Zmiana "Instrukcji ochrony lasu", stanowiącej załącznik do Zarządzenia nr 57 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 22 listopada 2011 r.
B.I.LP.2019.5.59
Akt jednorazowyZARZĄDZENIE Nr 20
DYREKTORA GENERALNEGO LASÓW PAŃSTWOWYCH
z dnia 12 kwietnia 2019 r.
w sprawie zmiany "Instrukcji ochrony lasu", stanowiącej załącznik do Zarządzenia nr 57 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 22 listopada 2011 r.
Na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach 1 , w związku z § 6 Statutu Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe 2 - w wykonaniu zadania Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych, określonego m.in. w art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy o lasach 3 , a także w § 8 ust. 1 pkt 1 4 ww. Statutu, zarządzam, co następuje:
"1.1. Kontrola występowania szkodników korzeni
§ 19. Celem kontroli liczebności szkodników korzeni w glebie jest:
a) uzyskanie informacji o zagrożeniu szkółek, odnowień i drzewostanów przez następujące gatunki szkodników: pędraki chrabąszcza kasztanowca - Melolontha hippocastani (F.) i majowego - M. melolontha (L.), guniaka czerwczyka - Amphimallon solstitiale (L.), wałkarza lipczyka - Polyphylla fullo (L.), ogrodnicy niszczylistki - Phyllopertha horticola (L.), listnika zmiennobarwnego - Anomala dubia (Scop.), jedwabka brunatnego - Serica brunna (L.), larwy (drutowce) Elateridae i kluki Otiorhynchus spp. oraz inne gatunki występujące regionalnie, uznane przez właściwy terytorialnie ZOL za stanowiące zagrożenie dla produkcji szkółkarskiej, zakładanych i istniejących upraw, młodników lub drzewostanów starszych;
b) ustalenie lat rójek chrabąszczy lub innych gatunków szkodników w poszczególnych rejonach kraju w celu podjęcia działań ochronnych;
c) ustalenie obszarów uporczywych pędraczysk;
d) obserwacja dyspersji gatunków na obszarach leśnych.
§ 19a. 1. Za uporczywe pędraczyska uznaje się obszary leśne, na których występują pędraki chrabąszczy (majowego, kasztanowca), guniaka czerwczyka, wałkarza lipczyka i ogrodnicy niszczylistki w ilościach zagrażających trwałości lasu lub powodujących zakłócenia w prowadzeniu zrównoważonej i wielofunkcyjnej gospodarki leśnej. Czas trwania uporczywych pędraczysk uzależniony jest od szeregu czynników oddziałujących na te obszary. Najczęściej obejmuje on okres od kilku do kilkunastu rójek głównych chrabąszcza. Wygaszanie uporczywych pędraczysk można osiągnąć przede wszystkim poprzez regulację liczebności owadów doskonałych.
2. Do uznania obszaru za uporczywe pędraczysko przyjmuje się następujące kryteria:
a) stwierdzone wzmożone występowanie owadów doskonałych chrabąszczy w drzewostanach;
b) zagrożenie od pędraków wynikające z corocznej oceny wykonanej przez ZOL;
c) poziom poprawek w uprawie 5-letniej, wykonywanych na skutek żeru pędraków, przekraczający 30%;
d) brak możliwości uzyskania odnowienia lub zalesienia z powodu szkód powodowanych przez pędraki;
e) wykonanie zabiegów z zastosowaniem środków ochrony roślin w trakcie dwóch kolejnych rójek.
3. Obszary uporczywych pędraczysk wyznacza nadleśnictwo w uzgodnieniu z ZOL i RDLP. Informacje o oddziałach spełniających kryteria wymienione w § 19a ust. 2 są ewidencjonowane w systemie informatycznym przez ZOL przy współpracy z nadleśnictwem.
