Rozdział 1 - Przepisy ogólne. - Kontrola celna i postępowanie celne.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1962.14.62

Akt utracił moc

Wersja od: 1 czerwca 1973 r.

Rozdział  1.

Przepisy ogólne.

§ 1. Powołane w niniejszym rozporządzeniu bez bliższego określenia artykuły oznaczają artykuły ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. - Prawo celne (Dz. U. Nr 33, poz. 166).

§ 2. Do wydawania decyzji w toku kontroli celnej i postępowania celnego właściwe są w pierwszej instancji urzędy celne, chyba że przepis szczególny przewiduje właściwość Głównego Urzędu Ceł.

§  3.

1. Jeżeli przepis szczególny określa dowody wymagane do stwierdzenia okoliczności mającej znaczenie dla kontroli celnej lub postępowania celnego, urząd celny może dopuścić inne dowody tylko w przypadkach wyraźnie w przepisach wskazanych albo za zgodą Głównego Urzędu Ceł.

2. Okoliczności, od których zależy zwolnienie od ograniczeń (art. 8) lub od należności celnych, strona powinna udowodnić dokumentami należycie wystawionymi przez działające w zakresie swych uprawnień instytucje państwowe lub publiczne, jednostki gospodarki uspołecznionej, przedsiębiorstwa albo organizacje społeczne, chyba że okoliczności te mogą być stwierdzone w drodze rewizji celnej towaru. Organ administracji celnej może odmówić przyjęcia dokumentu zagranicznego nie zalegalizowanego przez właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny. Przepis ust. 1 ma zastosowanie.

§  4.

1. Miejscami uznanymi za miejsca odpraw celnych (art. 4 ust. 1 pkt 2) są:

1) w siedzibie urzędów celnych:

a) na stacjach kolejowych - pomieszczenia, perony, rampy, tory i place wyznaczone przez zawiadowcę stacji w porozumieniu z naczelnikiem urzędu celnego kolejowego,

b) w portach morskich i rzecznych - tereny portów, z tym że zarząd portu w porozumieniu z naczelnikiem urzędu celnego morskiego lub rzecznego wyznacza miejsca postoju statków oraz miejsca na placach przeznaczone na składanie towarów przywożonych z zagranicy i za granicę wywożonych,

c) w portach lotniczych - pomieszczenia i place wyznaczone przez zarząd portu w porozumieniu z naczelnikiem urzędu celnego lotniczego,

d) przy drogach kołowych - place wyznaczone przez naczelnika urzędu celnego,

e) w urzędach pocztowych - pomieszczenia wyznaczone przez naczelnika urzędu pocztowego w porozumieniu z naczelnikiem urzędu celnego pocztowego,

2) poza siedzibą urzędów celnych - pomieszczenia, rampy ładunkowe, przeładownie i place wyznaczone przez kierownika instytucji lub przedsiębiorstwa, do którego należy zarząd danego terenu, w porozumieniu z funkcjonariuszem celnym mającym dokonać odprawy celnej.

2. W granicznych urzędach celnych wyznaczenie miejsc odpraw celnych wymaga również zgody właściwych organów ochrony granic.

§  5.

1. Zamknięciami celnymi są plomby, pieczęcie lub inne znaki urzędowe nakładane na towary celne, środki przewozowe albo pomieszczenia przez:

1) urzędy celne,

2) organy celne państw obcych albo przez inne instytucje polskie lub zagraniczne, jeżeli Główny Urząd Ceł uznaje znaki tych organów lub instytucji.

2. Dozorem celnym jest:

1) strzeżenie lub konwojowanie przez funkcjonariuszy celnych towarów celnych bądź środków przewozowych lub strzeżenie pomieszczeń albo nadzorowanie robót dotyczących tych towarów, środków lub pomieszczeń,

2) pozostawanie towarów celnych, środków przewozowych lub pomieszczeń pod zamknięciem celnym choćby bez strzeżenia lub konwojowania albo nadzorowania.

§  6.

1. Zamknięcie celne może zdjąć organ administracji celnej lub inna osoba za zezwoleniem tego organu. Dostęp do towarów, środków przewozowych i pomieszczeń znajdujących się pod dozorem celnym, a w szczególności przenoszenie, wyładowywanie lub przeładowywanie towarów albo zmiana miejsca postoju środka przewozowego wymaga zezwolenia organu administracji celnej, niezależnie od wymaganych zezwoleń innych organów. Urząd celny może wyrazić zgodę na dokonywanie bez jego każdorazowego zezwolenia takiej zmiany miejsca postoju wagonów kolejowych, która jest niezbędna ze względów eksploatacyjnych kolei, a następuje w obrębie miejsca uznanego za miejsce odpraw celnych.

2. Ustanowienie dozoru celnego nie zwalnia osób, w których władaniu znajdują się albo do których należą towary, środki przewozowe lub pomieszczenia wzięte pod dozór, z ciążących na tych osobach obowiązków, a w szczególności z odpowiedzialności za towary, środki przewozowe i pomieszczenia.

§  7.

1. Znoszenie towarów ze statków morskich na ląd oraz wnoszenie towarów z lądu na statki morskie traktuje się jak przewóz przez granicę państwową (art. 7), jeżeli następuje ono bez zezwolenia organu administracji celnej albo przed dokonaniem odprawy celnej. Przepis art. 22 stosuje się odpowiednio.

2. Przepis ust. 1 ma zastosowanie w przypadkach wynoszenia towarów przywiezionych z zagranicy z innych niż statki morskie środków przewozowych znajdujących się między granicą państwową a granicznym urzędem celnym lub pozostających pod dozorem celnym, a także ze składów lub z magazynów celnych albo z miejsc uznanych za miejsca odpraw celnych, jak również w przypadkach wnoszenia towarów przeznaczonych do wywozu za granicę na takie środki przewozowe, miejsca lub do składów albo magazynów.