy zwołać w tym celu konferencję.

Artykuł  18.

Wysokie Układające się Strony mogą oświadczyć w chwili podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia, że przez przyjęcie przez nie niniejszej konwencji, nie zamierzają wziąć na siebie żadnego zobowiązania co do całości lub każdej części swych kolonii, protektoratów albo obszarów, pozostających pod ich zwierzchnictwem lub mandatem; w tym przypadku niniejsza konwencja nie będzie się stosowała do obszarów , będących przedmiotem podobnego oświadczenia.

Wysokie Układające się Strony mogą później notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów, że życzą sobie zastosować niniejszą konwencję do całości lub każdej części swych obszarów, które stanowiły przedmiot oświadczenia, przewidzianego w ustępie poprzedzającym. W tym przypadku konwencja będzie się stosowała do obszarów wspomnianych w notyfikacji po upływie dziewięćdziesięciu dni od jej otrzymania przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów.

Tak samo, Wysokie Układające się Strony mogą w każdej chwili oświadczyć, że życzą sobie, aby niniejsza konwencja przestała się stosować do całości lub każdej części jej kolonii, protektoratów lub obszarów pozostających pod jej zwierzchnictwem lub mandatem; w tym przypadku konwencja przestanie się stosować do obszarów, do których takie oświadczenie się odnosi, po upływie roku od otrzymania tego oświadczenia przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów.

Artykuł  19.

Niniejsza konwencja będzie zarejestrowana przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów z chwilą jej wejścia w życie.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Genewie, dziewiętnastego marca tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku, w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Sekretariatu Ligi Narodów; uwierzytelnione odpisy tego egzemplarza zostaną przesłane do wszystkich Członków Ligi Narodów i do wszystkich Państw, nie będących Członkami Ligi Narodów, reprezentowanych na konferencji.