4. Jednostką podziału powierzchniowego, dla której wyznaczane są uporczywe pędraczyska, jest oddział.
§ 20. Kontrolę występowania szkodników korzeni wykonuje się (z zastrzeżeniem § 23 ust. 2) dla następujących kategorii gruntów:
a) przeznaczonych pod szkółki, plantacje nasienne i plantacyjne uprawy nasienne;
b) przeznaczonych pod zalesienia w roku poprzedzającym założenie uprawy;
c) corocznie w szkółkach leśnych, na kwaterach przewidzianych do bieżącej produkcji oraz na których stwierdzono szkody;
d) na zrębach bieżących, haliznach i płazowinach na rok przed ich odnowieniem, ale jedynie dla tych kompleksów leśnych, w których są rejestrowane szkody powodowane przez pędraki w uprawach;
e) w istniejących uprawach i plantacyjnych uprawach nasiennych, w których występują szkody powodowane przez pędraki;
f) w drzewostanach przewidzianych do wyrębu, ale jedynie w kompleksach leśnych, w których są rejestrowane szkody powodowane przez pędraki w uprawach;
g) w szczególnych przypadkach, na powierzchniach wskazanych przez ZOL.
§ 21. 1. Zasadniczą kontrolę występowania szkodników korzeni wykonuje się w okresie od 15 sierpnia do 30 września.
2. W okresie wiosennym można przeprowadzić kontrolę uzupełniającą:
a) na gruntach, które nie zostały objęte zasadniczą kontrolą występowania szkodników korzeni;
b) na powierzchniach, na których podejrzewane jest rozrzedzenie lub zagęszczenie populacji w celu weryfikacji zagrożenia;
c) w celu określenia zagęszczenia pędraków w roku poprzedzającym rójkę danego szczepu;
d) w roku rójki, w celu uzupełnienia danych o stanie populacji szkodników.
3. Na obszarach uporczywych pędraczysk i terenach podejrzanych o występowanie chrabąszczy nadleśnictwo powinno corocznie przeprowadzić obserwację rójki. Obserwacje należy udokumentować, podając obręb, oddział, gatunek owada oraz stopień nasilenia rójki wg skali:
1 - występowanie pojedyncze,
2 - występowanie wzmożone,
3 - występowanie masowe.
Niezwłocznie po zakończeniu obserwacji dokumentację przesyła się do właściwego terytorialnie ZOL.
§ 22. 1. Na terenach przeznaczonych pod szkółki, plantacje nasienne i plantacyjne uprawy nasienne oraz w istniejących szkółkach wykopuje się nie mniej niż 15 dołów próbnych na każdy hektar badanej powierzchni.
2. Na pozostałych powierzchniach wymienionych w § 20 wykopuje się nie mniej niż 6 dołów na każdy hektar.
3. Doły próbne mają wymiary 1,0 × 0,5 m, a głębokość zależną od poziomu przebywania pędraków i postaci doskonałych, jednak nie mniejszą niż 0,5 m.
4. Materiał zebrany z poszczególnych dołów umieszcza się w oddzielnych, opisanych pojemnikach z nasyconym wodnym roztworem soli kuchennej.
§ 23. 1. W uzasadnionych przypadkach, w porozumieniu z ZOL, dopuszcza się inną liczbę dołów oraz stosowanie innych metod i terminów kontroli.
2. W sytuacjach szczególnych, np. na uporczywych pędraczyskach, na terenach górskich, podmokłych itp., dopuszcza się, po konsultacji z RDLP i ZOL, odstąpienie od kontroli występowania szkodników korzeni.
§ 24. Do określenia zagrożenia ze strony szkodników korzeni dla gruntów porolnych przyjmuje się orientacyjne typy siedlisk w zależności od klasy gleby: dla klasy VI - Bs lub Bśw, dla klasy V - BMśw, dla klasy IV i wyższych - siedliska lasowe.
§ 25. Zebrany materiał z kontroli występowania szkodników korzeni, wraz z wypełnionym w dwóch egzemplarzach formularzem nr 5 i szkicem rozmieszczenia dołów próbnych, nadleśnictwo przekazuje do właściwego terytorialnie ZOL.
§ 26. 1. ZOL wykonuje analizę gatunkową zebranego materiału, określa stopień zagrożenia badanej powierzchni na podstawie liczb zamieszczonych w tabeli 1 i 2 oraz w formie pisemnej przekazuje do nadleśnictwa zalecenia odnośnie do dalszego postępowania na powierzchniach zagrożonych. Gatunek pędraka określa się na podstawie wyglądu odwłoka (ryc. 1), natomiast wiek pędraków chrabąszczy - na podstawie szerokości puszki głowowej, która u jednorocznych osiąga do 2,5 mm, u dwuletnich - od 2,6 do 4 mm, u trzyletnich i starszych - powyżej 4 mm.
Ryc. 1. Ostatnie pierścienie odwłoka od strony brzusznej u pędraków: a) chrabąszcza, b) guniaka czerwczyka, c) wałkarza lipczyka, d) ogrodnicy niszczylistki, e) listnika zmiennobarwnego, f) jedwabka brunatnego
2. Na podstawie otrzymanych zaleceń nadleśniczy podejmuje decyzję o postępowaniu na powierzchniach zagrożonych, uwzględniając przy tym aspekt ekonomiczny i środowiskowy zabiegu oraz spodziewane szkody w szkółkach lub uprawach.
3. Do określenia potencjalnego zasięgu rójki należy wykorzystywać informacje dotyczące między innymi:
a) występowania stadiów rozwojowych pędraków danego szczepu,
b) zasięgu rójek z poprzednich lat,
c) rozkładu przestrzennego szkód w drzewostanach,
d) zasięgu uporczywych pędraczysk ewidencjonowanych w systemie informatycznym LP.
4. W drzewostanach, w których od dłuższego czasu utrzymuje się wzmożone występowanie chrabąszczy, zaleca się w okresie rójki chrząszczy redukować ich liczebność. Zabiegi wielkoobszarowe są główną metodą prowadzącą do rozrzedzenia populacji chrabąszczowatych.
§ 27. ZOL sporządza zestawienie (formularz nr 6) powierzchni zagrożonych przez szkodniki korzeni, które przesyła do DGLP, RDLP i IBL w terminie do 30 listopada.";
"1.1.1. Nadzwyczajne kontrole rójki chrabąszczy
1. Zbieranie informacji o rójce jest niezbędne dla bieżącego monitorowania przebiegu i zasięgu rójki szkodników, oceny ich występowania, a także weryfikacji pól zabiegowych oraz określenia optymalnego terminu prowadzenia zabiegów ograniczania liczebności chrabąszczy.
2. Powyższe informacje zbiera się poprzez gromadzenie:
a) danych meteorologicznych i fenologicznych, tj. temperatury powietrza, wiatru, zachmurzenia oraz rozwoju roślin żywicielskich, na których żerują chrabąszcze;
b) wyników kontroli wychodzenia chrząszczy z gleby. Obserwacje prowadzi się na powierzchniach kontrolnych 2 x 5 m rozmieszczonych według zaleceń ZOL, na których zliczane są otwory wyjściowe owadów z gleby. Celem obserwacji jest określenie terminu początku rójki oraz określenie dynamiki opuszczania gleby przez chrabąszcze;
c) wyników obserwacji lotu chrabąszczy, obejmujących:
* określenie intensywności i kierunku migracji chrabąszczy na granicy polno-leśnej,
* określenie intensywności lotu wewnątrz drzewostanu,
* dane o strukturze gatunkowej i płciowej na podstawie zbioru chrabąszczy,
* dane o dojrzałości jaj w odwłokach samic szkodnika,
* dane o nasileniu występowania, miejscach żerowania i zachowywaniu się chrabąszczy oraz postępie defoliacji.";
"1.2.2. Jesienne poszukiwania szkodników pierwotnych sosny
§ 35. 1. Jesienne poszukiwania szkodników pierwotnych sosny służą do oceny zagrożenia drzewostanów sosnowych przez szkodniki liściożerne, głównie takich gatunków, jak: strzygonia choinówka - Panolis flammea (Den. et Schiff.), poproch cetyniak - Bupalus piniaria (L.), siwiotek borowiec (zawisak borowiec) - Hyloicus pinastri (L.) (gatunki te zimują w stadium poczwarki w ściółce pod okapem drzewostanu), barczatka sosnówka - Dendrolimus pini (L.) (zimuje gąsienica), osnuja gwiaździsta - Acantholyda posticalis (Mats.) (zimuje larwa bez oprzędu) oraz gatunków z rodziny borecznikowatych (Diprionidae) (zimują larwy w oprzędach - kokonach).
2. W szyi korzeniowej sosny kokony gromadnie sporządzają borecznik sosnowiec oraz borecznik jasnobrzuchy. Strefę najbliższą pnia drzewa preferują gąsienice barczatki sosnówki. W strefie środkowej znajduje się więcej poczwarek strzygoni choinówki, poprocha cetyniaka, siwiotka borowca oraz kokonów innych gatunków boreczników. W strefie najbardziej oddalonej od pnia drzewa można znaleźć więcej larw osnui gwiaździstej, zwłaszcza w początkowej fazie jej gradacji (larwy osnui przebywają także w glebie mineralnej) oraz kokonów niektórych gatunków boreczników, takich jak borecznika zielonożółtego, koncentrującego się głównie w mchu w miejscach naświetlonych.
§ 36. 1. Jesienne poszukiwania szkodników pierwotnych sosny wykonuje się corocznie w stałych partiach kontrolnych (PK), wyznaczanych w drzewostanach sosnowych lub wielogatunkowych z przewagą sosny w wieku powyżej 20 lat, na polecenie nadleśniczego.
2. Liczbę PK w nadleśnictwie ustala się dla powyższych drzewostanów według następujących kryteriów:
a) w obszarach ognisk gradacyjnych jedna PK na każde 50 ha,
b) w obszarach położonych poza ogniskami gradacyjnymi jedna PK na każde 200 ha.
3. W obszarach niegradacyjnych nadleśniczy w porozumieniu z ZOL i RDLP może na wyznaczonych w nich partiach kontrolnych wstrzymać poszukiwania albo odstąpić od wyznaczania partii kontrolnych.
4. Najbardziej właściwą porą wykonywania próbnych poszukiwań jest późna jesień, przed nadejściem mrozów i wystąpieniem trwałej pokrywy śnieżnej. Termin rozpoczęcia poszukiwań dla poszczególnych regionów kraju, na podstawie wieloletnich obserwacji, określa właściwy terytorialnie ZOL.
§ 37. PK zaznacza się na mapie ochrony lasu. Za ich aktualizację odpowiedzialny jest nadleśniczy. Aktualizacji PK dokonuje się w miarę potrzeb.
§ 38. Do wykonania poszukiwań niezbędne są:
a) motyczki lub pazurki ogrodnicze,
b) pudełka do zbierania i przechowywania zebranych owadów,
c) schemat (ryc. 2b) rozmieszczenia powierzchni próbnych (przy poszukiwaniach metodą 10 powierzchni próbnych),
d) ramki o wymiarach 0,5 × 1 m (przy poszukiwaniach metodą 10 powierzchni próbnych).
§ 39. 1. W PK jesienne poszukiwania prowadzi się jedną z poniższych metod:
a) metodą podokapową. Poszukiwań dokonuje się pod drzewem próbnym, które powinno mieć przeciętną koronę i rosnąć w zwarciu przeciętnym dla danego drzewostanu. Po zaznaczeniu obrysu rzutu korony (obwodu powierzchni podokapowej) poszukiwań dokonuje się od obwodu w kierunku pnia drzewa (ryc. 2a). Należy także przeszukać całą powierzchnię odziomka drzewa od szyi korzeniowej do wysokości 1,5 m, gdzie często w spękaniach kory zimują boreczniki. Każdego roku poszukiwania kontrolne przeprowadza się pod okapem innego drzewa;
Ryc. 2a. Schemat poszukiwań metodą podokapową; • - drzewo
b) metodą 10 powierzchni próbnych o wielkości 0,5 m2 każda. Wskazane jest, aby jeden z dłuższych boków prostokąta, przedstawiony na schemacie, zlokalizować wzdłuż drogi w strefie bardziej nasłonecznionej. W drzewostanie pod wybranym pierwszym drzewem układa się ramkę. Każdy kolejny punkt wyznacza się w odległości około 35 m od poprzedniego i przy najbliższym drzewie w zasięgu wzroku (nieprzygłuszonym) układa się kolejną ramkę, zgodnie ze schematem (ryc. 2b). Podczas poszukiwania owadów na wyznaczonych powierzchniach próbnych przeszukuje się ściółkę i glebę wewnątrz ramki, a na pięciu powierzchniach (o numerach nieparzystych) także całą powierzchnię odziomka drzewa od szyi korzeniowej do wysokości 1,5 m, gdzie często w spękaniach kory zimują boreczniki;
c) metodą dwóch drzew. Na PK jesiennych poszukiwań wybiera się i zaznacza do poszukiwań owadów dwa drzewa: jedno w strefie brzegowej oraz drugie wewnątrz drzewostanu. Pod każdym z zaznaczonych drzew wyznacza się prostokąt o wymiarach zewnętrznych 2,6 x 1 m, otaczający drzewo przeznaczone do poszukiwań. Środek drzewa winien się znaleźć na linii prostopadłej do dłuższego boku prostokąta, w przybliżeniu w punkcie, który dzieli ten bok na odcinki: 0,6 i 2 m (ryc. 2c). O kierunku dłuższej części prostokąta do poszukiwań decyduje leśniczy, kierując się budową korony. Przeszukaniu wewnątrz wyznaczonego prostokąta podlegają: powierzchnia ściółki, ściółka z wierzchnią warstwą gleby mineralno-próchnicznej i mineralnej włącznie (na końcu należy warstwę gleby mineralnej przekopać) oraz spękania kory w szyi korzeniowej sosny od poziomu ściółki w dół.
