Art. 7. - Belgia-Polska. Konwencja weterynaryjna. Bruksela.1930.12.18.
Dz.U.1932.96.827
Akt obowiązującyW razie stwierdzenia na granicy w transporcie zwierząt, pochodzących z obszaru drugiej z układających się Stron, zaraźliwej choroby podlegającej obowiązkowi zgłoszenia w kraju przywożącym, zwierzęta chore, zwierzęta zarażone i zwierzęta podejrzane będą oddane pod nadzór służby weterynaryjnej kraju przywożącego. Służba ta ma pełne prawo zażądać aby te zwierzęta zostały na koszt importera poddane ubojowi na granicy, albo by zostały odesłane do rzeźni wyznaczonej w tym celu, względnie zastosować środki, które będzie uważała za odpowiednie. Co się tyczy zużytkowania mięsa i produktów, pochodzących ze zwierząt poddanych ubojowi w powyższych warunkach, to będzie zastosowane postępowanie obowiązujące w kraju przywożącym względem zwierząt pochodzenia krajowego.
We wszystkich wypadkach i w każdej chwili właściciel będzie mógł zażądać uboju wszystkich zwierząt albo części zwierząt, znajdujących się pod kontrolą weterynaryjną.
Graniczny lekarz weterynaryjny zamieści na świadectwie pochodzenia i zdrowia, w które są zaopatrzone zwierzęta, powód uboju zwierząt lub oddania zwierząt pod nadzór weterynaryjny i podpisze swą deklarację; świadectwo to wraz z protokółem dotyczącym stwierdzonych okoliczności i wydanych zarządzeń zostanie przesłane przez wyżej wymienionego lekarza weterynaryjnego centralnej władzy weterynaryjnej jego kraju; władza ta powiadomi o powyższem kraj pochodzenia.
Stwierdzenie jednej z zaraźliwych chorób, podlegających obowiązkowi zgłoszenia, po wprowadzeniu zwierząt na obszar Państwa przeznaczenia zostanie wciągnięte do protokółu zredagowanego państwowego lub należycie upoważnionego przez Państwo; treść tego protokółu będzie natychmiast podana przez właściwą władzę weterynaryjną do wiadomości centralnej władzy weterynaryjnej kraju pochodzenia.