Rozdział 2 - Kaucja na zabezpieczenie kosztów procesu i wykonanie orzeczenia w zakresie kosztów - Konwencja o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych. Haga.1980.10.25.
Dz.U.1995.18.86
Akt obowiązującyRozdział II
Kaucja na zabezpieczenie kosztów procesu i wykonanie orzeczenia w zakresie kosztów
Kaucja na zabezpieczenie kosztów procesu i wykonanie orzeczenia w zakresie kosztów
Nie można żądać od osób fizycznych lub prawnych, mających miejsce stałego pobytu lub siedzibę w jednym z umawiających się państw i będących powodami lub biorących udział w postępowaniu przed sądami innego umawiającego się państwa, złożenia kaucji lub depozytu z jakiegokolwiek tytułu jedynie z tej przyczyny, że są one cudzoziemcami lub nie posiadają miejsca stałego pobytu lub siedziby w państwie, w którym zostało wszczęte postępowanie.
Powyższą zasadę stosuje się również w wypadku opłat wymaganych na zabezpieczenie kosztów postępowania sądowego od osób będących powodami lub biorących udział w postępowaniu.
Orzeczenia w zakresie kosztów i opłat sądowych, wydane w jednym z umawiających się państw w odniesieniu do osoby zwolnionej od kaucji, depozytu lub opłat bądź na mocy artykułu 14, bądź prawa państwa, w którym postępowanie zostało wszczęte, będą, na wniosek wierzyciela, bezpłatnie wykonane w każdym innym umawiającym się państwie.
Każde umawiające się państwo wyznaczy jeden lub więcej organów przesyłających w celu przekazywania właściwemu organowi centralnemu w państwie wezwanym wniosków o wykonanie orzeczeń określonych w artykule 15.
Każde umawiające się państwo wyznaczy organ centralny właściwy do przyjmowania takich wniosków i podejmowania stosownych działań dla zapewnienia, że ostateczna decyzja w tym zakresie zostanie wydana.
Państwa federalne i państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, mogą wyznaczyć kilka organów centralnych. W wypadku stwierdzenia swej niewłaściwości wezwany organ centralny przekazuje wniosek, właściwemu organowi centralnemu w państwie wezwanym.
Wnioski przewidziane w tym artykule będą przekazywane bez udziału jakiegokolwiek innego organu. Jednak każde umawiające się państwo może w tym celu skorzystać z drogi dyplomatycznej.
Jeżeli państwo wezwane nie oświadczy o swoim sprzeciwie, postanowienia podane wyżej nie stoją na przeszkodzie złożeniu wniosku o wykonanie orzeczenia bezpośrednio przez wierzyciela.
Do wniosku o wykonanie orzeczenia należy dołączyć:
a) poświadczony odpis części orzeczenia, zawierającej nazwiska i inne informacje dotyczące stron postępowania oraz postanowienia w zakresie kosztów i opłat;
b) wszelkie dokumenty niezbędne do stwierdzenia, że orzeczenie nie może być w zwykłej formie zaskarżone w państwie, w którym zostało wydane, i że jest ono tam wykonalne;
c) poświadczone tłumaczenie powyższych dokumentów na język państwa wezwanego, jeżeli nie zostały sporządzone w tym języku.
Właściwy organ państwa wezwanego rozpoznaje wnioski o wykonanie orzeczenia bez przesłuchiwania stron. Organ ten ogranicza się do stwierdzenia, czy zostały złożone wymagane dokumenty. Na prośbę wnioskodawcy organ ten ustala wysokość kosztów rozpoznania, tłumaczenia i poświadczenia, które uznane są za koszty i opłaty związane z postępowaniem. Nie można wymagać żadnej legalizacji ani innej podobnej formalności.
Strony mogą odwoływać się od orzeczenia wydanego przez właściwy organ jedynie przy zastosowaniu środków określonych przez ustawodawstwo państwa wezwanego.