Wyrok z dnia 4 maja 2006 r. w sprawie z odwołania Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 119/04.
Dz.Urz.UOKiK.2006.3.47
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 4 maja 2006 r.
w sprawie z odwołania Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2006 r. na rozprawie sprawy z odwołania Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, z udziałem zainteresowanej Gminy Miejskiej Wysokie Mazowieckie w Wysokiem Mazowieckim, o ochronę konkurencji, na skutek odwołania Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w Warszawie od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 29 września 2004 r., Nr RLU-30/2004:
II. zasądza od Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w Warszawie na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 2.100 zł; Gminy Miejskiej Wysokie Mazowieckie w Wysokiem Mazowieckim kwotę 2.160 zł, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Gmina Miejska w Wysokiem Mazowieckiem dni 6 grudnia 2003 r. złożyła do Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezesa UOKiK) wniosek o uznanie, na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, za praktykę ograniczającą konkurencję, określoną w art. 8 ust. 1 tej ustawy, polegającą na nadużyciu pozycji dominującej na rynku sprzedaży gazu ziemnego wysokometanowego, działań Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. (PGNiG S.A.), polegających na zwlekaniu z wydaniem warunków technicznych przyłączenia istniejącej kotłowni do istniejącej stacji pomiarowej i dokonaniem innych formalnych uzgodnień, będących warunkiem przeprowadzenia przez Gminę inwestycji pozwalającej na obniżenie kosztów zakupu od PGNiG S.A. ww. paliwa gazowego i stwierdzenie zaniechania tej praktyki, oraz o nałożenie na PGNiG S.A. kary pieniężnej zgodnie z art. 101 ust 2 pkt 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r.
Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2004 r. Prezes UOKiK wszczął postępowanie antymonopolowe przeciwko PGNiG S.A. w związku z podejrzeniem nadużywania pozycji dominującej na rynku dostawy gazu ziemnego wysokometanowego poprzez zwlekanie z wydaniem warunków technicznych przyłączenia istniejącej kotłowni do istniejącej stacji pomiarowej i dokonaniem innych formalnych uzgodnień będących warunkiem przeprowadzenia inwestycji.
Prezes UOKiK dokonał następujących ustaleń.
Do dnia 31 grudnia 2002 r. jedynym dostawcą gazu ziemnego wysokometanowego na potrzeby Gminy Miejskiej Wysokie Mazowieckie (nabywającej ... % tego gazu na terenie tej gminy) było PGNiG S.A. Dostawy gazu dla Gminy były realizowane na podstawie dwóch umów: umowy z dnia 5 października 1998 r. do kotłowni w Wysokiem Mazowieckiem przy ul. Długiej 15 i umowy z dni 1 lutego 2000 r. do kotłowni w Wysokiem Mazowieckiem przy ul. Długiej 53. Dostawy gazu ziemnego dla Gminy następowały zatem z dwóch przyłączeń i wobec tego Gmina rozliczała należność za otrzymany gaz z dwóch połączeń pomiarowych według grupy taryfowej W-6.
Z dniem 15 marca 2001 r. zaczęła obowiązywać nowa taryfa dla paliw gazowych wprowadzająca wyższe stawki opłat za gaz, a mniejsze opłaty przyłączeniowe w stosunku do opłat taryfy dotychczas obowiązującej. Gmina pismem z dnia 21 września 2001 r. zwróciła się do PGNiG S.A. o wydanie warunków technicznych połączenia przyłączem gazowym kotłowni w Wysokiem Mazowieckim przy ul. Długiej 15 ze stacją pomiarową przy Ciepłowni Miejskiej w Wysokiem Mazowieckiem przy ul. Długiej 53, w celu dokonywania pomiaru i rozliczenia za dostawę gazu z jednego połączenia pomiarowego przy ul. Długiej 53. Pobieranie gazu z jednego połączenia pomiarowego umożliwiłoby rozliczanie się Gminy z dostaw gazu według niższej ceny, tj. według grupy taryfowej W-7.
