Rozdział 8 - Ratownictwo górnicze i udzielanie pierwszej pomocy. - Bezpieczeństwo i higiena pracy oraz bezpieczeństwo pożarowe w podziemnych zakładach górniczych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.24.176

Akt utracił moc

Wersja od: 27 listopada 1992 r.

Rozdział  8.

Ratownictwo górnicze i udzielanie pierwszej pomocy.

1. 

Zadania i organizacja ratownictwa górniczego.

§ 222.

1. Zakład górniczy powinien posiadać odpowiednio zorganizowane i wyposażone ratownictwo górnicze, a mianowicie:

1) drużynę ratowniczą,

2) kopalnianą stację lub punkt ratownictwa górniczego,

3) sprzęt ratowniczy.

2. W przypadkach uzasadnionych małym stopniem zagrożeń górniczych lub bliskim sąsiedztwem zakładów górniczych Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego może zezwolić na wspólne organizowanie ratownictwa górniczego przez kilka zakładów górniczych lub na korzystanie przez zakład górniczy z ratownictwa górniczego sąsiedniego zakładu górniczego.

§  223.

1. Zadaniem ratownictwa górniczego jest niesienie niezwłocznej pomocy w razie zagrożenia życia lub zdrowia załogi albo poważnego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu zakładu górniczego na skutek pożaru pod ziemią, wybuchu gazów lub pyłu węglowego, wdarcia się wody do wyrobisk podziemnych lub w przypadkach większych zawałów oraz w razie konieczności prowadzenia prac w atmosferze nie nadającej się do oddychania.

2. Każdy zakład górniczy obowiązany jest na wezwanie drugiego zakładu górniczego udzielić mu niezwłocznie pomocy w ludziach, sprzęcie i materiałach w przypadku zdarzeń, o których mowa w ust. 1.

§  224.

1. Przynależność do drużyny ratowniczej jest dobrowolna.

2. Ratownikiem górniczym może być każdy pracownik zakładu górniczego, jeżeli odpowiada następującym warunkom:

1) ma ukończone 21 lat, a nie przekroczył 45 lat życia,

2) ma co najmniej roczny staż pracy pod ziemią,

3) posiada odpowiedni stan zdrowia stwierdzony badaniem lekarskim,

4) posiada odpowiednie właściwości psychiczne, jest obowiązkowy, karny, odważny i szybko orientujący się,

5) ukończył z wynikiem dodatnim kurs ratownictwa górniczego.

3. Obowiązkiem ratownika górniczego jest sumienne wykonywanie przyjętych obowiązków, a w szczególności branie udziału w ćwiczeniach i w pogotowiu ratowniczym oraz w akcjach ratowniczych.

4. 7 Dyrektor Generalny Wspólnoty Węgla Kamiennego może w zależności od potrzeby tworzyć pogotowia ratownicze złożone z zastępów ratowników zawodowych.

§  225.

1. Ogólne kierownictwo i nadzór nad stanem ratownictwa górniczego w zakładzie górniczym sprawuje kierownik ruchu zakładu górniczego.

2. Kierownik ruchu zakładu górniczego obowiązany jest wyznaczyć odpowiednią osobę dozoru ruchu dla sprawowania bezpośredniego kierownictwa drużyną ratowniczą i kopalnianą stacją ratownictwa górniczego lub punktem ratownictwa górniczego.

§  226.

1. 8 Fachowy nadzór i kontrolę nad ratownictwem górniczym w zakładach górniczych sprawuje Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego, nadzorowana przez Dyrektora Generalnego Wspólnoty Węgla Kamiennego.

2. Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego określa w szczególności:

1) szczegółową organizację, rodzaj i zakres wyposażenia drużyn ratowniczych,

2) rodzaje sprzętu ratowniczego dopuszczonego do użytku, a także zasady stosowania, konserwacji i naprawy tego sprzętu,

3) zasady organizacji, programy i sposób prowadzenia kursów szkoleniowych z zakresu ratownictwa górniczego,

4) zasady, sposób przeprowadzania i terminy badań lekarskich ratowników,

5) zasady, zakres, terminy i sposób przeprowadzenia ćwiczeń z zakresu ratownictwa górniczego,

6) wytyczne prowadzenia akcji ratowniczych.

3. Zadania swoje wykonuje Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego przy pomocy okręgowych stacji ratownictwa górniczego.

4. 9 Dyrektor Generalny Wspólnoty Węgla Kamiennego w porozumieniu z Prezesem Wyższego Urzędu Górniczego określi szczegółową organizację i zakres działania Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego oraz okręgowych stacji ratownictwa górniczego.

§ 227. W zakładzie górniczym wolno stosować tylko taki sprzęt ratowniczy dla ochrony dróg oddechowych, którego typ został dopuszczony do użytku przez Wyższy Urząd Górniczy.

2. 

Pierwsza pomoc w wypadkach.

§ 228.

1. Przedsiębiorstwo górnicze obowiązane jest zapewnić pracownikom zakładu górniczego sprawne udzielenie pierwszej pomocy lekarskiej w razie wypadku przy pracy lub nagłego zachorowania.

2. Zakład górniczy powinien posiadać na powierzchni odpowiednio wyposażoną izbę opatrunkową. Izba opatrunkowa powinna być czynna w czasie każdej zmiany roboczej.

3. Jeżeli pracownik ulegnie wypadkowi przy pracy lub nagle zachoruje, najbliższa osoba dozoru ruchu lub przodowy obowiązani są zorganizować niezwłocznie pomoc i ratunek.

§  229.

1. W każdym zakładzie górniczym należy zorganizować punkty opatrunkowe, wyposażone w niezbędne opatrunki i leki oraz nosze.

2. Punkt opatrunkowy powinien być urządzony w miejscu łatwo dostępnym i oznaczony dobrze widoczną tablicą informacyjną.

3. Pracownicy powinni być poinformowani, gdzie znajduje się punkt opatrunkowy i kto udziela pierwszej pomocy.

§ 230. Osoby dozoru ruchu, przodowi oraz strzałowi powinni być przeszkoleni w udzieleniu pierwszej pomocy, a w czasie pracy pod ziemią powinni posiadać przy sobie sterylny opatrunek w specjalnym opakowaniu chroniącym go przed zabrudzeniem i zawilgoceniem.

⁷ § 224 ust. 4 zmieniony przez § 3 pkt 2 rozporządzenia z dnia 12 stycznia 1989 r. zmieniającego niektóre rozporządzenia wykonawcze do dekretu - Prawo górnicze (Dz.U.89.2.7) z dniem 30 stycznia 1989 r.

⁸ § 226 ust. 1 zmieniony przez § 3 pkt 3 lit. a) rozporządzenia z dnia 12 stycznia 1989 r. zmieniającego niektóre rozporządzenia wykonawcze do dekretu - Prawo górnicze (Dz.U.89.2.7) z dniem 30 stycznia 1989 r.

⁹ § 226 ust. 4 zmieniony przez § 3 pkt 3 lit. b) rozporządzenia z dnia 12 stycznia 1989 r. zmieniającego niektóre rozporządzenia wykonawcze do dekretu - Prawo górnicze (Dz.U.89.2.7) z dniem 30 stycznia 1989 r.