Art. 29. - Francja-Polska. Konwencja Handlowa. Paryż.1924.12.09.
Dz.U.1925.67.468
Akt utracił mocObywatelom każdego z obu Państw będą przysługiwały na terytorjum drugiego w zakresie osiedlania się, prowadzenia handlu, przemysłu i żeglugi, dóbr ruchomych i nieruchomych, praw i udziałów, związanych z prowadzeniem handlu, przemysłu i żeglugi, uprawnienia takie, jak obywatelom państwa najbardziej uprzywilejowanego. Będą mieli swobodę w załatwianiu swoich spraw, bądź osobiście, bądź przez swoich pośredników wedle własnego wyboru, i nie będą w tym względzie podlegali innym ograniczeniom, niż te, które są przewidziane przez obowiązujące ustawy i rozporządzenia.
Obywatele jednej z dwóch Wysokich Układających się Stron nie będą na terytorjum drugiej zmuszani do żadnej obowiązkowej służby, czy to w armji lądowej, czy morskiej, czy w strażach, czy milicjach narodowych. Będą oni wolni od wszelkich opłat, jakiejkolwiekby natury one były, nałożonych zamiast służby wojskowej osobistej, od wszelkich wojskowych osobistych świadczeń i rekwizycyj, ale będą podlegali rekwizycjom wojskowym, odnoszącym się do dóbr ruchomych lub nieruchomych, które w kraju posiadają, jak również ciężarom kwaterunków wojskowych, na tych samych warunkach, co krajowcy.
Obywatele żadnego z obu krajów nie będą podlegali na terytorium drugiego kraju opłatom, ani podatkom, jakkolwiekby się one nazywały, innym lub wyższym od tych, które są albo będą pobierane od krajowców. Postanowienie to nie przeszkodzi, w danym wypadku, poborowi bądź opłat tak zwanych pobytowych, bądź taks, związanych z dopełnieniem formalności policyjnych, rozumie się bowiem, że obywatele obydwóch krajów będą pod tym względem korzystali z traktowania przyznanego obywatelom państwa najbardziej uprzywilejowanego,