Tytuł 7 - Stosunek do Konwencji brukselskiej i innych umów - Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Lugano.1988.09.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2000.10.132

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lutego 2000 r.

Tytuł  VII

Stosunek do Konwencji brukselskiej i innych umów

Artykuł  54b

1. Niniejsza konwencja nie narusza stosowania przez państwa członkowskie Wspólnot Europejskich Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisanej w Brukseli dnia 27 września 1968 r., i Protokołu w sprawie wykładni wymienionej konwencji przez Trybunał Sprawiedliwości, podpisanego w Luksemburgu dnia 3 czerwca 1971 r., w brzmieniu wynikającym z konwencji, na mocy których nowe państwa członkowskie Wspólnot Europejskich przystąpiły do tej konwencji i tego protokołu. Wymienione konwencje wraz z protokołem zwane będą dalej "Konwencją Brukselską".

2. Jednakże niniejszą konwencję stosuje się w każdym wypadku:

a) w sprawach jurysdykcji, jeżeli pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium Umawiającego się Państwa, które nie jest członkiem Wspólnot Europejskich, lub jeżeli sądy tego Umawiającego się Państwa mają jurysdykcję na podstawie artykułu 16 lub 17;

b) zawisłości sporu lub spraw wiążących się ze sobą w rozumieniu artykułów 21 i 22, jeżeli postępowanie zostało wszczęte w Umawiającym się Państwie, które nie jest członkiem Wspólnot Europejskich, i w Umawiającym się Państwie, które jest członkiem Wspólnot Europejskich;

c) w sprawach uznawania i wykonywania, jeżeli państwo pochodzenia lub państwo wezwane nie jest członkiem Wspólnot Europejskich.

3. Poza przyczynami przewidzianymi w tytule III, uznania lub wykonania można odmówić, jeżeli podstawa jurysdykcji, na której orzeczenie zostało oparte, różni się od podstawy wynikającej z niniejszej konwencji, a o uznanie lub wykonanie wnosi się przeciwko stronie, która ma miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie nie będącym członkiem Wspólnot Europejskich, chyba że orzeczenie może być uznane lub wykonane na podstawie prawa państwa wezwanego.

Artykuł  55

Nie naruszając przepisów artykułu 54 ustęp 2 oraz artykułu 56, niniejsza konwencja zastępuje następujące umowy zawarte między dwoma lub kilkoma Umawiającymi się Państwami:

- Umowę między Konfederacją Szwajcarską a Francją o jurysdykcji i wykonywaniu wyroków w sprawach cywilnych, podpisaną w Paryżu dnia 15 czerwca 1869 r.;

- Umowę między Konfederacją Szwajcarską a Hiszpanią o wzajemnym wykonywaniu wyroków i orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Madrycie dnia 19 listopada 1896 r.;

- Umowę między Konfederacją Szwajcarską a Rzeszą Niemiecką o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i arbitrażowych, podpisaną w Bernie dnia 2 listopada 1929 r.;

- Umowę między Danią, Finlandią, Islandią, Norwegią i Szwecją o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, podpisaną w Kopenhadze dnia 16 marca 1932 r.;

- Umowę między Konfederacją Szwajcarską a Włochami o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, podpisaną w Rzymie dnia 3 stycznia 1933 r.;

- Umowę między Szwecją a Konfederacją Szwajcarską o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i arbitrażowych, podpisaną w Sztokholmie dnia 15 stycznia 1936 r.;

- Umowę między Królestwem Belgii a Austrią o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i dokumentów urzędowych dotyczących zobowiązań alimentacyjnych, podpisaną w Wiedniu dnia 25 października 1957 r.;

- Umowę między Konfederacją Szwajcarską a Belgią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i arbitrażowych, podpisaną w Bernie dnia 29 kwietnia 1959 r.;

- Umowę między Republiką Federalną Niemiec a Austrią o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, ugód oraz dokumentów urzędowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Wiedniu dnia 6 czerwca 1959 r.;

- Umowę między Królestwem Belgii a Austrią o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, orzeczeń arbitrażowych oraz dokumentów urzędowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Wiedniu dnia 16 czerwca 1959 r.;

- Umowę między Austrią a Konfederacją Szwajcarską o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, podpisaną w Bernie dnia 16 grudnia 1960 r.;

- Umowę między Norwegią a Zjednoczonym Królestwem o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych, podpisaną w Londynie dnia 12 czerwca 1961 r.;

- Umowę między Zjednoczonym Królestwem a Austrią o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Wiedniu dnia 14 lipca 1961 r., wraz z Protokołem zmieniającym, podpisanym w Londynie dnia 6 marca 1970 r.;

- Umowę między Królestwem Niderlandów a Austrią o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych oraz dokumentów urzędowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Hadze dnia 6 lutego 1963 r.;

