Art. 30. - Konwencja międzynarodowa o uproszczeniu formalności celnych. Genewa 1923.11.03.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.106.819

Akt obowiązujący

Wersja od: 4 grudnia 1931 r.

Art.  30.

Prosi się Radę Ligi Narodów, aby wzięła pod rozwagę, czy nie byłoby wskazanem zwołać konferencję cele poddania rewizji niniejszej konwencji, jeśli tego zażąda trzecia część Państw układających się.

NA DOWÓD CZEGO wyżej wymienieni Pełnomocnicy niniejszą konwencję podpisali.

Sporządzono w Genewie, dnia 3 listopada 1923 r. w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Sekretarjatu Ligi Narodów; odpis należycie uwierzytelniony za zgodność będzie doręczony każdemu z Państw reprezentowanych na konferencji.

PROTOKÓŁ

konwencji międzynarodowej o uproszczeniu formalności celnych.

W chwili przystąpienia do podpisania konwencji o uproszczeniu formalności celnych, zawartej w dniu dzisiejszym niżej podpisani, należycie upełnomocnieni, zgodzili się na to co następuje:

1. Rozumie się, że zobowiązania, wynikające dla Państw Układających się z wyżej wymienionej konwencji, nie naruszają w żadnej mierze zobowiązań, które te Państwa zaciągnęły lub mogą w przyszłości zaciągnąć zgodnie z traktatami lub układami międzynarodowemi, odnoszącemi się do ochrony zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin (w szczególności konwencja międzynarodowa w sprawie opjum) lub przeznaczonemi do ochrony moralności publicznej albo też mającemi za przedmiot bezpieczeństwo międzynarodowe.

2. Co się tyczy zastosowania art. 3, to zobowiązanie podpisane przez Kanadę wiąże jedynie Rząd związkowy, nie obowiązuje natomiast Rządów poszczególnych prowincyj, którym konstytucja kanadyjska daje prawo zakazywać lub ograniczać przywóz pewnych produktów na swoje terytorjum.

3. Co się tyczy zastosowania art. 4 i 5 przystąpienie Brazylji i Kanady nakłada na Rządy związkowe tych Państw odpowiedzialność w sprawach wywozu tylko o tyle, o ile Rządy te same wydają zarządzenia taryfowe lub regulaminowe przewidziane we wspomnianych artykułach, nie może natomiast nakładać na te Rządy żadnej odpowiedzialności za tego rodzaju zarządzenia, które są wydawane przez poszczególne Stany lub Prowincje w myśl uprawnień, jakie im nadaje konstytucja krajowa.

4. Co się tyczy zastosowania art. 4 i ustępu drugiego art. 5, to zobowiązanie podpisane przez Niemcy nie nakłada na nie obowiązku ogłaszania pewnych minimalnych opłat, które one pobierają, lub też pewnych formalności specjalnych, które one stosują, a które nie zostały zaprowadzone przez Rzeszę Niemiecką lecz ustanowione przez jedno z Państw związkowych lub przez jakąś władzę lokalną.

5. Odnośnie do zastosowania art. 11, Państwa Układające się uznają, że ustalone w niem reguły stanowią minimum gwarancji, którego każde z Państw Układających się będzie się mogło domagać, co nie wyklucza możności rozszerzenia lub przystosowania tych reguł w układach dwustronnych lub innych, któreby wspomniane Państwa dobrowolnie między sobą zawarły.

6. Mając na względzie szczególne warunki, w jakich się obecnie znajdują Rządy Hiszpanji, Finlandji, Polski i Portugalji oświadczyły, że zastrzegają sobie możność wyłączenia w chwili ratyfikacji art. 10 i że nie zobowiązują się stosować wspomniany artykuł wcześniej jak dopiero po upływie pięciu lat licząc od dnia dzisiejszego.

Analogiczną deklarację złożyły Rządy Hiszpanji, Grecji i Portugalji w odniesieniu do punktu 8 art. 11 konwencji, a Rządy Hiszpanji i Portugalji w odniesieniu do punktu 3 tego samego artykułu. Rząd Polski złożył podobną deklarację co do zastosowania całości tego artykułu za wyjątkiem punktów 1, 2, 4, 5, 7 i 9 do postanowień, których Rząd ten obowiązuje się stosować, jak tylko niniejsza konwencja w odniesieniu do niego wejdzie w życie.

Inne Państwa Układające się oświadczają, że przyjmują zastrzeżenia w ten sposób sformułowane i postanawiają, że w kwestjach stanowiących przedmioty tych zastrzeżeń tak długo nie będą uważały się za związane wobec Państw, które z tego korzystają, dopóki te Państwa nie zaczną skutecznie stosować postanowień, których wykonanie w ten spoób zostało odroczone.

Wyjątki, które będą sformułowane później przez inne Rządy w chwili ratyfikacji lub przystąpienia do konwencji, za dotyczące art. 10, art. 11 lub też poszczególnych postanowień tych artykułów, bądą przyjęte na przeciąg czasu, przewidziany w ustępie pierwszym i pod warunkami wymienionemi w ustępie trzecim, jeżeli Rada Ligi Narodów po wysłuchaniu organu technicznego, przewidzianego w art. 22 konwencji, w ten spoób zadecyduje.

Protokół niniejszy będzie miał tę samą moc, ważność i czas trwania co konwencja w dniu dzisiejszym zawarta i za której część składową uważać go należy.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszy Protokół.

Sporządzono w Genewie, dnia 3 listopada 1923, w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Sekretarjatu Ligi Narodów, odpis należycie uwierzytelniony za zgodność będzie przesłany każdemu z Państw reprezentowanych na konferencji.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i protokółem uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 sierpnia 1931 r.