Rozdział 5 - Zarządzenia w miejscowościach pogranicznych. - Czechosłowacja-Polska. Konwencja Sanitarna. Praga.1925.09.05.
Dz.U.1926.107.629
Akt obowiązującyV.
Zarządzenia w miejscowościach pogranicznych.
Zarządzenia w miejscowościach pogranicznych.
Jako miejscowości pograniczne uważa się powiaty i "okresy", przylegające do granicy lub odległe od niej nie dalej nad 5 kilometrów.
Strony dostarczają sobie wzajemnie w przeciągu miesiąca od wejścia w życie niniejszej Konwencji wykazów pogranicznych powiatów i "okresów" ze wskazaniem właściwych dla nich władz sanitarnych.
Niezależnie od komunikatów wymienianych między stronami zawierającemi umowę na zasadzie art.: 1, 2, 3 i 4 niniejszej Konwencji, władze sanitarne pogranicznej miejscowości każdej ze stron zawiadamiać będą bezpośrednio władzę sanitarną przylegającej pogranicznej miejscowości drugiej strony o stanie sanitarnym podległego sobie terytorjum.
Zawiadomienia te będą obejmować:
1. doniesienie o pierwszym wypadku każdego zachorowania na jedną z chorób, wymienionych w art. 1 niniejszej Konwencji;
2. perjodyczne, co najmniej tygodniowe komunikaty o dalszym przebiegu zgłoszonej choroby zakaźnej;
3. przedsięwzięte środki.
Prócz tego władze sanitarne miejscowości pogranicznych będą sobie przysyłały wzajemnie w okresach co najmniej tygodniowych wykazy innych chorób zakaźnych, stwierdzonych w danej miejscowości pogranicznej, podając o nich szczegóły wymienione w artykule 1 Konwencji.
W przypadku pojawienia się w miejscowości pogranicznej cholery, tyfusu plamistego i powrotnego lub dżumy, bądź też epidemicznego szerzenia się jakiejś innej choroby zakaźnej, władza dotyczącej miejscowości zezwoli władzy sanitarnej przylegającej miejscowości pogranicznej drugiej strony na zaznajomienie się ze stanem rzeczy na miejscu przez swego funkcjonariusza.
W tych wypadkach zainteresowane pograniczne władze administracyjno-sanitarne przedstawią pogranicznej władzy administracyjno-sanitarnej strony drugiej szczegółowo wydarzenie, z którem pragnie się zaznajomić bezpośrednio. Na tej podstawie władza pograniczna wyznaczy termin zjawienia się funkcjonarjusza sanitarnego strony drugiej, z którym zostanie przeprowadzony przegląd tych wydarzeń.
Pograniczne władze administracyjno - sanitarne obu stron winne z sobą współdziałać w zakresie Spraw zdrowia publicznego, a szczególnie w zakresie zwalczania chorób zakaźnych i na żądanie udzielać sobie w tym przedmiocie wzajemnej pomocy.
Środki sanitarne przewidziane w niniejszej Konwencji dla komunikacji kolejami i innemi drogami mogą być zastosowane również do lokalnego ruchu kolejowego oraz do miejscowej komunikacji drogowej i wodnej.
Wszelako strony zawierające umowę zobowiązują się według możności ułatwiać ruch pograniczny. Stosując jedynie te zarządzenia przewidziane w Konwencji, które okażą się bezwzględnie konieczne.
W razie pojawienia się w miejscowościach pogranicznych cholery, zakazowi może również podlegać przywóz surowych owoców i jarzyn oraz nabiału z zakażonego terytorium pogranicznego.
Strony zawierające umowę zobowiązują. się w razie epidemji cholery, tyfusu brzusznego i czerwonki odkażać ścieki z miejsc zaludnionych, fabryk i zakładów przemysłowych przed wpuszczeniem ich do rzek granicznych lub innych granicznych zbiorników wód, służących do zaopatrywania ludności i zwierząt domowych w wodę.
W tym celu każda ze stron zawierających umowę wyda odpowiednie przepisy w porozumieniu z druga stroną.
Celem załatwienia w sposób przyjacielski wszelkich różnic, mogących powstawać przy tłumaczeniu lub stosowaniu niniejszej Konwencji w razie nieosiagnięcia porozumienia. Obie Strony zobowiązują się zwracać się za wspólną zgodą o pośrednictwo do Sekcji Higjeny Ligi Narodów, co jednak nie może uszczuplić praw każdego z Państw do obrania innej drogi, celem załatwienia sprawy spornej.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie w czasie możliwie najkrótszym.
Konwencja zacznie obowiązywać w 8 dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.
Po wypowiedzeniu przez jedną ze stron Konwencja będzie obowiązywała jeszcze przez rok od dnia wymówienia.
Na dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy Konwencję niniejszą podpisali i opatrzyli ją swemi pieczęciami.
Sporządzono w Pradze w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach w języku polskim i czeskosłowackim dnia 5 września roku tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego.
Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
W Warszawie, dnia 20 października 1926 r.