Grecja-Polska. Konwencja dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji lotniczej, między Polską a Grecją. Ateny.1931.04.22.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.39.402

Akt utracił moc

Wersja od: 20 maja 1939 r.

KONWENCJA

dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji lotniczej, między Polską a Grecją, podpisana w Atenach dnia 22 kwietnia 1931 r. ¹

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego drugiego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku podpisana została w Atenach między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Greckiej konwencja, dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji lotniczej, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Grecką dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji lotniczej.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

I

PREZYDENT REPUBLIKI GRECKIEJ,

ożywieni jednakowem pragnieniem uregulowania, ułatwiania i popierania rozwoju komunikacyj lotniczych w obu krajach na zasadzie konwencji w sprawie uregulowania żeglugi powietrznej z dnia 13 października 1919 r. postanowili zawrzeć w tym celu konwencję i mianowali swoich pełnomocników:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana Adama TARNOWSKIEGO, Ministra Pełnomocnego, Delegata Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Pana Czesława FILIPOWICZA, inżyniera;

Prezydent Republiki Greckiej:

Pana Mikołaja MAVROUDIS'A, Dyrektora Generalnego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, Ministra Pełnomocnego, i Pana Aleksandra LEVIDES'A, Dyrektora Lotnictwa Cywilnego w Ministerstwie Powietrza;

KTÓRZY, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej udzieli greckiemu przedsiębiorstwu żeglugi powietrznej, wyznaczonemu przez Rząd Grecki zezwoleń, niezbędnych dla eksploatacji na obszarze polskim linji komunikacji lotniczej:

Lwów - Bukareszt - Sofja - Saloniki i zpowrotem.

Rząd Republiki Greckiej udzieli polskiemu przedsiębiorstwu żeglugi powietrznej, wyznaczonemu przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, zezwoleń niezbędnych dla eksploatacji na obszarze greckim linji komunikacji lotniczej:

Saloniki-Sofja-Bukareszt-Lwów i zpowrotem.

Artykuł  2.

Warunki eksploatacji linij, o których mowa w artykule poprzednim będą określone w umowie, która będzie zawarta przez właściwe władze lotnicze obu Wysokich Stron Umawiających się.

Artykuł  3.

Zakładanie linij lotniczych, przebiegających nad obszarami obu. Wysokich Stron Umawiających się innych niż te, o których mowa w artykule 1-ym niniejszej konwencji, będzie mogło być dokonywane na mocy umowy między dwiema Wysokiemi Stronami Umawiającemi się.

Wszystkie postanowienia konwencji niniejszej będą miały zastosowanie również i do tych nowych linij lotniczych.

Artykuł  4.

Szlaki linij lotniczych, punkty, między któremi granice będą mogły być przelatywane i lotniska celne będą ustalone przez każdą z Wysokich Stron Umawiających się i podane do wiadomości drugiej Strony Umawiającej się w ciągu czterdziestu dni, poczynając od daty podpisania konwencji, niniejszej i najmniej na jeden miesiąc przed wszelką zmianą.

Artykuł  5.

Wysokie Strony Umawiające się poczynią każda na swym obszarze zarządzenia niezbędne w celu zapewnienia przedsiębiorstwom koncesjonowanym na tych samych warunkach jak i krajowym przedsiębiorstwom żeglugi powietrznej, korzystania z lotnisk, urządzeń i służby technicznej na linji o jakiej mowa w artykule 1.

Artykuł  6.

W wypadku, jeżeli na obszarze jednej z Wysokich Stron Umawiających się przedsiębiorstwo drugiej Strony Umawiającej się nie mogłoby użytkować urządzeń technicznych, niezbędnych do regularnej eksploatacji linji, przedsiębiorstwo to będzie mogło zbudować na tym obszarze urządzenia konieczne na warunkach, które zostaną określone przez właściwą władzę lotniczą.

Artykuł  7.

