Zasady podwyższania podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przysługujących osobom wykonującym pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.ZUS.1990.3.8

Akt utracił moc

Wersja od: 1 grudnia 1989 r.

KOMUNIKAT

Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 marca 1990 r.

w sprawie zasad podwyższania podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przysługujących osobom wykonującym pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia.

Informuję, że Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej w piśmie z dnia 2 marca 1990 r. znak: U. 512-26/90 określił zasady podwyższania podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przysługujących za dłuższe okresy osobom wykonującym pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia.

Zasady waloryzacji określone w komunikacie stosuje się od 1 grudnia 1989 r.

1. Podstawę wymiaru zasiłków, do których prawo powstało przed 1 grudnia 1989 r., ustaloną zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r. w sprawie wykonania ustawy o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz. U. Nr 46, poz. 250 z późn. zm.) należy za okres od 1 grudnia 1989 r. podwyższyć o procent wzrostu najniższego wynagrodzenia obowiązującego w miesiącu, za który zasiłek przysługuje w stosunku do najniższego wynagrodzenia obowiązującego w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku (pismo okólne Prezesa ZUS z dnia 6 grudnia 1989 r. znak: Zn-022-6/90).

Procentowy wzrost najniższego wynagrodzenia obowiązującego w grudniu 1989 r. (od X. do XII. 1989 r.) w stosunku do najniższego wynagrodzenia ustalonego w okresie od 1 stycznia 1988 r. kształtował się następująco:

– 1 styczeń - 31 grudzień 1988 r. - najniższe wynagrodzenie wynosiło 9.000 zł - wzrost w stosunku do 38.000 zł o 322%,

– 1 styczeń - 30 czerwca 1989 r. - najniższe wynagrodzenie wynosiło 17.800 zł - wzrost o 113%,

– 1 lipiec - 30 wrzesień 1989 r. - najniższe wynagrodzenie wynosiło 22.100 zł - wzrost o 72%.

Najniższe wynagrodzenie obowiązujące od 1 stycznia 1990 r. w stosunku do obowiązującego do 31 grudnia 1989 r. wzrosło o 216%.

Od 1 stycznia 1990 r. podstawę wymiaru zasiłku przysługującego za grudzień 1989 r. należy zatem podwyższyć o 216%.

Powyższe zasady należy stosować również przy ustalaniu wysokości zasiłków, do których prawo powstało w grudniu 1989 r.

Zasady te należy stosować w razie kolejnych zmian wysokości najniższego wynagrodzenia.

Przykład:

Ubezpieczony zachorował we wrześniu 1989 r. i choruje nadal. Podstawę wymiaru zasiłku stanowiło wynagrodzenie w kwocie 88.400 zł. Najniższe wynagrodzenie w sierpniu, tj. w miesiącu poprzedzającym zachorowanie wynosiło 22.100 zł. Od 1 grudnia 1989 r. Należy podwyższyć podstawę wymiaru zasiłku o procent wzrostu najniższego wynagrodzenia w trakcie pobierania zasiłku. Od 1 października 1989 r. najniższe wynagrodzenie wynosiło 38.000 zł. Wzrosło ono w stosunku do obowiązującego w sierpniu o 72%. O taki procent należy od 1 grudnia 1989 r. podwyższyć podstawę wymiaru. Podstawę tę będzie zatem stanowiła kwota 152.048 zł. Od 1 stycznia 1990 r. w związku z podwyższeniem kwoty najniższego wynagrodzenia podstawę wymiaru należy podwyższyć o 216%, czyli do kwoty 480.471 zł.

2. W związku z wejściem w życie od 1 stycznia 1990 r. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz. U. nr 7, poz. 41) ustala się następujące zasady podwyższania podstawy wymiaru zasiłków, do których prawo powstało po 31 grudnia 1989 r.

Podstawę wymiaru zasiłków, do których prawo powstało po 31 grudnia 1989 r., ustaloną zgodnie z powołanym rozporządzeniem z 31 grudnia 1975 r., należy podwyższać od 3 miesiąca kwartału następującego po miesiącu, w którym powstało prawo do zasiłku o procent wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał ubiegły. A zatem od 1 czerwca 1990 r. podstawę wymiaru zasiłku, do którego prawo powstało w styczniu, lutym i w marcu br., ustaloną zgodnie z powołanym rozporządzeniem, należy podwyższyć o procent wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej w I kwartale br. w stosunku do wynagrodzenia w IV kwartale 1989 r.

Przykład:

Ubezpieczony zachorował w styczniu 1990 r. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowił dochód w kwocie 190.000 zł. Od 1 czerwca 1990 r., tj., od 3 miesiąca kwartału następującego po miesiącu, w którym powstało prawo do zasiłku, podstawę tę należy podwyższyć o procent o jaki wzrośnie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w I kwartale 1990 r. w stosunku do IV kwartału 1989 r.

Ustalona w podany sposób podstawa wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym, dla których podatek ustalany jest w kwocie ryczałtowej, a którzy nabyli prawo do zasiłku po 31 grudnia 1989 r., nie może być niższa od najniższej podstawy wymiaru składek za miesiąc, za który zasiłek przysługuje.

Przedstawione w komunikacie zasady należy stosować również do osób współpracujących.

3. Jednocześnie informuję, że od 1 stycznia 1990 r. nie obowiązuje zasada ograniczenia podstawy wymiaru świadczeń z ubezpieczenia społecznego do pięciokrotnej kwoty najniższego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej. Tym samym nieaktualny jest ust. 21 okólnika nr 5 Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 maja 1985 r. w sprawie świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego i rodzinnego dla osób wykonujących pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia oraz osób z nimi współpracujących (Dz. Urz. ZUS Nr 3, poz. 10).