W piśmie z dnia 15 października 2001 r. PGNiG S.A. w odpowiedzi na pismo Gminy z dnia 21 września 2001 r. podało, że nie może przychylić się do prośby o wydanie zamiennych warunków przyłączenia istniejącej kotłowni przy ul. Długiej 15 w oparciu o istniejącą stację pomiarową przy ul. Długiej 53, albowiem zmiana sposobu zasilania istniejącej kotłowni wymagałaby wybudowania ok. 250 m gazociągu w obrębie czynnej sieci gazowej oraz powołało jeszcze dodatkowe przeszkody uniemożliwiające wydanie ww. zamiennych warunków przyłączenia. Gmina kontynuowała ww. żądanie wydania warunków technicznych, kierując następne pisma do powoda, tj. z dnia 25 października 2001 r., 31 stycznia 2001 r., 15 kwietnia 2002 r. Pismem z dnia 7 czerwca 2002 r. PGNiG S.A. wyraziło zgodę na wspólne opomiarowanie kotłowni przy ul. Długiej 15 i ul. Długiej 53 na działce przy kotłowni przy ul. Długiej 53 i podało warunki tej inwestycji.
Na podstawie ww. okoliczności ustalono, że pismo z dnia 21 września 2001 r. stanowiło wniosek o wydanie warunków przyłączenia do sieci gazowej. W okresie od 21 listopada 2001 r. do 7 czerwca 2002 r. PGNiG S.A. zwlekało z wydaniem Gminie tych warunków technicznych. W ww. okresie rozliczenie Gminy za dostawy gazu według grupy taryfowej W-6 było mniej korzystne niż według grupy taryfowej W-7, co z kolei przyniosło PGNiG S.A. większy dochód, a Gminie straty materialne w wysokości 125.022 zł.
Na podstawie wyżej przedstawionego stanu faktycznego Prezes UOKiK przyjął, że:
- rynek właściwy w sprawie to lokalny rynek sprzedaży gazu ziemnego wysokometanowego w miejscowości Wysokie Mazowieckie,
- jedynym dostawcą gazu oraz właścicielem sieci dystrybucyjnych na tym rynku było do 1 stycznia 2003 r. PGNiG S.A.,
- do 31 grudnia 2002 r. na tym rynku PGNiG S.A. posiadało pozycję dominującą,
- zwlekanie przez PGNiG S.A. w okresie od 21 listopada 2001 r. do 7 czerwca 2002 r. z wydaniem Gminie warunków technicznych przyłączenia istniejącej kotłowni do istniejącej stacji pomiarowej stanowiło praktykę polegającą na nadużywaniu pozycji dominującej na tym rynku,
- ww. praktyka PGNiG S.A. naruszyła uzasadnione interesy społeczności miasta Wysokie Mazowieckie, a zatem nastąpiło naruszenie interesu publicznoprawnego.
Nakładając karę pieniężną w kwocie 41.362.000 zł na PGNiG S.A. Prezes UOKiK miał na względzie następującą ocenę: działania PGNiG S.A. stanowiły przejaw wykorzystywania zajmowanej pozycji dominującej na rynku sprzedaży gazu ziemnego wysokometanowego w miejscowości Wysokie Mazowieckie, działania były zawinione, trwały przez długi okres, tj. 8 miesięcy oraz przyniosły PGNiG S.A. korzyści materialne.
Na podstawie wyżej przedstawionego stanu faktycznego i jego oceny Prezes UOKiK decyzją z dnia 29 września 2004 r. Nr RLU-30/2004, uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 8 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, praktykę stosowaną przez PGNiG S.A. w okresie od 21 listopada 2001 r. do 7 czerwca 2002 r., polegającą na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku sprzedaży gazu ziemnego wysokomentanowego w Wysokiem Mazowieckiem, poprzez zwlekanie z wydaniem warunków technicznych przyłączenia istniejącej kotłowni do istniejącej stacji pomiarowej, wbrew obowiązkowi wydania tych warunków w terminie 60 dni od daty złożenia wniosku, zgodnie z §7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 24 sierpnia 2000 r. w sprawie szczegółowych warunków przyłączania podmiotów do sieci gazowych, obrotu paliwami gazowymi, świadczenia usług przesyłowych, ruchu sieciowego i eksploatacji sieci gazowych oraz standardów jakościowych obsługi odbiorców i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 7 czerwca 2002 r. Nałożył również na PGNiG S.A. karę pieniężną w kwocie 41.362.000 zł.