Wysokie Strony Umawiające się zobowiązują się ułatwiać eksploatację linij umownych przez uproszczenie i skrócenie wszelkich formalności celnych i policyjnych do minimum dozwolonego przez ustawy i rozporządzenia będące w mocy w danym kraju.

Artykuł  8.

Samoloty przeznaczone do eksploatacji linij przewidzianych w artykułach 1 i 3, jak również silniki wbudowane do tych samolotów, części zapasowe (łącznie z silnikami zapasowemi), wszelkie przedmioty konieczne dla urządzenia samolotów lub do ich zachowania będą wolne od opłat celnych pod warunkiem, aby wszystkie przedmioty i materjały o jakich mowa wyżej były wwiezione dla użytku czasowego i zostały wywiezione zpowrotem w ciągu jednego roku.

Termin wywozu będzie mógł być przedłużony przez władze właściwe na wniosek przedsiębiorstwa koncesjonowanego.

Przedmioty o jakich mowa wyżej będą pozostawały pod nadzorem władzy celnej i nie będą mogły być używane inaczej jak tylko dla potrzeb eksploatacji linij lotniczych przewidzianych przez konwencję niniejszą.

Przedmioty i materjały niezdatne do użytku, od których nie uiszczono opłat celnych przy wwozie winny być albo wywiezione zpowrotem, albo oclone, albo zniszczone pod nadzorem urzędowym.

Przy ocleniu tych przedmiotów i materjałów będą zastosowane wszystkie ulgi i ułatwienia, dozwolone przez ustawodawstwa krajowe.

Podróżni, bagaże i towary w tranzycie będą pozostawały pod nadzorem celnym. Bagaże te, jak również i towary będą wolne od wszelkich opłat celnych.

Artykuł  9.

W wypadku lądowania przymusowego lub innego wypadku z samolotami przedsiębiorstw koncesjonowanych, władze miejscowe będą obowiązane do okazania im takiej samej pomocy jaka przyznawana jest samolotom krajowym, za zwrotem kosztów rzeczywistych.

Artykuł  10.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane będą obowiązane:

a) do przestrzegania postanowień konwencji w sprawie uregulowania żeglugi powietrznej z dnia 13 października 1919;

b) do stosowania się do ustaw i rozporządzeń pozostających w. mocy na obszarze danej Strony Umawiającej się.

Artykuł  11.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane, wyznaczone przez jedną z Wysokich Stron Umawiających się nie będą zatrudniały w służbie na obszarze drugiej Strony Umawiającej się obywateli innych jak tylko polskich i greckich.

Zatrudnianie obywateli Państw trzecich będzie dopuszczalne tylko za uprzedniem zezwoleniem, udzielonem przedsiębiorstwu zainteresowanemu przez właściwą władzę lotniczą drugiej Strony Umawiającej się.

Artykuł  12.

Każde przedsiębiorstwo koncesjonowane będzie obowiązane do przewożenia poczty lotniczej na warunkach ustalonych w umowie, która będzie zawarta między niem i władzą pocztową drugiej Strony Umawiającej się na podstawie układu, poprzednio zawartego między władzami pocztowemi obu Wysokich Stron Umawiających się.

Artykuł  13.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane nie będą mogły ani całkowicie, ani częściowo odstępować swoich koncesyj innym przedsiębiorstwom bez zezwolenia właściwych władz lotniczych swojego Państwa.

Artykuł  14.

Każda z Wysokich Stron Umawiających się zachowuje sobie prawo zastąpienia przedsiębiorstwa przedtem wyznaczonego przez inne przedsiębiorstwo krajowe, któremu zostanie udzielona przez drugą Stronę Umawiającą się taka sama koncesja.

Przedsiębiorstwo usunięte przez swój Rząd nie będzie miało z tego tytułu prawa do roszczeń przeciwko drugiej Stronie Umawiającej się o jakiekolwiek odszkodowanie.

Artykuł  15.

