Dział 4 - O ZAKOŃCZENIU NIEWOLI. - Konwencja dotycząca traktowania jeńców wojennych. Genewa.1929.07.27.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.103.866

Akt utracił moc

Wersja od: 28 listopada 1932 r.

Dział  IV.

O ZAKOŃCZENIU NIEWOLI.

Sekcja  I.

O repatrjacji bezpośredniej i o hospitalizacji w kraju neutralnym.

Artykuł  68

Strony wojujące są obowiązane odesłać jeńców wojennych ciężko chorych i ciężko rannych do ich kraju, bez względu na ich rangę i liczbę, po doprowadzeniu ich do stanu, pozwalającego na transport.

Umowy, zawarte przez strony wojujące, ustalą skoro to tylko będzie możliwe, przypadki inwalidztwa lub choroby, pociągające za sobą repatrjację bezpośrednią, jak również i przypadki, pociągające za sobą ewentualne hospitalizacje w kraju neutralnym. W oczekiwaniu zawarcia tych umów, strony wojujące będą mogły kierować się wzorem umowy, dołączonym do niniejszej konwencji, jako przykład.

Artykuł  69.

W chwili rozpoczęcia działań wojennych, strony wojujące porozumieją się między sobą celem zamianowania, mieszanych komisyj lekarskich. Te komisje będą się składały z trzech członków, z których dwóch należy do mocarstwa neutralnego i jeden wyznaczony przez Mocarstwo zatrzymujące; jeden z lekarzy mocarstwa neutralnego będzie przewodniczącym. Te mieszane komisje lekarskie będą badały jeńców chorych i rannych i powezmą względem nich właściwe decyzje.

Decyzje tych komisyj zapadają większością głosów i będą wykonywane w czasie możliwie najkrótszym.

Artykuł  70.

Oprócz wyznaczonych przez lekarza obozowego, następujący jeńcy będą podlegali zbadaniu przez mieszaną komisję lekarską, wymienioną w art. 69 - a to mając na widoku ich repatrjację lub skierowanie na hospitalizację w kraju neutralnym:

a) jeńcy, którzy będą o to prosili, bezpośrednio przez lekarza obozowego,

b) jeńcy, przedstawieni przez mężów zaufania, przewidzianych w art. 43, działających z własnej inicjatywy lub na prośbę samych jeńców,

c) jeńcy, którzy będą przedstawieni przez Mocarstwo, w którego armji służyli lub przez towarzystwo pomocy, uznane i upoważnione przez to Mocarstwo.

Artykuł  71.

Jeńcy wojenni, ofiary wypadków przy pracy, z wyjątkiem rannych z własnej winy, jeżeli chodzi o repatrjację lub ewentualną hospitalizację w kraju neutralnym, będą mieli prawo korzystać z dobrodziejstw tych samych postanowień.

Artykuł  72.

W czasie trwania działań wojennych, ze względów humanitarnych, strony wojujące będą mogły zawierać umowy w celu przeprowadzenia repatrjacji bezpośredniej lub celem hospitalizacji w kraju neutralnym jeńców wojennych zdrowych, którzy przebyli długą niewolę.

Artykuł  73.

Koszta repatrjacji lub przewozu jeńców wojennych do kraju neutralnego od granicy Mocarstwa zatrzymującego poniesie Mocarstwo, w którego armjach jeńcy ci służyli.

Artykuł  74.

Żaden jeniec repatrjowany nie może być użyty w czynnej służbie wojskowej.

Sekcja  II.

O zwolnieniu i repatrjacji po zakończeniu działań wojennych.

Artykuł  75.

Po zawarciu umowy o zawieszeniu broni, strony wojujące powinny w zasadzie umieścić w niej porozumienie, tyczące się repatrjacji jeńców wojennych. Jeżeli postanowienia w tym względzie nie mogły być zamieszczone w tej umowie - to strony wojujące powinny niemniej jednak jak najszybciej skomunikować się w lej sprawie. W każdym razie repatrjacja jeńców winna się odbyć w jak najkrótszym czasie po zawarciu pokoju.

Jeńcy wojenni, w stosunku do których wdrożone będzie postępowanie karne za zbrodnie lub występek prawa publicznego, mogą jednak być zatrzymani aż do ukończenia postępowania, a w odnośnym wypadku - aż do chwili ukończenia kary. To samo dotyczy skazanych za zbrodnie lub występki prawa publicznego.

Po porozumieniu między stronami wojującemi mogą być utworzone komisje w celu wyszukiwania jeńców rozrzuconych oddzielnie i ich repatrjacji.