§ 4. - Karty podatkowe dla drobnych rzemieślników.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.19.144

Akt utracił moc

Wersja od: 13 lipca 1971 r.

§  4.

1. Opłaty za karty podatkowe określone w tabelach obniża się:

1) o 20% dla osób prowadzących zakłady rzemieślnicze na terenie:

a) województw białostockiego, koszalińskiego, olsztyńskiego, szczecińskiego, wrocławskiego i zielonogórskiego,

b) powiatów elbląskiego, kwidzyńskiego, lęborskiego, malborskiego i sztumskiego województwa gdańskiego,

c) powiatów brzeskiego, głubczyckiego, grodkowskiego, kluczborskiego, namysłowskiego, nyskiego, oleskiego, prudnickiego i strzeleckiego województwa opolskiego,

d) powiatu trzcianeckiego województwa poznańskiego,

e) powiatów leskiego, sanockiego i ustrzyckiego województwa rzeszowskiego;

2) o 20% dla osób, które ukończyły do dnia 1 stycznia roku podatkowego 60 lat życia, oraz dla inwalidów lub innych osób, które utraciły zdolność zarobkowania w stopniu odpowiadającym co najmniej III grupie inwalidów.

2. Organ finansowy - po zasięgnięciu opinii komisji podatkowej - może ustalić obniżkę w wysokości do 50% opłaty za kartę podatkową:

1) w zasługujących na szczególne uwzględnienie wypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 2;

2) w razie gdy rozmiar działalności gospodarczej podatnika tak znacznie odbiega od rozmiaru przeciętnej tego rodzaju działalności, że opłata za kartę podatkową byłaby dla podatnika oczywiście za wysoka;

3) na wniosek podatnika lub organu do spraw przemysłu prezydium powiatowej (miejskiej) rady narodowej w odniesieniu do podatników, którzy wykonują usługi dla ludności lub dla rolnictwa (§ 1 ust. 3) w zakresie ciesielstwa, dekarstwa, murarstwa i zduństwa i zatrudniają pracowników najemnych nie stale, lecz okresowo.

3. Utratę zdolności zarobkowania należy udowodnić orzeczeniem komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia.