Rozdział 4 - Świadczenia drogowe w naturze. - Budowa i utrzymanie dróg publicznych w Rzeczypospolitej Polskiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1948.54.433 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 11 sierpnia 1956 r.

IV. 

Świadczenia drogowe w naturze.

Art.  29.

Do robót na drogach państwowych i powiatowych w razie zagrożenia lub przerwania komunikacji, spowodowanego wypadkami żywiołowymi, jak: zaspy śnieżne, powodzie, usuwiska, może być zarządzone przez organy administracyjne państwowe pierwszej instancji, a w wypadkach nagłych przez władze gminne, przymusowe dostarczenie środków przewozowych i robocizny za opłatą z właściwego funduszu drogowego, ustaloną przez wydział powiatowy, względnie zarząd miejski w miastach, wydzielonych z powiatów.

Art.  30.

Osoby, którym według prawa międzynarodowego służy prawo zakrajowości, oraz zawodowi konsulowie, dopuszczeni do urzędowania w Polsce, i zawodowi urzędnicy konsulatów, jeżeli posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego - nie podlegają, z zastrzeżeniem wzajemności, obowiązkowi przymusowego dostarczania robocizny i środków przewozowych w przypadkach, przewidzianych w art. 29, co do pojazdów, przeznaczonych do użytku służbowego.

Nie podlegają obowiązkowi dostarczania robocizny:

1) duchowni wyznań chrześcijańskich i niechrześcijańskich uznanych przez Państwo,

2) zakonnicy i zakonnice wyznań chrześcijańskich, uznanych przez Państwo, po złożeniu ślubów zakonnych,

3) nowicjusze i nowicjuszki zakonów katolickich oraz klasztorów prawosławnych,

4) zatwierdzeni przez władzę państwową rabini i podrabini,

5) posłowie na Sejm,

6) niezdolni do pracy wskutek choroby lub ułomności fizycznych,

7) kobiety ciężarne oraz matki dzieci do lat 6,

8) małoletni do lat 15,

9) osoby, mające więcej niż 60 lat,

10) osoby, zamieszkałe dalej niż 10 km od miejsca wykonywania robót,

11) funkcjonariusze państwowi i samorządowi, pracownicy: państwowych i samorządowych zakładów użyteczności publicznej, instytucji ubezpieczeń społecznych, opiekuńczych, leczniczych oraz fachowy personel służby zdrowia,

12) pracownicy przedsiębiorstw, wykonywających publiczne przewozy regularne, jeżeli przewozy te nie zostały wstrzymane wskutek przerwania komunikacji.

Pracownicy przedsiębiorstw państwowych lub będących pod zarządem państwowym mogą być pociągani do obowiązku przymusowego dostarczania robocizny w przypadkach, przewidzianych w art. 29, jedynie za zgodą zarządu danego przedsiębiorstwa.

Nie podlegają obowiązkowi dostarczania posiadanych środków przewozowych:

1) instytucje ubezpieczeń społecznych, opiekuńcze, lecznicze i zapobiegawcze,

2) organy służby bezpieczeństwa publicznego,

3) posiadacze środków przewozowych, służących do przewożenia poczty, co do tych środków przewozowych z wyjątkiem koncesjonowanych przedsiębiorstw samochodowych,

4) przemysłowe przedsiębiorstwa państwowe,

5) przedsiębiorstwa, wykonywające publiczne przewozy regularne, jeżeli przewozy nie zostały wstrzymane wskutek przerwania komunikacji,

6) posiadacze: ogierów i klaczy, zapisanych do ksiąg stadnych lub do ksiąg ogierów i klaczy zarodowych, prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 16 maja 1946 r. o nadzorze nad hodowlą koni (Dz. U. R. P. Nr 23, poz. 154), klaczy wysokoźrebnych i klaczy ze źrebiętami w wieku do 3 miesięcy, koni pracujących stale w kopalniach pod powierzchnią ziemi oraz koni, używanych do badań naukowych lub celów leczniczych w zakładach naukowych i leczniczych, co do tych zwierząt.

Art.  31.

Zarząd drogi ma prawo urządzać i utrzymywać na obcym gruncie zasłony odśnieżne w celu niedopuszczenia do zagrożenia lub przerwania komunikacji na drogach publicznych wskutek zasp śnieżnych. Sposób urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych ustali Minister Komunikacji.

Organy drogowe mają prawo wstępu na grunty, przylegające do drogi, bez względu na to, czyją własność one stanowią, dla urządzenia na tych gruntach zasłon odśnieżnych.

W razie wyrządzenia szkody wysokość odszkodowania dla właścicieli lub użytkowników gruntów ustala zarząd drogi po porozumieniu się z osobami interesowanymi. Wypłata odszkodowania powinna być dokonana w ciągu dni trzydziestu od dnia dojścia do porozumienia. W razie niedojścia do porozumienia osoby interesowane mogą dochodzić odszkodowania na drodze sądowej w ciągu trzydziestu dni od daty otrzymania przez zainteresowanego zawiadomienia o wysokości przyznanego odszkodowania. Zawiadomienie to powinno być doręczone zainteresowanemu najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od daty wyrządzenia szkody.

Nieustalenie wysokości odszkodowania nie wstrzymuje urządzania zasłon odśnieżnych: