Rozdział 3 - Szczegółowy tryb postępowania w sprawach stosowania dyscyplinarnych środków zapobiegawczych - Dyscyplinarne środki zapobiegawcze.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2010.65.415

Akt utracił moc

Wersja od: 20 stycznia 2017 r.

Rozdział  3

Szczegółowy tryb postępowania w sprawach stosowania dyscyplinarnych środków zapobiegawczych

§ 23. Żołnierza, wobec którego zastosowano dyscyplinarny środek zapobiegawczy:

1) odsuwa się od wykonywania dotychczasowych czynności służbowych na czas stosowania tego środka;

2) pozbawia się przedmiotów, środków i substancji stwarzających niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia, a w szczególności broni, amunicji, materiałów radioaktywnych, wybuchowych lub łatwopalnych, substancji trujących, duszących lub parzących oraz tych, których posiadanie jest zabronione, jak również przedmiotów, środków i substancji mogących stanowić materiał dowodowy lub podlegać przepadkowi albo których posiadanie wymaga zezwolenia;

3) pozbawia się tych przedmiotów i dokumentów służbowych, których posiadanie przez żołnierza w okresie stosowania dyscyplinarnego środka zapobiegawczego nie jest zasadne.

§  24.

1. Rzeczy odebrane żołnierzowi, wobec którego zastosowano dyscyplinarny środek zapobiegawczy, deponuje i zwraca organ.

2. Zwrotowi nie podlegają przedmioty, środki i substancje, których posiadanie jest zabronione.

3. O posiadaniu przez żołnierza przedmiotów, środków i substancji, których posiadanie jest zabronione, organ zawiadamia właściwe organa ścigania, w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

§ 25. Żołnierza zawiesza w czynnościach przełożony dyscyplinarny, który prowadzi postępowanie dyscyplinarne.

§  26.

1. Organ określający zadania, które ma wykonywać żołnierz w okresie zawieszenia w czynnościach, powinien uwzględniać kwalifikacje zawieszonego w czynnościach żołnierza. Zadania te nie mogą być poniżające lub bardziej uciążliwe fizycznie od wykonywanych przed zawieszeniem w czynnościach.

2. Nadzór nad pełnieniem służby przez żołnierza w okresie jego zawieszenia w czynnościach wykonuje przełożony dyscyplinarny, który go zawiesił w czynnościach, lub na jego polecenie inny przełożony zawieszonego w czynnościach żołnierza.

3. Jeżeli przełożonemu dyscyplinarnemu, który zawiesił w czynnościach żołnierza, podlega więcej niż jedna jednostka wojskowa (jednostka organizacyjna instytucji cywilnej), może on na okres zawieszenia w czynnościach skierować żołnierza do pełnienia służby w innej niż macierzysta jednostce wojskowej (jednostce organizacyjnej instytucji cywilnej).

§ 27. Przełożony dyscyplinarny, który wydał prawomocne orzeczenie dyscyplinarne w sprawie przewinienia dyscyplinarnego, które stanowiło przyczynę zawieszenia w czynnościach, niezwłocznie przekazuje odpis tego orzeczenia organowi, który zawiesił w czynnościach żołnierza, jeżeli sam nie jest tym organem.

§  28.

1. Organ wydaje postanowienie o osadzeniu żołnierza po uzyskaniu zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych do osadzenia.

2. W celu uzyskania zaświadczenia lekarskiego o braku, lub istnieniu, przeciwwskazań zdrowotnych do osadzenia organ konwojuje żołnierza na badania lekarskie albo zwraca się o jego konwojowanie do innego uprawnionego organu.

§  29.

1. Zorganizowanie konwojowania osadzanego do izby zatrzymań zapewnia organ, który wydał postanowienie o osadzeniu.

2. Organ może konwojować żołnierza do izby zatrzymań albo zwrócić się o jego konwojowanie do przełożonego dyscyplinarnego albo jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej, albo wojskowego organu porządkowego.

3. Jeżeli organ, o którym mowa w ust. 1, nie jest upoważniony do wyznaczenia konwoju albo nie ma możliwości konwojowania, występuje on z wnioskiem o wyznaczenie konwoju, pisemnie lub ustnie, do właściwego:

1) dowódcy jednostki wojskowej;

2) oficera dyżurnego jednostki wojskowej;

3) oficera dyżurnego jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej;

4) oficera inspekcyjnego garnizonu.

4. Osoba, do której wystąpiono z wnioskiem, o którym mowa w ust. 3, jest obowiązana do natychmiastowego zorganizowania konwoju żołnierza do izby zatrzymań.

