Część 2 - OPIEKA LEKARSKA - Konwencja (nr 102) dotycząca minimalnych norm zabezpieczenia społecznego. Genewa.1952.06.28.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2005.93.775

Akt obowiązujący

Wersja od: 3 grudnia 2004 r.

CZĘŚĆ  II

OPIEKA LEKARSKA

Artykuł  7

Każdy Członek związany niniejszą częścią konwencji powinien zapewnić osobom chronionym udzielanie świadczeń, gdy stan tych osób wymaga pomocy o charakterze lekarskim i profilaktycznym zgodnie z poniższymi artykułami tej części.

Artykuł  8

Przedmiot ochrony powinien obejmować wszelki stan chorobowy, bez względu na jego przyczynę, oraz ciążę i poród, a także ich skutki.

Artykuł  9

Zakres osób chronionych powinien obejmować:

(a) ustalone grupy pracowników stanowiące łącznie co najmniej 50 % ogółu pracowników, jak również ich żony i dzieci, albo

(b) ustalone grupy ludności zawodowo czynnej stanowiące łącznie co najmniej 20 % ogółu mieszkańców, jak również ich żony i dzieci, albo

(c) ustalone grupy mieszkańców stanowiące łącznie co najmniej 50 % ogółu mieszkańców, bądź

(d) w razie złożenia deklaracji w myśl artykułu 3 ustalone grupy pracowników stanowiące co najmniej 50 % ogółu pracowników, którzy pracują w zakładach przemysłowych zatrudniających 20 lub więcej osób, jak również ich żony i dzieci.

Artykuł  10

1. Świadczenia powinny co najmniej obejmować:

(a) w razie stanu chorobowego:

(i) pomoc lekarzy o ogólnej praktyce, w tym wizytowanie chorych w domu;

(ii) pomoc lekarzy specjalistów udzieloną w szpitalach osobom tam przebywającym lub dochodzącym oraz pomoc lekarzy specjalistów, która może być udzielana poza szpitalem;

(iii) dostarczanie podstawowych środków farmaceutycznych zleconych przez lekarza lub innego wykwalifikowanego praktyka;

(iv) leczenie szpitalne, gdy jest ono potrzebne;

(b) w razie ciąży, porodu oraz ich skutków:

(i) pomoc przedporodową, pomoc podczas porodu i pomoc po porodzie, udzielaną przez lekarza bądź przez dyplomowaną położną;

(ii) leczenie szpitalne, gdy jest ono potrzebne.

2. Osoba korzystająca ze świadczeń lub jej żywiciel może być obowiązana do udziału w kosztach opieki lekarskiej otrzymywanej w razie choroby; zasady dotyczące tego udziału powinny być takie, aby nie powodowały zbyt wielkiego obciążenia.

3. Świadczenia udzielane zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu powinny zmierzać do zachowania, przywrócenia lub poprawy zdrowia osoby chronionej oraz jej zdolności do pracy, a także do zaspokojenia jej potrzeb osobistych.

4. Urzędy państwowe lub instytucje udzielające świadczeń powinny zachęcać osoby chronione wszelkimi sposobami, jakie można uznać za odpowiednie, do korzystania z powszechnej służby zdrowia oddanej do ich dyspozycji przez władze publiczne lub przez inne instytucje uznane przez władze publiczne.

Artykuł  11

Świadczenia wymienione w artykule 10 powinny być zapewnione w przypadkach objętych ochroną przynajmniej osobom chronionym lub ich żywicielom, którzy spełniają wymóg co do posiadania określonego stażu, jaki może być uznany za konieczny dla uniknięcia nadużyć.

Artykuł  12

1. Świadczenia wymienione w artykule 10 powinny być udzielane przez cały czas trwania przypadków objętych ochroną, z tym wyjątkiem, że w razie choroby okres udzielania świadczeń może być ograniczony do 26 tygodni w każdym poszczególnym przypadku; jednakże udzielanie świadczeń leczniczych nie może być zawieszone tak długo, jak długo płacony jest zasiłek chorobowy; dla podwyższenia wymienionej granicy należy wprowadzić przepisy dotyczące chorób uznanych za wymagające leczenia przez dłuższy okres.

2. W razie złożenia deklaracji w myśl artykułu 3 okres udzielania świadczeń może być ograniczony do 13 tygodni w każdym poszczególnym przypadku.