PGNiG S.A. wniosło odwołanie od ww. decyzji Prezesa UOKiK w całości i podniosło następujące zarzuty:
- naruszenie art. 93 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (zwanej dalej ustawą) poprzez wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie praktyk ograniczających konkurencję, mimo że od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania upłynął rok,
- naruszenie art. 4 pkt 8 ustawy przez błędną ocenę rynku właściwego i błędne przyjęcie, że PGNiG S.A. posiadało pozycję dominującą na rynku właściwym bez uwzględnienia udziału substytutów w tym rynku,
- naruszenie art. 1 ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy przez uznanie za praktykę ograniczającą konkurencję działania o charakterze indywidualnym oraz uznanie, że indywidualny spór pomiędzy gminą a PGNiG S.A. może być uznany jako praktyka ograniczająca konkurencję,
- naruszenie § 8 pkt 3 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 24 sierpnia 2000 r. przez przyjęcie, że pismo Gminy z dnia 21 września 2001 r. stanowiło wniosek o określenie warunków przyłączenia podmiotów do sieci gazowych,
- naruszenie art. 227 Kpc w zw. z art. 81 ustawy poprzez oparcie wydania zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK na piśmie z dnia 16 kwietnia 2004 r.,
- błędną ocenę dowodów przez przyjęcie, że PGNiG S.A. zwlekał z udzieleniem odpowiedzi na pismo z dnia 21 września 2001 r.,
- naruszenie art. 110 ustawy i art. 6 i 8 Kpc przez nałożenie na PGNiG S.A. niewspółmiernie wysokiej kary pieniężnej w stosunku do stopnia zagrożenia interesu publicznego, winy PGNiG S.A., korzyści odniesionych przez PGNiG S.A. oraz błędną ocenę sytuacji finansowej PGNiG S.A.
W związku z tymi zarzutami PGNiG S.A. wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji i ustalenie, że nie miała miejsca praktyka ograniczająca konkurencję, ewentualnie o umorzenie postępowania, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji i wydanie orzeczenia, że zmniejsza się wysokość kary pieniężnej do kwoty 1.000 zł.
Pozwany i zainteresowany w odpowiedziach na odwołanie wnieśli o oddalenie odwołania.
Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę na skutek odwołania PGNiG S.A., podzielił zawarte w zaskarżonej decyzji ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz ocenę tego stanu faktycznego, a odnosząc się do zarzutów odwołania zważył, co następuje.
Stanowisko PGNiG S.A. zajęte w odwołaniu, że w niniejszej sprawie o ochronę konkurencji postępowanie administracyjne zostało wszczęte w dniu 13 stycznia 2004 r., tj. w dniu wydania postanowienia przez Prezesa UOKiK i wobec tego w dniu 31 grudnia 2003 r. upłynął termin przewidziany w art. 93 ustawy (tj. termin roczny od końca roku 2002 r., w którym stwierdzono zaprzestanie praktyki ograniczającej konkurencję), nie jest zasadne. Zdaniem Sądu Okręgowego przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nie dają podstaw dla wnioskowania, że w niniejszej sprawie o ochronę konkurencji należało przyjąć, że wszczęcie postępowania antymonopolowego nastąpiło w dacie 13 stycznia 2004 r., tj. w dacie wydania postanowienia przez Prezesa UOKiK.
