Dział 8 - O WYKONANIU KONWENCJI. - Konwencja dotycząca traktowania jeńców wojennych. Genewa.1929.07.27.
Dz.U.1932.103.866
Akt utracił mocDział VIII.
O WYKONANIU KONWENCJI.
O WYKONANIU KONWENCJI.
Postanowienia ogólne.
Postanowienia ogólne.
Postanowienia niniejszej konwencji winny być uszanowane przez Wysokie Układające się Strony we wszelkich okolicznościach.
W razie, gdyby w czasie wojny jedna ze stron wojujących nie należała do konwencji - jej postanowienia będą pomimo to obowiązujące dla stron wojujących, które do niej należą.
Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie prawo zawierania umów specjalnych w sprawach dotyczących jeńców wojennych, co do których uznają za potrzebne oddzielne ich uregulowanie.
Jeńcy wojenni będą korzystali z dobrodziejstw tych umów aż do ukończenia repatrjacji, z wyjątkiem postanowień specjalnych w sensie przeciwnym, zawartych w wyżej wzmiankowanych umowach, albo w umowach późniejszych, jak również z wyjątkiem zarządzeń bardziej korzystnych, stosowanych przez jedno albo drugie Mocarstwo wojujące względem jeńców, u siebie zatrzymanych.
Dla zapewnienia zastosowania z jednej i z drugiej strony przepisów niniejszej konwencji i ułatwienia zawarcia umów specjalnych, wyżej przewidzianych, Strony wojujące będą mogły zezwalać od chwili rozpoczęcia działań wojennych na zbieranie się przedstawicieli właściwych władz, którym powierzono administrację jeńców wojennych.
Tekst niniejszej konwencji i umów specjalnych, przewidzianych w artykule poprzednim, będzie rozplakatowany, o ile to możliwe, w języku ojczystym jeńców wojennych, w miejscach, gdzie będzie mógł być odczytany przez wszystkich jeńców.
Tekst tych umów na życzenie będzie zakomunikowany jeńcom, którzy nie byliby w możności zapoznać się z tekstem rozplakatowanym.
Wysokie Układające się Strony zakomunikują sobie wzajemnie za pośrednictwem Rady Związkowej Szwajcarskiej oficjalne tłumaczenie niniejszej konwencji, jako też normy prawne i regulaminy, któreby musiały zaprowadzić u siebie, celem zapewnienia zastosowania niniejszej konwencji.
O organizacji kontroli.
O organizacji kontroli.
Wysokie Układające się Strony uznają, że prawidłowe stosowanie niniejszej konwencji znajdzie gwarancję w możliwości współpracy Mocarstw Opiekuńczych, mających powierzoną sobie obronę interesów stron wojujących; z tego względu Mocarstwa Opiekuńcze będą mogły, poza swoim personelem dyplomatycznym, wyznaczyć delegatów z pomiędzy własnych obywateli lub obywateli innych państw neutralnych. Ci delegaci winni podlegać aprobacie strony wojującej, przy której mają spełniać swoją misję.
Przedstawiciele Mocarstwa Opiekuńczego lub jego delegaci, którzy otrzymali aprobatę, będą upoważnieni do udania się do wszelkich miejscowości, bez wyjątku, gdzie są internowani jeńcy wojenni. Będą oni mieli wstęp do wszystkich lokalów, zajętych przez jeńców i będą mogli z nimi rozmawiać w zasadzie bez świadków, osobiście lub za pośrednictwem tłumacza.
Strony wojujące ułatwią w najszerszym możliwie zakresie zadanie aprobowanych przez siebie przedstawicieli lub delegatów Mocarstwa Opiekuńczego. Władze wojskowe będą powiadomione o ich odwiedzinach.
Strony wojujące mogą porozumieć się, aby osoby tejże narodowości co jeńcy, były dopuszczone do wzięcia udziału w podróżach inspekcyjnych.
W razie niezgody między stronami wojującemi, co do stosowania postanowień niniejszej konwencji, Mocarstwa Opiekuńcze powinny, w miarę możności, zaofiarować swe usługi, celem załatwienia nieporozumienia.
W tym celu każde Mocarstwo Opiekuńcze będzie mogło np. zaproponować stronom wojującym zainteresowanym zebranie się ich przedstawicieli, ewentualnie na terytorjum neutralnem odpowiednio wybranem. Strony wojujące powinny zastosować się do zrobionych im w tym względzie propozycyj. W poszczególnym razie Mocarstwo Opiekuńcze będzie mogło zaproponować do uznania Mocarstwom zainteresowanym osobę należącą do jednego z Mocarstw neutralnych, albo osobę delegowaną przez komitet międzynarodowy Czerwonego Krzyża dla uczestniczenia w tem zebraniu.
Postanowienia powyższe nie są przeszkodą dla działalności humanitarnej, którą komitet międzynarodowy Czerwonego Krzyża, za zezwoleniem stron wojujących zainteresowanych, będzie mógł rozwinąć dla dobra jeńców wojennych.
Postanowienia końcowe.
Postanowienia końcowe.
W stosunkach między Mocarstwami, związanemi konwencją haską, dotyczącą praw i zwyczajów wojny lądowej, zarówno gdy chodzi o konwencję z dnia 29 lipca 1899 roku, czy też o konwencję z dnia 18 października 1907 roku, które uczestniczą w niniejszej konwencji - ta ostatnia uzupełnia rozdział II regulaminu dołączonego do wspomnianych wyżej konwencyj haskich.
Niniejsza konwencja, która nosi datę dnia dzisiejszego, będzie mogła być podpisana do dnia 1 lutego 1930 roku w imieniu wszystkich krajów, reprezentowanych na konferencji, otwartej w Genewie w dniu 1 lipca 1929 roku.
Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana możliwie jak najszybciej.
Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w Bernie.
Sporządzony ma być protokół złożenia każdego dokumentu ratyfikacyjnego, którego kopja, należycie uwierzytelniona za zgodność, będzie przesłana przez Radę Związkową Szwajcarską rządom wszystkich krajów, w imieniu których konwencja była podpisana albo których przystąpienie było notyfikowane.
Niniejsza konwencja wejdzie w życie w sześć miesięcy po złożeniu przynajmniej dwóch dokumentów ratyfikacyjnych.
Następnie wejdzie ona w życie dla każdej Wysokiej Układającej się Strony w sześć miesięcy po złożeniu jej dokumentu ratyfikacyjnego.
Począwszy od daty jej wejścia w życie, niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia ze strony krajów, w imieniu których nie była podpisana.
Przystąpienia będą notyfikowane na piśmie Radzie Związkowej Szwajcarskiej i wywrą skutki w sześć miesięcy od daty ich nadejścia.
Rada Związkowa Szwajcarska zawiadomi o przystąpieniach do konwencji Rządy tych wszystkich krajów, w imieniu których konwencja była podpisana lub notyfikowano przystąpienie do niej.
W czasie wojny ratyfikacje złożone i przystąpienia notyfikowane przez Mocarstwa wojujące przed lub po rozpoczęciu działań wojennych wywrą natychmiastowy skutek. Zawiadomienie o ratyfikacjach, albo przystąpieniach, otrzymanych od Mocarstw w stanie wojny, będzie uskutecznione przez Radę Związkową Szwajcarską drogą jak najszybszą.
Każda z Wysokich Układających się Stron będzie miała możność wypowiedzenia niniejszej konwencji. Wypowiedzenie wywrze skutki dopiero w rok po jego pisemnej notyfikacji Radzie Związkowej Szwajcarskiej. Rada Związkowa Szwajcarska zakomunikuje tę notyfikację Rządom wszystkich Wysokich Układających się Stron.
Wypowiedzenie będzie miało znaczenie tylko dla Wysokiej Układającej się Strony, która je notyfikowała.
Nadto to wypowiedzenie nie wywrze skutku w czasie wojny, w którą będzie wmieszane Mocarstwo wypowiadające konwencję. W takim wypadku niniejsza konwencja zachowa swą moc i po upływie terminu rocznego, aż do zawarcia pokoju i w każdym razie, aż do chwili ukończenia repatrjacji.
Odpis niniejszej konwencji, poświadczony za zgodność, będzie złożony w archiwach Ligi Narodów przez Radę Związkową Szwajcarską. Również ratyfikacje, przystąpienia i wypowiedzenia, które będą notyfikowane Radzie Związkowej Szwajcarskiej, będą przez nią zakomunikowane Lidze Narodów.
NA DOWÓD CZEGO pełnomocnicy wyżej wymienieni podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Genewie dwudziestego siódmego lipca tysiąc dziewięćset dwudziestego dziewiątego roku w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Związku Szwajcarskiego, a odpisy poświadczone za zgodność, będą przesłane Rządom wszystkich krajów, zaproszonych na konferencję.
ZA NIEMCY:
Edmund Rhomberg
ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:
Eliot Wadsworth
Hugh R. Wilson
ZA AUSTRJĘ:
Leitmaier
ZA BELGJĘ:
Dr. Demolder,
J. de Ruelle
ZA BOLIWJĘ:
A. Cortadellas
ZA BRAZYLJĘ:
Raoul de Rio - Branco
ZA WIELKĄ BRYTANJĘ I IRLANDJĘ PÓŁNOCNA, JAK RÓWNIEŻ ZA WSZELKA CZĘŚĆ IMPERJUM BRYTYJSKIEGO NIE BĘDĄCA SAMODZIELNYM CZŁONKIEM LIGI NARODÓW:
Horace Rumbold
ZA KANADĘ:
W. A. Riddell
ZA AUSTRALJĘ:
Claud Russell
ZA NOWA ZELANDJĘ:
Claud Russell
ZA AFRYKĘ POŁUDNIOWĄ:
Eric H. Louw
ZA WOLNE PAŃSTWO IRLANDJI:
Sean Lester
ZA INDJE:
Claud Russell
ZA BUŁGARJĘ:
D. Mikoff
Stephane N. Laftchieff
ZA CHILI:
Gmo Noυoa
D. Pulgar
ZA CHINY:
C. Y. Hsiao
ZA KOLUMBJĘ:
Francisco José de Urrutia
ZA KUBĘ:
Carlos de Armenteros
Carlos Blanco
ZA DANJĘ:
Harald Scaυenius
Gustaw Rasmussen
ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:
Ch. Ackermann
ZA EGIPT:
Mohammed Abdel Moneim Riad
H. W. M. Simaika
ZA HISZPANJĘ:
Ad referendum
Mauricio Lopez Roberts Y Terry, Marqués de la Torrehermosa
ZA ESTONJĘ:
Dr. Leesment
ZA FINLANDJĘ:
A. E. Martola
ZA FRANCJĘ:
H. de Marcilly
J. du Sault
ZA GRECJĘ:
R. Raphael
S. Veniselos
ZA WĘGRY:
Paul de Heυesy
ZA WŁOCHY:
Gioυanni Ciraolo
ZA JAPONJĘ:
Isaburo Yoshida
S. Shimomura
S. Miura
ZA ŁOTWĘ:
Charles Duzmans
Dr. Oscar Voit
ZA LUKSEMBURG;
Ch. G. Vermaire
ZA MEKSYK:
Fr. Castillo Nájera
ZA NIKARAGUĘ:
A. Sottile
ZA NORWEGJĘ:
J. Irgens
Jens Meinich
ZA HOLANDJĘ:
W. Doude υan Troostwijk
Dr. Diehl
J. Harberts
ZA PERSJĘ:
Anoucnireυan Sepahbodi
ZA POLSKĘ:
Józef G. Pracki
W. Jerzy Babecki
ZA PORTUGALIĘ:
Vasco de Quevedo
F. de Calheiros E Menezes
ZA RUMUNJĘ:
M. B. Boeresco
Colonel E. Vertejano
ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:
I. Choumenkoυitch
ZA SYJAM:
Varnυaidya
ZA SZWECJĘ:
K. I. Westman
ZA SZWAJCARJĘ:
Paul Dinichert
De la Harpe
Hauser
Züblin
Schindler
ZA CZECHOSŁOWACJĘ:
Zd. Fierlinger
ZA TURCJĘ:
Hassan
Dr. Abdulkadir
M. Nusret
Dr. Akil Moukhtar
ZA URUGWAJ:
Alfredo de Castro
ZA WENEZUELĘ:
C. Parra - Pérez
I. M. Hurtado - Machado
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 23 kwietnia 1932 r.