Tytuł 6 - Postanowienia przejściowe - Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych. Lugano.1988.09.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2000.10.132

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lutego 2000 r.

Tytuł  VI

Postanowienia przejściowe

Artykuł  54

Przepisy niniejszej konwencji mają zastosowanie tylko do takich powództw i dokumentów urzędowych, które zostały wytoczone lub sporządzone po jej wejściu w życie w państwie pochodzenia, a jeżeli wnosi się o uznanie lub wykonanie orzeczenia lub dokumentu urzędowego - to tylko wtedy, jeżeli powództwo zostało wytoczone lub dokument został sporządzony po wejściu w życie niniejszej konwencji w państwie wezwanym.

Orzeczenia wydane po wejściu w życie niniejszej konwencji między państwem pochodzenia i państwem wezwanym, na podstawie pozwu wniesionego przed wejściem w życie konwencji będą uznawane i zezwoli się na ich wykonanie zgodnie z tytułem III, jeżeli sąd miał jurysdykcję na podstawie przepisów, które są zgodne z przepisami jurysdykcyjnymi tytułu II lub innej umowy między państwem pochodzenia a państwem wezwanym, obowiązującej w chwili wniesienia pozwu.

Jeżeli między stronami sporu dotyczącego jakiejkolwiek umowy zostało zawarte przed wejściem w życie niniejszej konwencji pisemne porozumienie o tym, że do tej umowy stosuje się przepisy prawne Irlandii lub części Zjednoczonego Królestwa, sądy Irlandii lub tej części Zjednoczonego Królestwa są nadal uprawnione do rozpoznania tego sporu.

Artykuł  54a

Przez trzy lata od daty wejścia w życie niniejszej konwencji wobec Danii, Grecji, Irlandii, Islandii, Norwegii, Finlandii i Szwecji jurysdykcję w sprawach morskich w każdym z tych państw określa się nie tylko zgodnie z przepisami tytułu II, lecz także zgodnie z przepisami poniższych ustępów od 1 do 7. Przepisy te nie będą jednak stosowane w tych państwach od chwili wejścia życie wobec tych państw Międzynarodowej konwencji o zajęciu statków morskich, podpisanej w Brukseli dnia 10 maja 1952 r.

1. Osoba, która ma miejsce zamieszkania na terytorium Umawiającego się Państwa, może być pozywana przed sądy jednego z wymienionych wyżej państw z tytułu wierzytelności morskiej, jeżeli statek, do którego wierzytelność się odnosi, lub inny statek, którego ta osoba jest właścicielem, został zajęty w postępowaniu sądowym na terytorium tego ostatniego państwa w celu zabezpieczenia wierzytelności lub mógłby być tam zajęty, gdyby nie została złożona kaucja lub inne zabezpieczenie:

a) jeżeli wierzyciel ma miejsce zamieszkania na terytorium tego państwa; lub

b) jeżeli wierzytelność morska powstała w tym państwie; lub

c) jeżeli wierzytelność morska powstała w czasie trwania podróży, podczas której nastąpiło lub mogło nastąpić zajęcie; lub

d) jeżeli wierzytelność morska powstała na skutek zderzenia lub szkody spowodowanej przez statek innemu statkowi lub w ładunku albo osobom znajdującym się na pokładzie jednego ze statków, zarówno przez wykonanie, jak również niewykonanie manewru lub wskutek nieprzestrzegania przepisów; lub

e) jeżeli wierzytelność morska powstała na skutek ratownictwa lub udzielenia pomocy; lub

f) jeżeli wierzytelność morska zabezpieczona jest hipoteką morską lub morgedżem zajętego statku.

2. Wierzyciel może zająć zarówno statek, którego dotyczy wierzytelność morska, jak również każdy inny statek należący do tej osoby, która w chwili powstania wierzytelności morskiej była właścicielem tego statku. Jednakże tylko ten statek, którego dotyczy wierzytelność morska, może być zajęty z tytułu roszczeń i praw wymienionych w ustępie 5 litery o), p) lub q).

3. Uważa się, że statki należą do tego samego właściciela, jeżeli wszystkie udziały we własności należą do tej samej osoby lub do tych samych osób.

4. Jeżeli w wypadku czarteru statku bez załogi i wyposażenia jedynie czarterujący jest odpowiedzialny za wierzytelność morską dotyczącą tego statku, to wierzyciel może zająć ten statek lub każdy inny statek należący do czarterującego, natomiast żaden inny statek należący do właściciela nie może być zajęty z tytułu tej wierzytelności morskiej. To samo dotyczy tych wszystkich wypadków, w których osoba inna niż właściciel statku jest dłużnikiem z tytułu wierzytelności morskiej.

5. Wyrażenie "wierzytelność morska" oznacza prawo lub roszczenie wynikające z jednej lub kilku następujących przyczyn:

a) szkód spowodowanych przez statek wskutek kolizji lub w inny sposób;

b) utraty życia lub uszkodzenia ciała spowodowanego przez statek lub zaistniałego w związku z eksploatacją statku;

c) udzielenia pomocy i ratownictwa;

d) porozumienia dotyczącego używania lub najmu statku na podstawie umowy czarterowej lub na innej podstawie;

e) porozumienia dotyczącego przewozu towarów na statku na podstawie umowy czarterowej lub na innej podstawie;

f) utraty lub uszkodzenia towarów, włącznie z bagażem, przewożonych na statku;

g) awarii wspólnej;

h) pożyczki bodmeryjnej;

i) holowania;

j) pilotażu;

k) dostawy towarów lub wyposażenia na statek, dla jego eksploatacji lub utrzymania, niezależnie od miejsca dostawy;

l) budowy, naprawy lub wyposażenia statku, jak również opłat portowych;

m) wynagrodzenia kapitanów, oficerów lub członków załogi statków;

n) wydatków kapitana i załadowców, czarterujących lub agentów na rachunek statku lub jego właściciela;

o) sporów dotyczących własności statku;

p) sporów między współwłaścicielami statku dotyczących własności, posiadania, eksploatacji lub dochodów ze statku;

q) morgedżu lub hipoteki na statku.

6. W Danii wyrażenie "zajęcie" w odniesieniu do wierzytelności morskich wymienionych w ustępie 5 litery o) oraz p), obejmuje "forbud", jeżeli taka wierzytelność morska jest dopuszczalna tylko jako "forbud" na podstawie artykułów 646 do 653 kodeksu postępowania cywilnego (lov om rettens pleje).

7. W Islandii wyrażenie "zajęcie" w odniesieniu do wierzytelności morskich wymienionych w ustępie 5 litery o) oraz p) obejmuje "lögbann", jeżeli taka wierzytelność morska jest dopuszczalna tylko jako "lögbann" na podstawie rozdziału III ustawy o zajęciu i nakazach sądowych (lög um kyrrsetningu og lögbann).