Art. 3. - Francja-Polska. Konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym. Układ dodatkowy dotyczący systemu zabezpieczenia społecznego stosowanego do pracowników górnictwa i przedsiębiorstw zrównanych z górnictwem. Układ dodatkowy dotyczący sposobu przekazywania funduszów i Protokół ogólny. Paryż.1948.06.09.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1949.24.158

Akt obowiązujący

Wersja od: 1 maja 2004 r.

Artykuł  3.

§ 1. Pracownicy najemni lub zrównani z najemnymi przez przepisy, obowiązujące w każdym z układających się krajów, zatrudnieni w jednym z tych krajów, objęci są ustawodawstwem właściwym dla miejsca ich zatrudnienia.

§ 2. Od zasady, ustalonej w § 1, przewiduje się następujące wyjątki:

a) Pracownicy najemni i zrównani z nimi, zatrudnieni w innym kraju, niż kraj ich stałego miejsca zamieszkania, przez przedsiębiorstwo, mające w kraju ich miejsca zamieszkania zakład pracy, w którym zainteresowani są na stałe zatrudnieni, pozostają objęci ustawodawstwem, obowiązującym w kraju swego stałego miejsca zatrudnienia, jeśli ich zatrudnienie na obszarze drugiego kraju nie trwa dłużej niż 6 miesięcy; w przypadku, gdy zatrudnienie to, przedłużone z przyczyn nie przewidzianych poza okres pierwotnie zamierzony, przekracza 6 miesięcy, stosowanie do nich ustawodawstwa, obowiązującego w kraju stałego zatrudnienia, będzie mogło być wyjątkowo utrzymane za zgodą Rządu kraju przejściowego zatrudnienia.

b) Pracownicy najemni i zrównani z nimi pracownicy publicznych lub prywatnych przedsiębiorstw transportowych jednego z obu umawiających się krajów, zatrudnieni w drugim kraju bądź przejściowo, bądź jako personel objazdowy, podlegają wyłącznie przepisom, obowiązującym w kraju, w którym przedsiębiorstwo ma swą siedzibę.

c) Pracownicy najemni lub zrównani z nimi pracownicy oficjalnej administracji publicznej, wysłani z jednego układającego się kraju do drugiego, podlegają przepisom obowiązującym w kraju, z którego zostali wysłani.

§ 3. Obywatele polscy lub francuscy, inni niż pracownicy najemni lub zrównani z nimi, podlegają ustawodawstwu dotyczącemu świadczeń rodzinnych, obowiązującemu w miejscu wykonywania głównych czynności zawodowych. Jeśli nie wykonywają żadnych czynności zawodowych, podlegają ustawodawstwu o świadczeniach rodzinnych, obowiązującemu w miejscu ich stałego zamieszkania.

§ 4. Zwierzchnie władze administracyjne obu układających się Państw mogą, za wspólną zgodą, przewidzieć wyjątki od zasad, ustalonych w §§ 1 i 3 niniejszego artykułu. Mogą one również ustalić, że przewidziane w § 2 wyjątki nie będą miały zastosowania w pewnych szczególnych przypadkach.