2. Decyzję w sprawie wyboru metody podejmuje ZOL.
§ 40. Wyżej wymienione szkodniki liściożerne oraz ich parazytoidy (oprzędy gąsienicznikowatych i bobówki rączycowatych), zebrane ze wszystkich powierzchni na danej PK, umieszcza się w jednym opisanym pudełku (nadleśnictwo, leśnictwo, oddział oraz numer PK). Pudełka z owadami należy dostarczyć do nadleśnictwa, które po ich sprawdzeniu przekazuje je, wraz z wypełnionym przez leśniczego formularzem nr 11, do właściwego terytorialnie ZOL.
§ 41. W wypadku stwierdzenia zagrożenia w stopniu średnim albo silnym konieczne jest objęcie poszukiwaniami sąsiednich drzewostanów (o ile ZOL nie zaleci inaczej), tak aby wstępnie ustalić ogólną powierzchnię drzewostanów zagrożonych.
§ 42. 1. Zebrane materiały weryfikuje ZOL, określając poprawność oznaczenia owadów, ich zdrowotność oraz stopień zagrożenia. Wyniki analizy ZOL odnotowuje w formularzu nr 11.
2. ZOL przesyła wyniki analiz jesiennych poszukiwań szkodników pierwotnych sosny do nadleśnictw. Zestawienie powierzchni zagrożonych (formularz nr 10) ZOL przesyła do DGLP, RDLP i IBL w terminie do 15 stycznia następnego roku.
§ 43. 1. Liczby krytyczne, stopnie zagrożenia oraz liczby ostrzegawcze dla ważniejszych foliofagów sosny zamieszczone w tabelach 5-10 obowiązują również dla metody dwóch drzew.
2. Liczby krytyczne, stopnie zagrożenia oraz liczby ostrzegawcze dla ważniejszych foliofagów sosny obowiązujące w metodzie podokapowej zamieszczone są w tabelach 10a-10h.
3. Tabele 10a-10h stanowią załącznik do niniejszego Zarządzenia".
ZAŁĄCZNIK
Orientacyjne liczby ostrzegawcze szkodników liściożernych drzewostanów sosnowych - metoda podokapowa
| Nazwa szkodnika | Stadium rozwojowe | Liczba szkodników na powierzchni podokapowej | |
| drzewostan | |||
| do III klasy wieku włącznie | powyżej III klasy wieku | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 |
| Strzygonia choinówka | poczwarka | 4 | 8 |
| Poproch cetyniak | poczwarka (lub gąsienica) | 15 | 30 |
| Barczatka sosnówka | gąsienica | 6 | 12 |
| Siwiotek borowiec | poczwarka (lub gąsienica) | 10 | 15 |
| Osnuja gwiaździsta | larwa | 15 | 25 |
| Boreczniki | larwa w kokonie | 15 | 30 |
Tabela 10b
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia drzew o pełnym uigleniu koron i III klasy bonitacji drzewostanu, opracowane na podstawie liczby poczwarek strzygoni choinówki, zebranych z całej powierzchni podokapowej
| Wiek drzewostanu (lata) | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba poczwarek | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| do 20 | 1 - 2 | 3 - 5 | 5 | 7 |
| 21 - 40 | 4 - 6 | 7 - 14 | 14 | 19 |
| 41 - 60 | 6 - 10 | 11 - 23 | 23 | 30 |
| 61 - 80 | 12 - 20 | 21 - 45 | 45 | 60 |
| 81 - 100 | 18 - 30 | 31 - 68 | 68 | 90 |
| Uwaga: dla IV i V klasy bonitacji należy zredukować liczby poczwarek o 50%. | ||||
Tabela 10c
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia dla drzew o pełnym uigleniu koron i III klasy bonitacji drzewostanu, opracowane na podstawie liczby poczwarek poprocha cetyniaka, zebranych z całej powierzchni podokapowej
| Wiek drzewostanu (lata) | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba poczwarek | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| do 20 | 6 - 10 | 11 - 23 | 23 | 30 |
| 21 - 40 | 14 - 23 | 24 - 53 | 53 | 70 |