W myśl art. 44 ustawy, postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję wszczyna się na wniosek lub z urzędu. Ww. przepis ustawy nie wskazuje, że dniem wszczęcia postępowania antymonopolowego jest data postanowienia Prezesa UOKiK o wszczęciu tego postępowania. Przeciwnie, art. 44 ustawy stanowi wyraźnie, że w sytuacji, gdy postępowanie antymonopolowe może być zapoczątkowane na wniosek, to postępowanie antymonopolowe w sprawach praktyk ograniczających konkurencję wszczyna się na wniosek. Należy wskazać, że kodeks postępowania administracyjnego, tj. art. 61 §3 stanowi również, że datą wszczęcia postępowania administracyjnego na żądanie strony jest dzień doręczenia tego żądania organowi administracji państwowej.
W niniejszej sprawie, Gmina w dniu 16 grudnia 2003 r., złożyła wniosek o wszczęcie postępowania, a zatem ta data jest datą wszczęcia postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie. W dniu 16 grudnia 2003 r. nie minął jeszcze rok od końca roku, w którym zaprzestano stosowania praktyk ograniczających konkurencję, tj. od daty 7 czerwca 2002 r., a zatem przewidziany w art. 93 ustawy termin do wszczęcia postępowania został zachowany, a wobec tego zarzut odwołania w tym zakresie należało uznać za niezasadny.
Stanowisko PGNiG S.A., że w zaskarżonej decyzji ustalenie rynku właściwego nastąpiło w sposób uproszczony, w szczególności przez pominięcie okoliczności istnienia na tym rynku substytutów gazu ziemnego wysokometanowego, tj. oleju napędowego i ciepła z kotłowni węglowej Spółdzielni Mlekovita, co nie pozwoliło na prawidłową ocenę pozycji PGNiG S.A. na rynku, nie jest zasadne.
Należy przyznać rację PGNiG S.A., że w zaskarżonej decyzji brak jest odniesienia się do treści pisma Gminy z dnia 15 kwietnia 2002 r., a w szczególności do ostatnich zdań z tego pisma. Pismo z dnia 15 kwietnia 2002 r. jest kolejnym pismem Gminy do PGNiG S.A., zawierającym prośbę Gminy o zrealizowanie wniosku o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci gazowej. W ostatnich zdaniach tego pisma Gmina podaje, że w przypadku negatywnej decyzji PGNIG S.A., Gmina będzie zmuszona do rozpatrzenia propozycji złożonych przez Spółdzielnię Mlekovita i zakupu ciepła z ich kotłowni węglowej, alternatywnie może również zastąpić paliwo gazowe olejem opałowym, bowiem kotłownie Gminy wyposażone są w odpowiednie instalacje.
Treść tego pisma wskazuje, że jego celem było przedstawienie PGNiG S.A. jak najwięcej argumentów do zmuszenia PGNiG S.A. do pozytywnego zaopiniowania realizacji jej wniosku o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci gazowej. To ustalenie potwierdza okoliczność w sprawie, że Gmina nie podjęła decyzji ani o zmianie rodzaju paliwa używanego w kotłowni, ani nie zrezygnowała z produkcji we własnym zakresie ciepła na rzecz zakupu energii cieplnej od Spółdzielni Mlekovita.
W niniejszej sprawie rynek właściwy został oznaczony jako lokalny rynek sprzedaży gazu ziemnego wysokometanowego, na którym gaz ziemny występuje po stronie popytowej, natomiast stanowisko PGNiG S.A. w odwołaniu zmierza do analizy rynku innego, tj. rynku zaopatrzenia w energię cieplną. Na rynku, którego dotyczy niniejsza sprawa, tj. lokalnego rynku sprzedaży gazu ziemnego, nie są substytutami gazu ziemnego ani energia cieplna z kotłowni węglowej, ani olej opałowy.
PGNiG S.A. w odwołaniu zarzuciło zaskarżonej decyzji naruszenie art. 1 ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy przez przyjęcie, że zwlekanie z wydaniem warunków technicznych przyłączenia istniejącej kotłowni do istniejącej stacji pomiarowej ma cechy praktyki ograniczającej konkurencję, gdy tymczasem przedmiotem rozpoznania w sprawie było incydentalne, jednorazowe zdarzenie, co do którego nie wykazano jakichkolwiek cech powtarzalności i wobec tego nie zostało udowodnione PGNiG S.A. określonej praktyki postępowania.