W wypadku przekroczeń przeciwko postanowieniom konwencji niniejszej, dokonanych przez pracowników przedsiębiorstw koncesjonowanych, każda z obydwóch Wysokich Stron Umawiających się będzie mogła żądać odwołania ze swego obszaru pracowników winnych.

W wypadku wykroczeń powtarzających się lub wykroczenia poważnego, każda Wysoka Strona Umawiająca się będzie mogła unieważnić koncesję danego przedsiębiorstwa, udzielając równocześnie takiej samej koncesji innemu przedsiębiorstwu, wyznaczonemu przez drugą Umawiającą się Stronę.

Artykuł  16.

W wypadku, gdyby jedna z Wysokich Stron Umawiających się przestała należeć do konwencji w sprawie uregulowania żeglugi powietrznej z dnia 13 października 1919 r. konwencja niniejsza pozostanie w mocy, lecz będzie mogła być poddana rewizji na żądanie jednej z Wysokich Stron Umawiających się.

Artykuł  17.

Szczegóły zastosowania konwencji niniejszej będą uregulowane przez umowę specjalną, która będzie zawarta bezpośrednio między właściwemi władzami lotniczemi Wysokich Stron Umawiających się.

Artykuł  18.

Spory, które wynikłyby przy stosowaniu konwencji niniejszej i które nie będą mogły być uregulowane w drodze dyplomatycznej, będą poddane na żądanie jednej z obydwóch Wysokich Stron Umawiających się orzeczeniu Sądu Rozjemczego.

Sąd ten będzie utworzony w sposób następujący:

W ciągu jednego miesiąca poczynając od chwili gdy jedna z Wysokich Stron Umawiających się zakomunikuje drugiej Wysokiej Stronie Umawiającej się żądanie utworzenia Sądu Rozjemczego, każda z Wysokich Stron Umawiających się wyznaczy jednego sędziego rozjemcę.

W ciągu następnego miesiąca sędziowie rozjemcy spotkają się celem wybrania w obopólnem poruzumieniu superarbitra.

Jeżeliby sędziowie-rozjemcy nie mogli dojść do porozumienia co do wyboru superarbitra, Wysokie Strony Umawiające się wyznaczą każda jedno Państwo trzecie, i Państwa trzecie w ten sposób powołane dokonają mianowania superarbitra w obopólnem porozumieniu, lub w drodze losowania między dwiema zaproponowanemi przez nie kandydaturami.

Orzeczenia Sądu Rozjemczego będą dla Wysokich Stron Umawiających się obowiązujące.

Koszta postępowania rozjemczego będą ustalone przez sąd i ponoszone po połowie przez Wysokie Strony Umawiające się.

Artykuł  19.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie w czasie jak najkrótszym.

Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy do dnia 31 grudnia 1938 r., będzie ona mogła być poddana rewizji na żądanie jednej z Wysokich Stron Umawiających się poczynając od dnia 31-go stycznia 1936 r. Po upływie tego pierwszego okresu konwencja będzie odnawiana milcząco w okresach pięcioletnich, jeżeli jej wymówienie nie zostało notyfikowane przez jedną z Wysokich Stron Umawiających się drugiej najpóźniej na dwa lata przed upływem okresu bieżącego.

NA DOWÓD CZEGO pełnomocnicy podpisali konwencję niniejszą i wycisnęli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w Atenach w dwóch egzemplarzach dwudziestego drugiego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 18 listopada 1931 r.

¹ Konwencja:

- uzupełniona przez Układ dodatkowy do konwencji z dnia 22 kwietnia 1931 r. w sprawie eksploatacji linij regularnej komunikacji lotniczej (Dz.U.37.56.437) z dniem 26 lipca 1937 r.

- uzupełniona przez Drugi układ dodatkowy do konwencji z dnia 22 kwietnia 1931 r. między Polską a Grecją dotyczącej eksploatacji linii regularnej komunikacji powietrznej (Dz.U.39.62.406) z dniem 20 maja 1939 r.