- Umowę między Francją a Austrią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i dokumentów urzędowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Wiedniu dnia 15 lipca 1966 r.;

- Umowę między Luksemburgiem a Austrią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i dokumentów urzędowych w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Luksemburgu dnia 29 lipca 1971 r.;

- Umowę między Włochami a Austrią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, ugód sądowych oraz aktów notarialnych, podpisaną w Rzymie dnia 16 listopada 1971 r.;

- Umowę między Norwegią a Republiką Federalną Niemiec o wzajemnym uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych i innych dokumentów podlegających wykonaniu w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Oslo dnia 17 czerwca 1977 r.;

- Umowę między Danią, Finlandią, Islandią, Norwegią i Szwecją o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych, podpisaną w Kopenhadze dnia 11 października 1977 r.;

- Umowę między Austrią a Szwecją o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych, podpisaną w Sztokholmie dnia 16 września 1982 r.;

- Umowę między Austrią a Hiszpanią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń sądowych, ugód i dokumentów urzędowych podlegających wykonaniu w sprawach cywilnych i handlowych, podpisaną w Wiedniu dnia 17 lutego 1984 r.;

- Umowę między Norwegią a Austrią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych, podpisaną w Wiedniu dnia 21 maja 1984 r. oraz

- Umowę między Finlandią a Austrią o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych, podpisaną w Wiedniu dnia 17 listopada 1986 r.

Artykuł  56

Umowy i konwencje wymienione w artykule 55 pozostają w mocy w zakresie zagadnień prawnych, do których nie ma zastosowania niniejsza konwencja.

Pozostają one także w mocy w stosunku do orzeczeń i dokumentów urzędowych wydanych lub sporządzonych przed wejściem w życie niniejszej konwencji.

Artykuł  57

1. Niniejsza konwencja nie narusza konwencji, których Umawiające się Państwa są lub będą stronami i które w sprawach szczególnych regulują jurysdykcję, uznawanie lub wykonywanie orzeczeń.

2. Niniejsza konwencja nie wyłącza tego, aby sąd Umawiającego się Państwa, które jest stroną konwencji, o której mowa w ustępie 1, mógł oprzeć swoją jurysdykcję na takiej konwencji, także wówczas, gdy pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium Umawiającego się Państwa, które nie jest stroną takiej konwencji. W każdym wypadku sąd ten stosuje artykuł 20.

3. Orzeczenia wydane w Umawiającym się Państwie przez sąd, który oparł swoją jurysdykcję na jednej z konwencji, o których mowa w ustępie 1, są uznawane i wykonywane w innych Umawiających się Państwach zgodnie z tytułem III.

4. Poza podstawami przewidzianymi w tytule III, uznania lub wykonania można odmówić, jeżeli państwo wezwane nie jest stroną jednej z konwencji, o których mowa w ustępie 1, i jeżeli osoba, przeciwko której wnosi się o uznanie lub wykonanie, ma miejsce zamieszkania w tym państwie, chyba że orzeczenie może być uznane lub wykonane na mocy innego przepisu prawa państwa wezwanego.

5. Jeżeli państwo pochodzenia i państwo wezwane są stronami jednej z konwencji, o których mowa w ustępie 1, która reguluje warunki uznawania i wykonywania orzeczeń, to obowiązują te warunki. W każdym wypadku mogą być stosowane postanowienia niniejszej konwencji w zakresie postępowania w sprawach o uznanie i wykonanie orzeczeń.

Artykuł  58

(skreślony)

Artykuł  59

Niniejsza konwencja nie stanowi przeszkody, aby Umawiające się Państwo zobowiązało się wobec państwa trzeciego w ramach umowy o uznawaniu i wykonywaniu wyroków do nieuznawania orzeczeń sądów innego Umawiającego się Państwa przeciwko pozwanemu mającemu miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu na terytorium państwa trzeciego, jeżeli orzeczenia w wypadkach określonych w artykule 4 mogą być oparte tylko na podstawach jurysdykcji przewidzianych w artykule 3 ustęp 2.

Jednakże Umawiające się Państwo nie może zobowiązać się wobec państwa trzeciego do nieuznawania orzeczenia wydanego w innym Umawiającym się Państwie przez sąd opierający swą jurysdykcję na istnieniu w tym państwie majątku pozwanego lub na zajęciu przez powoda istniejącego tam majątku:

1. jeżeli powództwo zostało wniesione w celu stwierdzenia lub zgłoszenia prawa własności lub posiadania tego majątku albo w celu otrzymania uprawnienia do rozporządzania nim lub jeżeli powództwo wynika z innego sporu pozostającego w związku z tym majątkiem, lub

2. jeżeli majątek stanowi zabezpieczenie roszczenia, które jest przedmiotem postępowania.