Z treści art. 1 ust. 1 ustawy wynika, że podstawowym jej celem jest ochrona konkurencji na rynku oraz ochrona interesów przedsiębiorców i konsumentów. W niniejszej sprawie poprzez działania PGNiG S.A. zwlekanie z wydaniem warunków przyłączenia do sieci gazowej naruszone zostały interesy Gminy Miejskiej w Wysokiem Mazowieckiem, tj. interesy jej mieszkańców, czyli podmiotu zbiorowego, a zatem szerokiego kręgu uczestników rynku. W niniejszej sprawie wydanie ww. warunków pozwoliłoby użytkownikom na obniżenie kosztów eksploatacji poprzez przejście na niższe stawki gazu, a co z kolei spowodowałoby obniżenie kosztów codziennego utrzymania większości mieszkańców miasta Wysokie Mazowieckie (pismo Gminy z dnia 26 października 2001 r.). W orzecznictwie sądowym wyrażany jest pogląd, że w takim przypadku miało miejsce naruszenie interesu o charakterze ogólniejszym, publicznoprawnym (np. I CKN 523/01, I CKN 496/01).
Nie jest zasadny zarzut PGNiG S.A. podniesiony w odwołaniu o błędnej ocenie dowodów przez przyjęcie w zaskarżonej decyzji, że pismo Gminy do powoda z dnia 21 września 2001 r. stanowiło wniosek o określenie warunków przyłączenia do sieci gazowej w rozumieniu cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 24 sierpnia 2000 r. Dokonując oceny treści ww. pisma i całości działania PGNiG S.A. na lokalnym rynku sprzedaży gazu ziemnego w Wysokiem Mazowieckiem w okresie do 1 stycznia 2003 r.. Sąd podzielił ustalenie w zaskarżonej decyzji, że pismo z dnia 21 września 2001 r. zawierało wniosek Gminy o wydanie warunków technicznych połączenia do sieci gazowej. Gmina w piśmie z dnia 21 września 2001 r. wyraźnie pisze, że uprzejmie prosi o wydanie warunków technicznych połączenia przyłączem gazowym kotłowni przy ul. Długiej 15 ze stacją pomiarową przy ul. Długiej 53, w celu dokonywania pomiaru i rozliczeń za paliwo z jednego układu rozliczeniowo-pomiarowego przy ul. Długiej 53. Tak też została zrozumiana treść tego pisma w odpowiedzi PGNiG S.A. na to pismo. W piśmie z dnia 15 października 2001 r. PGNiG S.A. odpowiadając na ww. pismo z dnia 21 września 2001 r. informuje, że nie może przychylić się do prośby zawartej w przedmiotowym piśmie, dotyczącej wydania zamiennych warunków przyłączenia istniejącej kotłowni przy ul. Długiej 15. W następnym piśmie z dnia 26 października 2001 r. Gmina pisze: "w nawiązaniu do udzielonej odpowiedzi w sprawie odmowy wydania warunków technicznych połączenia przyłączem gazowym kotłowni przy ul. Długiej 15 ze stacją pomiarową przy ul. Długiej 53, Gmina ponownie wnosi o wydanie powyższych warunków". Przedstawione wyżej dowody potwierdzają prawidłowość oceny pisma z dnia 21 września 2001 r. dokonanej w postępowaniu administracyjnym, zarówno w zakresie jego treści, jak i braków formalnych. W piśmie z dnia 21 września 2001 r. Gmina podała również roczne zapotrzebowania na gaz ziemny. Zawarcie tej informacji w ww. piśmie, tj. informacji o zwiększonym zapotrzebowaniu na gaz, stanowiło dla PGNiG S.A. informację o konieczności wydania zamiennych warunków przyłączenia istniejącej kotłowni przy ul. Długiej i zawarcia z Gminą nowej umowy, a więc dokonania właściwej, prawidłowej, profesjonalnej, pełnej oceny wniosku z pisma z dnia 21 września 2001 r. już w momencie jego wniesienia i nadania