| 41 - 60 | 24 - 40 | 41 - 90 | 90 | 120 |
| 61 - 80 | 30 - 50 | 51 - 113 | 113 | 150 |
| 81 - 100 | 36 - 60 | 61 - 135 | 135 | 180 |
| Uwaga: dla IV i V klasy bonitacji należy zredukować liczby poczwarek o 50%. | ||||
Tabela 10d
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia dla drzew o pełnym uigleniu koron i III klasy bonitacji drzewostanu, opracowane na podstawie liczby gąsienic barczatki sosnówki, zebranych z całej powierzchni podokapowej (jesień) lub z całego drzewa (wiosna)
| Wiek drzewostanu (lata) | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba poczwarek | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| do 20 | 4 - 7 | 8 - 15 | 15 | 20 |
| 21 - 40 | 10 - 17 | 18 - 38 | 38 | 50 |
| 41 - 60 | 16 - 27 | 28 - 60 | 60 | 80 |
| 61 - 80 | 20 - 33 | 34 - 75 | 75 | 100 |
| 81 - 100 | 30 -50 | 51 - 113 | 113 | 150 |
| Uwaga: przy analizie wyników należy uwzględnić fakt, że liczba gąsienic wiosną na drzewie jest z reguły niższa niż na powierzchni podokapowej jesienią. | ||||
Tabela 10e
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia dla drzew o pełnym uigleniu koron i V klasy bonitacji drzewostanu, opracowane na podstawie liczby gąsienic barczatki sosnówki, zebranych z całej powierzchni podokapowej
| Wiek drzewostanu (lata) | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba poczwarek | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| do 20 | 2 - 3 | 4 - 6 | 6 | 8 |
| 21 - 40 | 4 - 7 | 8 - 16 | 16 | 21 |
| 41 - 60 | 10 - 17 | 18 - 38 | 38 | 51 |
| 61 - 80 | 16 - 27 | 28 - 61 | 61 | 81 |
| 81 - 100 | 20 - 24 | 35 -76 | 76 | 101 |
Tabela 10f
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia dla drzew o pełnym uigleniu koron, opracowane na podstawie liczby larw osnui gwiażdzistej z oczami imaginalnymi, zebranych z całej powierzchni podokapowej
| Wiek drzewostanu (lata) | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba poczwarek | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| do 20 | 5 - 8 | 9 - 19 | 19 | 25 |
| 21 - 40 | 10 - 17 | 18 - 38 | 38 | 50 |
| 41 - 60 | 14 - 23 | 24 - 53 | 53 | 70 |
| 61 - 80 | 18 - 30 | 31 - 68 | 68 | 90 |
| 81 - 100 | 24 - 40 | 41 - 90 | 90 | 120 |
Tabela 10g
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia dla drzew o pełnym uigleniu koron, opracowane na podstawie liczby pełnych kokonów boreczników, zebranych z całej powierzchni podokapowej (jesień) lub całego drzewa (lato)
| Wiek drzewostanu (lata) | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba poczwarek | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| do 20 | 30 - 50 | 51 - 113 | 113 | 150 |
| 21 - 40 | 40 - 67 | 68 - 150 | 150 | 200 |
| 41 - 60 | 60 - 100 | 101 - 225 | 225 | 300 |
| 61 - 80 | 80 - 133 | 134 - 300 | 300 | 400 |
Tabela 10h
Liczby krytyczne oraz stopnie zagrożenia dla drzew o pełnym uigleniu koron, opracowane na podstawie liczby jaj (z całej korony drzewa) i larw (z 1 m2 podokapówki) zasnuj świerkowych
| Stadium rozwojowe | Stopnie zagrożenia drzewostanu | Liczby krytyczne | ||
| + (słaby) | ++ (średni) | +++ (silny) | ||
| liczba larw i jaj | ||||
| od - do | od - do | powyżej | ||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| Larwy z oczami imaginalnymi | 20 - 33 | 34 - 75 | 75 | 100 |
| Jaja i stadium L1 | 400 - 667 | 668 - 1500 | 1500 | 2000 |