Konwencja o szelfie kontynentalnym. Genewa.1958.04.29.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1964.28.179

Akt obowiązujący

Wersja od: 10 czerwca 1964 r.

KONWENCJA

O SZELFIE KOTYNENTALNYM,

sporządzona w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.

W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 29 kwietnia 1958 r. sporządzona została w Genewie Konwencja o szelfie kontynentalnym.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 22 maja 1962 r.

(Tekst Konwencji został zamieszczony w załączniku do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA O SZELFIE KONTYNENTALNYM

sporządzona w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r.

Państwa będące stronami niniejszej Konwencji, zgodziły się na następujące postanowienia:

Artykuł  1

W rozumieniu przepisów niniejszych wyrażenie "szelf kontynentalny" używane jest dla określenia: a) dna morskiego i podglebia obszarów podmorskich przyległych do wybrzeża, lecz położonych poza morzem terytorialnym, aż do głębokości 200 metrów albo, poza tę granicę, aż do punktu, gdzie głębokość znajdujących się nad nim wód pozwala na eksploatację naturalnych zasobów wymienionych obszarów, b) dna morskiego i podglebia analogicznych obszarów podmorskich przyległych do brzegów wysp.

Artykuł  2

1. Państwo nadbrzeżne wykonuje prawa suwerenne nad szelfem kontynentalnym w celu jego badania i eksploatacji jego naturalnych zasobów.

2. Prawa przewidziane w § 1 niniejszego artykułu są wyłączne w tym znaczeniu, że jeśli Państwo nadbrzeżne nie przeprowadza badań szelfu kontynentalnego ani nie eksploatuje jego zasobów naturalnych, nikt nie może podjąć takich czynności ani rościć sobie praw do szelfu kontynentalnego bez wyraźnej zgody Państwa nadbrzeżnego.

3. Prawa Państwa nadbrzeżnego do szelfu kontynentalnego są niezależne od faktycznego lub teoretycznego zawładnięcia, ani też od jakiegokolwiek wyraźnego oświadczenia.

4. Zasoby naturalne, o których mowa w niniejszych przepisach, obejmują minerały i inne nie żyjące bogactwa naturalne dna morskiego i podglebia, wraz z organizmami żywymi należącymi do gatunków osiadłych, to jest organizmami, które - w stadium, gdy mogą być łowione - są bądź nieruchome na dnie morskim lub pod tym dnem, bądź też niezdolne do poruszania się inaczej, jak pozostając stale w fizycznym kontakcie z dnem morskim lub podglebiem.

Artykuł  3

Prawa Państwa nadbrzeżnego do szelfu kontynentalnego nie naruszają statusu prawnego wód ponadszelfowych, stanowiących pełne morze, ani przestrzeni powietrznej ponad tymi wodami.

Artykuł  4

Państwo nadbrzeżne nie może utrudniać układania lub utrzymywania kabli i rurociągów podmorskich na szelfie kontynentalnym, z zastrzeżeniem jego uprawnień do przedsiębrania rozsądnych środków dla badania szelfu kontynentalnego i eksploatacji jego naturalnych zasobów.

Artykuł  5

1. Badanie szelfu kontynentalnego i eksploatacja jego zasobów naturalnych nie mogą powodować nieusprawiedliwionych przeszkód w żegludze, rybołówstwie lub zachowaniu zasobów biologicznych morza, ani też nie mogą powodować przeszkód w podstawowych badaniach oceanograficznych lub innych badaniach naukowych wykonywanych z zamiarem ogłoszenia ich wyników.

2. Z zastrzeżeniem postanowień §§ 1 i 6 niniejszego artykułu Państwo nadbrzeżne ma prawo wnoszenia, konserwowania lub utrzymywania w ruchu na szelfie kontynentalnym instalacji i innych urządzeń koniecznych do badania tegoż i eksploatacji jego zasobów naturalnych, ustanawiania stref bezpieczeństwa wokół tych instalacji i urządzeń oraz podejmowania w tych strefach środków koniecznych do ich ochrony.

3. Strefy bezpieczeństwa, przewidziane w § 2 niniejszego artykułu, mogą rozciągać się na przestrzeni 500 metrów wokół tych instalacji i innych urządzeń, które zostały wzniesione, mierząc od każdego punktu ich zewnętrznej krawędzi. Statki wszelkich narodowości są obowiązane do poszanowania tych stref bezpieczeństwa.

4. Urządzenia te i instalacje, choć podlegają jurysdykcji Państwa nadbrzeżnego, nie posiadają statusu prawnego wysp. Nie mają one ani własnego morza terytorialnego, ani też obecność ich nie wpływa na wyznaczenie granic morza terytorialnego Państwa nadbrzeżnego.

5. Budowa wymienionych instalacji powinna być należycie ogłoszona, a także konieczne jest zapewnienie stałego systemu sygnalizującego ich obecność. Wszelkie instalacje porzucone lub nieczynne muszą być całkowicie usunięte.

6. Ani instalacje, ani urządzenia, ani też ustalone wokół nich strefy bezpieczeństwa nie powinny znajdować się w miejscach, gdzie mogą stanowić przeszkodę w korzystaniu z regularnych szlaków morskich, niezbędnych dla żeglugi międzynarodowej.

7. Państwo nadbrzeżne jest obowiązane do podjęcia w strefach bezpieczeństwa wszelkich środków niezbędnych do ochrony zasobów biologicznych morza przed szkodliwymi czynnikami.

8. Konieczne jest uzyskanie zgody Państwa nadbrzeżnego na wszelkie badania dotyczące szelfu kontynentalnego, przeprowadzane na miejscu. Państwo nadbrzeżne nie odmówi jednak normalnie swej zgody, jeśli zwróci się o nią należycie kwalifikowana instytucja w celu przeprowadzania czysto naukowych badań dotyczących charakterystyki fizycznej lub biologicznej szelfu kontynentalnego, pod warunkiem że Państwo nadbrzeżne będzie miało prawo, jeśli wyrazi takie życzenie, brać udział w tych badaniach lub być przy nich reprezentowane oraz że w każdym wypadku wyniki badań zostaną ogłoszone.

Artykuł  6

1. W razie gdy ten sam szelf kontynentalny przylega do terytoriów dwóch lub więcej Państw, których wybrzeża leżą naprzeciw siebie, rozgraniczenie szelfu kontynentalnego pomiędzy tymi Państwami następuje w drodze porozumienia pomiędzy nimi. W braku porozumienia, jeśli szczególne okoliczności nie uzasadniają odmiennego rozgraniczenia, granicę stanowi linia środkowa, której wszystkie punkty są równo oddalone od najbliższych punktów linii podstawowych, od których wymierzono szerokość morza terytorialnego każdego z tych Państw.

2. W razie gdy ten sam szelf kontynentalny przylega dla terytoriów dwóch Państw granicznych, rozgraniczenie szelfu kontynentalnego następuje w drodze porozumienia tych Państw. W braku porozumienia, jeśli szczególne okoliczności nie usprawiedliwiają odmiennego rozgraniczenia, granicę wytycza się przy zastosowaniu zasady równych odległości od najbliższych punktów linii podstawowej, od której wyznaczono szerokość morza terytorialnego każdego z tych Państw.

3. W toku wytyczania granic szelfu kontynentalnego wszystkie linie, ustalone zgodnie z zasadami wymienionymi w §§ 1 i 2 niniejszego artykułu, powinny być określone z odniesieniem do map geograficznych znaków istniejących przy danej dacie, przy czym należy również wziąć pod uwagę stałe punkty na lądzie, które mogą być zidentyfikowane.

Artykuł  7

Postanowienia niniejszych artykułów nie naruszają w niczym prawa Państwa nadbrzeżnego do wykorzystywania podglebia w celu przebicia tuneli, niezależnie od głębokości wód ponad podglebiem.

Artykuł  8

Niniejsza Konwencja otwarta będzie do podpisu do dnia 31 października 1958 r. przez wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub przez jakąkolwiek agencję wyspecjalizowaną, jak również przez każde inne Państwo, zaproszone przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, aby zostało stroną Konwencji.

Artykuł  9

Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  10

Niniejsza Konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego Państwa należącego do jednej z kategorii wymienionych w artykule 8. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  11

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dwudziestego drugiego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia.

2. Dla każdego z Państw, które ratyfikuje Konwencję lub przystąpi do niej po złożeniu dwudziestego drugiego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia, Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia.

Artykuł  12

1. W chwili podpisu, ratyfikacji lub przystąpienia każde Państwo będzie mogło zgłosić zastrzeżenia do artykułów Konwencji, z wyjątkiem artykułów 1 do 3 włącznie.

2. Każde Umawiające się Państwo, które zgłosiło swe zastrzeżenia stosownie do poprzedniego paragrafu, może w każdej chwili wycofać je przez dokonanie zgłoszenia w tym przedmiocie skierowanego do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  13

1. Po upływie okresu pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji każda z Umawiających się Stron może w każdym czasie postawić wniosek o rewizję postanowień niniejszej Konwencji w formie pisemnej notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych poweźmie decyzję, czy i jakie kroki należy podjąć w przedmiocie takiego wniosku.

Artykuł  14

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie informował wszystkie Państwa członkowskie Organizacji Narodów Zjednoczonych i inne Państwa wymienione w artykule 8:

a) o podpisaniu niniejszej Konwencji oraz złożeniu dokumentów ratyfikacji lub przystąpienia, zgodnie z artykułami 8, 9 i 10,

b) o dacie, w której niniejsza Konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 11,

c) o wnioskach o rewizję zgłoszonych zgodnie z artykułem 13,

d) o zastrzeżeniach do niniejszej Konwencji, zgłoszonych zgodnie z artykułem 12.

Artykuł  15

Oryginał niniejszej Konwencji, której teksty angielski, francuski, chiński, rosyjski i hiszpański są jednakowo autentyczne, zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle należycie uwierzytelnione kopie wszystkim Państwom wymienionym w artykule 8.

Na dowód czego niżej podpisani Pełnomocnicy, należycie upoważnieni przez swoje odnośne Rządy, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Genewie, dnia dwudziestego dziewiątego kwietnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego ósmego roku.