mu biegu w terminie 60 dni. Należy nadmienić, że analizując całą korespondencję Gminy i PGNiG S.A. zapoczątkowaną pismem z dnia 21 września 2001 r., tj. treść poszczególnych pism, jak również ich formę, fakt braku udzielania odpowiedzi przez PGNiG S.A. na niektóre pisma Gminy, może oznaczać, że pozycja Gmina była wyraźnie słabsza w porównaniu z pozycją PGNiG S.A. na tym lokalnym rynku sprzedaży gazu ziemnego. To PGNiG S.A. udzieliło na pismo z dnia 21 września 2001 r. odmownej odpowiedzi, przedstawiając nieuzasadnione przeszkody realizacji wniosku Gminy o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci gazowej. Następnie na następne pisma Gminy w tej sprawie nawet nie udzielało odpowiedzi i dopiero po 8 miesiącach korespondencji (ustnych rozmów) PGNiG S.A., mimo niezmienionego stanu faktycznego, udzieliło odpowiedzi pozytywnej na żądania Gminy z pisma z 21 września 2001 r.
Zarzut zawarty w odwołaniu, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o pismo Prezesa UOKiK z dnia 16 kwietnia 2004 r., nie jest zasadny - w zaskarżonej decyzji w ogóle nie powołano ww. decyzji jako dowodu w niniejszym postępowaniu.
Zarzut naruszenia art. 110 ustawy i art. 6 i 8 Kpa przy wymierzaniu wysokości kary pieniężnej nie jest zasadny.
Stosownie do art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy wysokość wymierzonej kary pieniężnej w kwocie 41.362.000 zł stanowi ... % przychodu PGNiG S.A. osiągniętego w roku poprzedzającym wydanie decyzji i nałożenie kary, a zatem mieści się w granicach określonych ww. przepisem. W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom powoda, wymierzona kara nie jest nadmiernie wysoka. Wysokość nałożonej kary powinna spełniać funkcję prewencyjną, tj. zapobiegać w przyszłości tego rodzaju naruszeniom przepisów ustawy, a także i represyjną, tj. stanowić odczuwalną dolegliwość za jej naruszenie. W niniejszej sprawie kara nałożona jest istotnie wysoka, ale, zdaniem Sądu, nie jest nadmiernie wysoka. Powód przez zwlekanie z wydaniem warunków technicznych nadużył pozycji dominującej w stosunku w szczególności do mieszkańców miejscowości Wysokie Mazowieckie, tj. najsłabszych uczestników tego rynku. Społeczność Gminy Wysokie Mazowieckie jest małą liczebnie społecznością i wobec tego trudno jej, zarówno pod względem finansowym, jak i prawnym wyegzekwować swoje prawa. Z tego też powodu za szczególnie naganne należało uznać to długotrwałe, opieszałe, wręcz lekceważące traktowanie kontrahenta (brak odpowiedzi na pisma Gminy), a nadto niedbałe przygotowanie pisma z dnia 15 października 2001 r. (stanowiącego odpowiedź na pismo z dnia 21 września 2001 r.) przez PGNiG S.A., jako profesjonalistę na rynku energetycznym, przy realizacji wniosku Gminy zawartego w piśmie z dnia 21 września 2001 r. Z tych względów Sąd ocenił, że kara wymierzona w tej wysokości w pełni odpowiada stopniu zawinienia PGNiG S.A. oraz spełni swoją funkcję represyjną, jak i prewencyjną.
Należy nadto wskazać, że w odwołaniu powód wnosząc o zmniejszenie wysokości nałożonej kary zarzucił, że w zaskarżonej decyzji pominięto sytuację finansową PGNiG S.A. i podał, że najbliższy rok i kolejne lata mogą przynieść jej głębokie problemy finansowe, ale na potwierdzenie tej okoliczności nie przedłożył żadnego dowodu.