Art. 11. - Francja-Polska. Konwencja dotycząca majątków, praw i udziałów. Paryż.1922.02.06.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1924.16.149

Akt utracił moc
Wersja od: 2 sierpnia 1923 r.
Art.  11.

a) Kontrakty, zawarte pomiędzy osobami podlegającemi obecnie sądownictwu polskiemu, a osobami podlegającemi sądownictwu francuskiemu, które stały się stronami rozłączonemi w znaczeniu par. 1 załączonego aneksu są uważane za unieważnione, od chwili, w której dwie jakiebądź strony stały się stronami rozłączonemi, z wyjątkiem długów i innych zobowiązań pieniężnych, wynikających z wykonania pewnego aktu lub wypłaty, przewidzianej przez te kontrakty i z zastrzeżeniem wyjątków i przepisów specjalnych, dotyczących jedynie pewnych kontraktów przewidzianych poniżej, lub w załączonym do niniejszego aneksie.

b) Wyłączone są od unieważnienia, zgodnie z postanowieniem niniejszego artykułu kontrakty, których wykonanie w interesie publicznym i na skutek porozumienia między Wysokiemi Układającemi się Stronami będzie żądane w terminie 6 miesięcznym od chwili nadania mocy obowiązującej niniejszej konwencji.

Jeśli wykonanie w ten sposób utrzymanych w mocy kontraktów pociągnie dla jednej ze stron, na skutek zmiany warunków handlu znaczną szkodę, słuszne odszkodowanie może być przyznane stronie poszkodowanej przez sędziego' rozjemcę, wybranego za porozumieniem się Wysokich Układających się Stron.

c) Żadne postanowienie niniejszego artykułu, lub załączonego aneksu nie może być uważane, jako unieważniające jakąkolwiek tranzakcję która była legalnie dokonana na mocy traktatu, zawartego między stronami rozłączonemi, za zezwoleniem jednego z mocarstw wojujących.

d) W wypadku kontraktów, dotyczących pozwoleń na korzystanie z praw własności przemysłowej, literackiej lub artystycznej, zawartych między osobami, które stały się stronami rozłączonemi, korzystający pierwotnie z pozwolenia tego rodzaju mieć będzie prawo w przeciągu 6 miesięcy po nadaniu mocy obowiązującej niniejszemu traktatowi żądać od posiadacza tych praw przyznania mu nowej koncesji, której warunki w razie braku zgody, będą mogły być ustalone przez sąd kompetentny w kraju w którym te prawa istnieją.

Aneks do artykułu 11.