5. Organ dokumentuje przebieg konwojowania, sporządzając meldunek, o którym mowa w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowego sposobu wykonywania niektórych uprawnień przez żołnierzy Żandarmerii Wojskowej (Dz. U. Nr 157, poz. 1851 oraz z 2008 r. Nr 182, poz. 1129).

§  30.

1. Przed rozpoczęciem konwojowania osoba konwojująca żołnierza:

1) podaje żołnierzowi swój stopień wojskowy, imię i nazwisko oraz pełnioną funkcję;

2) podaje żołnierzowi podstawę prawną oraz przyczynę konwojowania;

3) sprawdza, czy konwojowany żołnierz posiada przy sobie:

a) przedmioty, środki, substancje lub dokumenty, o których mowa w § 23 pkt 2 i 3,

b) wojskowy dokument tożsamości albo - w razie jego utraty lub zniszczenia - inny dokument, na podstawie którego można ustalić tożsamość tego żołnierza

- oraz odbiera je żołnierzowi.

2. Wobec braku dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. b, lub ich uszkodzenia w stopniu uniemożliwiającym zapoznanie się z ich treścią dowódca jednostki wojskowej lub organ ochrony porządku prawnego albo wymiaru sprawiedliwości potwierdza pisemnie tożsamość osadzanego.

§  31.

1. Konwojujący osadzanego żołnierza powinni posiadać następujące dokumenty:

1) protokół badań osadzonego potwierdzający, że znajduje się on w stanie wymagającym jego osadzenia, albo protokół o braku możliwości ich przeprowadzenia;

2) postanowienie o zastosowaniu dyscyplinarnego środka zapobiegawczego;

3) zaświadczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań zdrowotnych do osadzenia.

2. Podstawę umieszczenia osadzanego żołnierza w izbie zatrzymań stanowią dokumenty, o których mowa w ust. 1.

§ 32. Przyjmując osadzonego żołnierza do izby zatrzymań, obsługa izby zatrzymań:

1) kontroluje stan nietrzeźwości osadzonego, a w przypadku stwierdzenia u niego wystąpienia istotnych zakłóceń funkcji zdrowotnych organizmu natychmiast powiadamia właściwe służby ratowniczo-medyczne;

2) 1  niezwłocznie zawiadamia:

a) komendanta właściwej terytorialnie jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej lub prokuratora do spraw wojskowych o każdym przypadku popełnienia przez żołnierza przestępstwa ściganego z urzędu albo wykroczenia,

b) dowódcę jednostki wojskowej, w której żołnierz pełnił służbę wojskową przed osadzeniem, o każdym przypadku popełnienia przez żołnierza przestępstwa, wykroczenia lub przewinienia dyscyplinarnego;

3) zapewnia pomoc przedmedyczną lub organizuje pomoc lekarską, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że osadzony znajduje się w stanie zagrażającym życiu lub zdrowiu, a w szczególności gdy:

a) ma widoczne obrażenia ciała lub utracił przytomność,

b) oświadczy, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia,

c) z posiadanych informacji wynika, że może być chory zakaźnie.

§  33.

1. W przypadku odmowy przyjęcia żołnierza do izby zatrzymań:

1) ze względu na niemożność udzielenia niezbędnych świadczeń medycznych - żołnierza umieszcza się w najbliższym zakładzie opieki zdrowotnej;

2) z powodu braku wolnych miejsc we właściwej izbie zatrzymań - żołnierza umieszcza się w najbliższej izbie zatrzymań;

3) z powodu braku dokumentów, o których mowa w § 30 ust. 1 pkt 3 lit. b, lub braku potwierdzenia tożsamości, o którym mowa w § 30 ust. 2, albo ich uszkodzenia w stopniu uniemożliwiającym zapoznanie się z ich treścią - żołnierza zwalnia się.

2. W przypadkach określonych w ust. 1, przed opuszczeniem izby zatrzymań, w razie konieczności, udziela się żołnierzowi niezbędnej pomocy medycznej.

§ 34. W przypadku wniesienia przez osadzonego żołnierza zażalenia na postanowienie o zastosowaniu dyscyplinarnego środka zapobiegawczego osadzenia w izbie zatrzymań, zażalenie na to postanowienie oraz kopię dokumentacji związanej z osadzeniem przekazuje się niezwłocznie do wojskowego sądu garnizonowego właściwego ze względu na miejsce osadzenia żołnierza.

¹ § 32 pkt 2 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 14 grudnia 2016 r. (Dz.U.2017.33) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 20 stycznia 2017 r.