Wyrok z dnia 7 października 2004 r. w sprawie z odwołania Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt III SK 57/04.
Dz.Urz.UOKiK.2005.1.15
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 7 października 2004 r.
w sprawie z odwołania Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Najwyższy w sprawie z odwołania Miejskiego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem Spółdzielni Mieszkaniowej Pojezierze w O., Spółdzielni Mieszkaniowej Jaroty w O. o ochronę konkurencji, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 października 2004 r., kasacji strony zainteresowanej, Spółdzielni Mieszkaniowej Pojezierze od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 20 listopada 2003 r., sygn. akt XVII Ama 135/02, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu - Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów przy uwzględnieniu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wnioskami z dnia 15 kwietnia oraz z 10 lipca 2002 roku, Spółdzielnia Mieszkaniowa "Pojezierze" w O. oraz Spółdzielnia Mieszkaniowa "Jaroty" w O. wystąpiły z żądaniem wszczęcia postępowania antymonopolowego w sprawie stosowania zawyżonych cen za usługi przesyłu energii cieplnej przez Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej Spółce z o.o. w O.
Decyzją z dnia 19 września 2002 r., Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie stwierdził stosowania praktyki ograniczającej konkurencję, polegającej na narzucaniu w okresie od dnia 1 października 2000 r. do dnia 30 czerwca 2000 roku przez Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej Sp. z o.o. w O. nadmiernie wygórowanych stawek opłat za usługę przesyłu energii cieplnej, nie stwierdził stosowania praktyki ograniczającej konkurencję polegającej na stosowaniu w tym samym okresie, przez to Przedsiębiorstwo, niejednolitych warunków w umowach dostawy energii cieplnej, poprzez dyskryminowanie wnioskodawców na tle pozostałych odbiorców w zakresie stawek opłat za przesył energii cieplnej, uznał za ograniczającą konkurencję praktykę Przedsiębiorstwa polegającą na stosowaniu w okresie od dnia 1 lipca 2000 r. do dnia 30 września 2000 r. uciążliwych warunków umów na dostawę energii cieplnej poprzez pobieranie opłat za przesył energii cieplnej według stawki jednoczłonowej na podstawie taryfy, która w części dotyczącej stawek opłaty przesyłowej utraciła ważność. Jednocześnie Prezes Urzędu stwierdził zaniechanie jej stosowania, nie stwierdził też stosowania praktyki ograniczającej konkurencję polegającej na narzucaniu w okresie od dnia 1 października do dnia 16 października 2000 r. przez Przedsiębiorstwo uciążliwych warunków umów o dostawę energii cieplnej, poprzez pobieranie opłat za usługę przesyłu energii cieplnej według stawki uzmiennionej, na podstawie taryfy, która w części dotyczącej stawek opłaty przesyłowej, zgodnie z art. 47 ustawy Prawo energetyczne, mogła obowiązywać nie wcześniej niż po upływie 14 dni od daty jej publikacji (w dniu 2 października 2000 r.).
Od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w części dotyczącej jej pkt III, odwołanie wniosła Spółka, żądając jego zmiany poprzez nie stwierdzenie stosowania praktyki ograniczającej konkurencję. Spółka zarzuciła Prezesowi naruszenie prawa materialnego: art. 8 ust. 1 i art. 8 ust. 2 pkt 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Wyrokiem z dnia 20 listopada 2003 r. Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Warszawie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że nie stwierdził stosowania przez Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej Spółka z o.o. w O. praktyki ograniczającej konkurencję polegającej na narzuceniu w okresie od dnia 1 lipca do dnia 30 września 2000 r. uciążliwych warunków umów o dostawę energii cieplnej poprzez pobieranie opłat za przesył energii cieplnej według stawki jednoczłonowej na podstawie taryfy, która w części dotyczącej stawek opłaty przesyłowej utraciła ważność stosownie do przepisu art. 5 ustawy z dnia 26 maja 2000 r. o zmianie ustawy Prawo Energetyczne. Sąd podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez Prezesa Urzędu odmiennie oceniając stan prawny.
Kasację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik strony zainteresowanej Spółdzielni Mieszkaniowej "Pojezierze" w O. i wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania lub o zmianę zaskarżonego wyroku "poprzez oddalenie odwołania MPEC w O. od decyzji Prezesa Urzędu z dnia 19 września 2002 r. nr RBG-26/2002 i zasądzenie od powoda na rzecz wnoszącej kasację zwrotu kosztów procesu wg norm prawem przypisanych za wszystkie instancje". Przytaczając podstawy kasacyjne skarżąca podniosła zarzut nieważności postępowania, wskutek pozbawienia jej możliwości obrony jej praw wskutek niezawiadomienia jej o terminie rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku oraz szereg zarzutów naruszenia przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, podniosła także zarzuty naruszenia prawa materialnego.
Rozpoznając sprawę Sąd Najwyższy wziął pod uwagę co następuje.
Zgodnie z art. 39311 § 1 Kpc Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia kasacją oraz jej podstaw, jednakże z urzędu bierze pod rozwagę nieważność postępowania.
Podniesiony w kasacji zarzut nieważności postępowania jest uzasadniony. Do udziału w postępowaniu przed Sądem Okręgowym - Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów - stosownie do art. 47929 Kpc - zostały dopuszczone, jako podmioty zainteresowane, dwie Spółdzielnie Mieszkaniowe: Spółdzielnia "Jaroty" oraz "Pojezierze", obydwie w O. Z akt sprawy wynika, że o wyznaczeniu terminu rozprawy na dzień 20 listopada 2003 r. zostały powiadomione strony, zainteresowana Spółdzielnia "Jaroty" i jej pełnomocnik, brak natomiast dowodu doręczenia zawiadomienia o tym terminie dla zainteresowanej Spółdzielni "Pojezierze". W protokole, poprzedzającej wydanie zaskarżonego wyroku, rozprawy z 20 listopada 2003 r. znajduje się adnotacja: "W imieniu zainteresowanego nikt się nie stawił o terminie powiadomiony prawidłowo". Treść tej adnotacji odnosi się do jednego zainteresowanego (zainteresowanej) mimo, że w sprawie, dwa podmioty miały przymiot zainteresowanych. W tych okolicznościach trafny jest zarzut nieważności postępowania, o jakiej stanowi art. 379 pkt 5 Kpc, wskutek pozbawienia Spółdzielni "Pojezierze" możliwości obrony jej praw.
Wobec stwierdzenia nieważności postępowania, bezprzedmiotowym stało się rozpoznawanie przez Sąd Najwyższy zasadności pozostałych zarzutów kasacyjnych.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39313 Kpc, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji wyroku.[...]