Art. 25. - Kary za szpiegostwo i niektóre inne przestępstwa przeciw Państwu.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1928.18.160
Akt utracił moc Wersja od: 24 lutego 1928 r.
Art. 25.
Na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna z 1652 r., stosuje się następujące postanowienia:
1)
za czyny, przewidziane w art. 1 § 6, art. 2, 3 § 2, art. 6 § 1, art. 11, orzeka się ścisły areszt; art. 15 § 2 i 4 mają zastosowanie; 2)
czyny, zagrożone ciężkiem więzieniem lub więzieniem, są zbrodniami, zagrożone zaś aresztem ścisłym - występkami; 3)
czyny, zagrożone aresztem lub tylko grzywną, są wykroczeniami, należącemi do orzecznictwa sądów powiatowych; 4)
ze skazaniem są przestępstwa, przewidziane w art. 1 § 1, art. 4 § 1, art. 5 § 1, art. 7 § 1 - 5, art. 3 § 1, art. 9, 10, 13, łączą się skutki, następujące w wypadku skażania za zbrodnię tylko w razie orzeczenia kary więzienia powyżej jednego roku; 5)
karę zastępczego aresztu na wypadek nieściągalności grzywny oznaczy sąd według swobodnego uznania jednak nie ponad dwa lata; 6)
w sprawach o przestępstwa, oznaczone w rozporządzeniu niniejszem, można wnieść odwołanie niezależnie od ograniczeń, przewidzianych w § 283 ustawy o postępowaniu karnem z 1873 r. w brzmieniu ustawy z dnia 16 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 67, poz. 453); 7)
w wypadku, przewidzianym w art. 1 § 3, ma zastosowanie ust. 2 § 338 p. k. w brzmieniu ustawy z dnia 16 lipca 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 67, poz. 453); 8)
do zajęcia, przewidzianego w art. 15 §§ 3 i 4, mają odpowiednie zastosowanie przepisy §§ 5, 6, 7, 8 ust. 1 i 2 i § 9 rozporządzenia cesarskiego z dnia 9 czerwca 1915 r. o odpowiedzialności za szkody, wyrządzone działaniem zdradzieckiem, popełnionem w czasie wojny (Dz. u. p. austr. Nr. 156); 9)
§ 67 u. k. otrzymuje brzmienie:"Kto w czasie wojny udziela pomocy nieprzyjacielowi przez dostarczenie mu wiadomości, dotyczących wojskowej obrony Państwa lub jego sił zbrojnych, lub przez jakiekolwiek inne działania, zmierzające do wyrządzenia szkody armji polskiej lub armji sprzymierzonej, albo do przysporzenia korzyści nieprzyjacielowi, będzie karany śmiercią, a w razie szczególnych okoliczności łagodzących i nieznacznej szkody, - ciężkiem więzieniem dożywotniem.".
Art. 49 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 marca 1920 r. w przedmiocie wprowadzenia w życie Wojskowego Kodeksu Karnego (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 369) pozostaje w mocy.