Część 8 - SPRAWY FINANSOWE. - Czechosłowacja-Polska. Umowa w sprawach prawnych i finansowych. Warszawa.1925.04.23.
Dz.U.1926.41.256
Akt utracił mocCZĘŚĆ VIII.
SPRAWY FINANSOWE.
SPRAWY FINANSOWE.
Uregulowanie dawnych pretensyj i zobowiązań pieniężnych.
Uregulowanie dawnych pretensyj i zobowiązań pieniężnych.
Obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej postanowienia o waloryzacji pretensyj pieniężnych, a mianowicie rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 maja 1924 r. o przerachowaniu prywatno-prawnych zobowiązań, w brzmieniu ustalonem rozporządzeniem Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości z dnia 25 marca 1925 r. (Dz. U. R. P. Nr. 30 pozycja 213), ponadto rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 grudnia 1924 r. o przerachowaniu zobowiązań związków samorządowych (Dz. U. R. P. Nr. 115, pozycja 1026), z dnia 28 grudnia 1924 r. o przerachowaniu gwarantowanych przez Państwo obligacyj i akcyj kolei prywatnych (Dz. U. R. P. Nr. 115, pozycja 1027), z dnia 27 grudnia 1924 r. o przerachowaniu zobowiązań Skarbu Państwa austrjackiego i węgierskiego, tudzież zobowiązań funduszu krajowego galicyjskiego (Dz. U. R. P. Nr . 115, pozycja 1028), wreszcie z dnia 27 grudnia 1924 r. o przerachowaniu należności innemi przepisami nieobjętych (Dz. U. R. P. Nr. 115, pozycja 1030), tudzież wszelkie przyszłe rozporządzenia waloryzacyjne będą w pełnej rozciągłości stosowane do wierzytelności osób, które według traktatów pokojowych lub umów zawartych celem wykonania tychże, są obywatelami Republiki Czeskosłowackiej, a to tak, iż każdy z wymienionych wierzycieli będzie traktowany narówni z wierzycielami polskimi, z zastrzeżeniem par. 43, ustęp 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 maja 1924 r.
To samo stosuje się do wierzytelności osób prawnych, których siedziba znajdowała się na terytorjum Republiki Czeskosłowackiej już w dniu 28 października 1918 r. względnie które po tym terminie powstały na terytorium Republiki Czeskosłowackiej, względnie których siedziba została przeniesioną na terytorjum Republiki Czeskosłowackiej w wykonaniu art. 270 Traktatu Pokoju w St.-Germain lub art. 253 Traktatu Pokoju w Trianon.
Jeśli natomiast przeniesienie siedziby osoby prawnej na terytorjum Republiki Czeskosłowackiej nie podpada pod postanowienia pomienionych artykułów Traktatu Pokoju, pretensje pieniężne tych osób prawnych, powstałe przed przeniesieniem siedziby, będą traktowane w ten sposób, w jakiby były traktowane, gdyby przeniesienie siedziby nie było nastąpiło.
Pretensje pieniężne, któreby przy nostryfikacji dokonanej przez rozdział przedsiębiorstwa zostały przydzielone przedsiębiorstwu w Republice Czeskosłowackiej, nie podpadają również poci postanowienia niniejszej Umowy, lecz będą traktowane podobnie, jak pretensje pieniężne, określone w ustępie poprzednim.
Przy spłacie wierzytelności hipotecznych, przy konwersji i spłacie obligacyj kolei Albrechta, kolei Karola Ludwika, kolei węgiersko-galicyjskich, kolei północnej imienia Ferdynanda i kolei Lwów-Czerniowce, o ile obciążają one Państwo Polskie z mocy umów międzynarodowych, dalej przy konwersji i spłacie obligacyj pożyczek, zaciągniętych przez były kraj Galicję, oraz przy konwersji i spłacie galicyjskich obligacyj komunalnych i listów zastawnych Banku Krajowego we Lwowie, obywatele Republik Czeskosłowackiej będą traktowani w pełnej rozciągłości narówni z obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej.
Postanowienia ustępów 2 - 4 artykułu 60 mają swe analogiczne zastosowanie.
Obowiązujące w Republice Czeskosłowackiej postanowienia ustawy z dnia 10 kwietnia 1919 r. (cis. 187 Sb. z. a n.), regulującej obieg i zarząd środków pieniężnych w Państwie Czeskosłowackiem, jak również i inne obecne i przyszłe ustawy i rozporządzenia, odnoszące się do spłaty wierzytelności pieniężnych, będą stosowane do obywateli Rzeczypospolitej Polskiej w całej rozciągłości bez względu na miejsce ich zamieszkania, a to tak, iż obywatele Rzeczypospolitej Polskiej będą traktowani narówni z obywatelami Republiki Czeskosłowackiej, mającymi rzeczywiste miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Czeskosłowackiej w dniu 26 lutego 1919 r. lub później. Zakaz płacenia w koronach czeskosłowackich, zawarty w rozporządzeniu z dnia 1 kwietnia 1919 r. (cis. 167 Sb. z. a n.), traci swą ważność w odniesieniu do obywateli Rzeczypospolitej Polskiej.
Postanowienia ustępu poprzedniego stosują się taksamo do wierzytelności osób prawnych, których siedziba znajdowała się na terytorjum Rzeczypospolitej Polskiej dnia 26 lutego 1919 r. jak i tych, które po tym terminie powstały na terytorjum Rzeczypospolitej Polskiej, względnie których siedziba została przeniesiona na terytorjum Rzeczypospolitej Polskiej w wykonaniu artykułu 270 Traktatu Pokoju w St.-Germain, oraz podobnych postanowień innych traktatów pokojowych, jak i konwencji w sprawie Górnego Śląska, zawartej w Genewie dnia 15 maja 1922 r. Postanowienia ustępów 3 i 4 artykułu 60 mają swe analogiczne zastosowanie.
Postanowienia artykułów poprzednich nie odnoszą się do tych wierzytelności obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, zamieszkałych na terytorjum Republiki Austrjackiej, których sposób spłaty został uregulowany umową, zawartą przez Republikę Czeskosłowacką z Republiką Austriacką dnia 18 czerwca 1924 r. Stosowanie cytowanej Umowy nie będzie jednak miało miejsca do wierzytelności tych obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, którzy obok domicylu na terytorjum Republiki Austrjackiej posiadają drugi domicyl poza tem terytorjum.
Pretensje pieniężne zabezpieczone na nieruchomości, będą regulowane przepisami tego Państwa, na którego terytorjum znajduje się dana nieruchomość, o ile wierzycielem jest obywatel tego samego Państwa.
Postanowienia niniejszego rozdziału nie odnoszą się do zobowiązań, które zostały uregulowane bez zastrzeżeń wzajemnem porozumieniem się stron interesowanych.
O ile chodzi o wierzytelności obywateli Republiki Czeskosłowackiej, stosuje się w Rzeczypospolitej Polskiej odnośnie do złożenia do depozytu sadowego polskie przepisy prawne, powołane w artykule 60 niniejszej Umowy. O ile chodzi o wierzytelności obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, złożenie do depozytu sądowego w Republice Czeskosłowackiej ma ważność tylko w razie, jeśli było prawnie uzasadnione i było dokonane w koronach czeskosłowackich w wysokości, odpowiadającej przepisom ustaw, powołanych w artykule 62 niniejszej Umowy.
Postanowienia niniejszej Umowy nie dotyczą wierzytelności, które zostały cedowane po dniu 1 stycznia 1925 r. na rzecz obywateli Rzeczypospolitej Polskiej lub Republiki Czeskosłowackiej przez obywateli innych Państw.
Wierzytelności z umów o prywatnem ubezpieczeniu będą uregulowane osobną Umową.
Rejestracja polskich papierów wartościowych, należących do obywateli Republiki Czeskosłowackiej, przewidziana w artykule 43, ustęp 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 maja 1924 r. w brzmieniu nadanem mu rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 grudnia 1924 r. będzie przeprowadzona za pośrednictwem urzędów czeskosłowackich.
Republika Czeskosłowacka zobowiązuje się użyć wszelkich ostrożności, by przez rejestrację objęte były jedynie papiery, należące do obywateli Republiki Czeskosłowackiej. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uzna wykazy rejestracyjne, przedłożone mu przez Rząd Republiki Czeskosłowackiej, za dostateczne i nie będzie wymagał żadnych dalszych dowodów co do obywatelstwa właścicieli.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzi rejestrację czeskosłowackich papierów wartościowych, znajdujących się na terytorjum Rzeczypospolitej Polskiej, o ile papiery te nie podlegały konskrypcji i oznaczeniu w Republice Czeskosłowackiej, ponieważ ani w dniu 12 marca 1919 r. nie znajdowały się na obszarze Republiki Czeskosłowackiej, ani ich właściciel na tym obszarze w tym dniu nie miał miejsca zamieszkania, ani nie przebywał w Republice Czeskosłowackiej dłużej niż jeden rok, oraz o ile papiery te po dniu wyżej podanym nie przeszły na obszar Republiki Czeskosłowackiej.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej zobowiązuje się użyć wszelkich ostrożności, by przez rejestrację objęte były jedynie te czeskosłowackie papiery wartościowe, co do których zostały spełnione warunki, wymienione w ustępie poprzednim.
Rząd Republiki Czeskosłowackiej uzna wykazy rejestracyjne przedłożone mu przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, za dostateczne i zarządzi opatrzenie czeskosłowackim znakiem konskrypcyjnym papierów wartościowych, temi wykazami objętych. Papiery te będą tak samo traktowane, jak papiery, które były swego czasu konskrybowane i oznaczone w Republice Czeskosłowackiej.
Za oznaczenie urzędy czeskosłowackie pobierać będą opłatę w wysokości pół procent wartości nominalnej papierów.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uznaje, że oznaczenie czeskosłowacką pieczęcią konskrypcyjną jest jedynie znakiem ewidencyjnym, który nie może być przeszkodą przy wypłacie papierów i handlu nimi.
Wydanie depozytów.
Wydanie depozytów.
Depozyty, znajdujące się w dniu wejścia w życie Umowy na terytorjum państwowem Republiki Czeskosłowackiej, względnie Rzeczypospolitej Polskiej w przechowaniu kas państwowych i sierocych, jakichkolwiek urzędów, notariuszy publicznych (rejentów), adwokatów, zakładów kredytowych i innych osób fizycznych lub prawnych, które zarządzają cudzem mieniem, zostaną wydane w całości, po potrąceniu wydatków na nich ciążących, właścicielowi, jeżeli ten nie ma miejsca zamieszkania na terytorjum Państwa, w którem depozyt się znajduje, i jest obywatelem Państwa drugiego, a zażąda zwolnienia depozytu w ciągu sześciu miesięcy od wejścia w życie niniejszej Umowy. Postanowienie to dotyczy tak depozytów otwartych, jak i zamkniętych i schowkowych, o ile one obejmują papiery wartościowe i inne dokumenty (łącznie z książeczkami wkładkowemi, książeczkami albo arkuszami udziałowemi, lub polisami), obce waluty, szlachetne kruszce w formie monet i innej (przerobione i nieprzerobione), perły i drogie kamienie.
Postanowienia powyższe odnoszą się również do depozytów, będących własnością osób prawnych, co do których decyduje ich siedziba - Rząd Rzeczypospolitej Polskiej względnie Republiki Czeskosłowackiej nie jest jednak obowiązany do zwolnienia depozytów takich podmiotów, które w przyszłości mają otrzymać charakter polskich względnie czeskosłowackich podmiotów na zasadzie Traktatów Pokojowych lub innych umów, któreby między obu Państwami zostały zawarte.
Gdyby zwolnione wartości nie znajdowały się w faktycznem przechowaniu depozytarjuszy, lecz tylko w ich przechowaniu prawnem, a wartości same były złożone poza terytorjum Państwa zwalniającego, Rząd powinien zezwolić, lub o ile chodzi o przechowanie przez Państwo, zarządzić, aby potrzebne dokumenty dyspozycyjne zostały sporządzone względnie wydane.
Wartości, które zwalnia się na podstawie niniejszego artykułu, nie można obciążyć ani daniną majątkową, ani innym podatkiem, któryby zwolnienie utrudnił lub uniemożliwił. Również inne zarządzenia, państwowe, któreby miały podobny skutek, są wykluczone. Wszelkie sprzeciwiające się powyższemu zarządzenia zabezpieczające i inne zostaną uchylone.
Przeszkodą dla wydania depozytów mogą być zobowiązania z tytułu podatków i innych opłat publicznych tylko wówczas, jeżeli zobowiązania te istniały już w czasie wniesienia prośby o zwolnienie; zobowiązania takie winny być wyrównane przed wydaniem depozytu.
Podanie o zezwolenie na wywóz wartości, wymienionych w ustępie 1, o ile znajdują się one w przechowaniu osób w ustępie tym niewymienionych, będą traktowane w analogiczny sposób z ta zmianą, że nie są one ograniczone żadnym terrorem.
O ile chodzi o papiery wartościowe, przeznaczone na kaucje lub t. p., względnie z innych powodów winkulowane, Rządy uproszczą i przyspieszą w miarę możności postępowanie przygotowawcze, potrzebne do zwolnienia (dewinkulacji i t. d.) i wydania odnośnych papierów wartościowych.
O ile depozyty złożone na terytorjum państwowem jednej z umawiających się Stron na imię zakładu kredytowego lub osoby trudniącej się w sposób zarobkowy czynnościami bankowemi, kasy państwowej lub sierocej, jakiegokolwiek urzędu, notarjusza publicznego lub adwokata, znajdujących się na obszarze drugiego Państwa, obejmują tak wartości, które są własnością zakładu kredytowego lub bankiera, kasy państwowej lub sierocej, jakiegokolwiek urzędu, notariusza publicznego lub adwokata, jak również i wartości, które są własnością takich komitentów, wymienionych osób, względem których zachodzą warunki, wymienione w artykule poprzednim, zwolnienie danego depozytu nastąpi według konsygnacji, sporządzonej przez deponenta, na której władza skarbowa pierwszej instancji Państwa, na którego obszarze deponent mieszka lub ma siedzibę, potwierdzi wyraźnie, że wymagane warunki zachodzą.
Zwolnienie pozostałej części depozytów, złożonych na imię zakładów kredytowych, bankierów, kas państwowych lub sierocych, urzędów, notariuszy publicznych lub adwokatów, zastrzega się specjalnemu zarządzeniu właściwej władzy tego Państwa, na którego obszarze depozyt się znajduje.
Zwolnienie depozytów, nieobjętych ustępem i nastąpi na żądanie Strony, które wraz z dowodem, że zachodzą warunki wymagane do zwolnienia, wnieść należy bądź do władzy skarbowej pierwszej instancji tego Państwa, do którego się wartości przywozi, w którym to wypadku władza ta potwierdzi, ze zachodzą warunki, wymagane artykułem poprzednim i prześle żądanie władzy skarbowej pierwszej instancji drugiego Państwa, bądź bezpośrednio do władzy skarbowej pierwszej instancji drugiego Państwa, właściwej wedle siedziby depozytarjusza lub wedle miejsca pobytu właściciela depozytu.
Oba Rządy zarządzą, by znajdujące się na ich terytorjum Zakłady Kredytowe, bankierzy, kasy państwowe i sieroce, jakiekolwiek urzędy, notariusze publiczni i adwokaci jeśli depozyty u nich złożone, a należące do obywatela drugiego Państwa, nie zostały zwolnione na zasadzie niniejszej Umowy z powodu braku podania, w drodze swej własnej władzy skarbowej podawali do wiadomości władzy skarbowej drugiego Państwa dane, potrzebne do osądzenia sprawy, o ile im są znane.
Wartości zwolnione w myśl artykułów poprzednich, o ile chodzi o ich wywóz, oraz płatność kuponów i sum kapitałowych, nie będą podlegały w Państwie zwalniającem innym ograniczeniom, niż te, którym podlegają wartości, należące do własnych obywateli.