Wyrok z dnia 22 października 2001 r. w sprawie z odwołania W.P. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt. XVII Ama 123/00.
Dz.Urz.UOKiK.2001.3.128
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 22 października 2001 r.
w sprawie z odwołania W.P. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
(Sygn. akt XVII Ama 123/00)
2. zasądza od W.P. na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 900 zł (dziewięćset) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Decyzją nr DDP-6/00 z dnia 7.09.2000 r. pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nałożył na powoda W.P. jako Prezesa Gdańskiej Okręgowej Rady Aptekarskiej karę pieniężną w kwocie 2.000 zł za nieudzielenie informacji.
Swoją decyzję pozwany oparł na ustaleniu, że powód jako osoba kierująca związkiem przedsiębiorców był zobowiązany do udzielenia informacji na żądanie Prezesa Urzędu stosownie do treści art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów (Dz. U. z 1999 r. Nr 52, poz. 547 ze. zm.).
Zdaniem powoda Okręgowe Izby Aptekarskie stanowią samorząd zawodu aptekarskiego, jako reprezentację zawodowych, społecznych i gospodarczych interesów tego zawodu i ich charakter jest całkowicie odmienny od działalności gospodarczej. Powoduje to, że Izby Aptekarskie nie mieszczą się w definicji zawartej w art. 19a ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów.
Niezależnie od powyższych zastrzeżeń powód podniósł, że w dniu 14.08.2000 r., uznając zasadność żądania pozwanego, udzielił odpowiedzi, że nie były podejmowane żadne uchwały, zalecenia i wytyczne dotyczące spraw będących przedmiotem pytania, ani też nie były prowadzone postępowania wobec aptekarzy. Żądane informacje nie miały zatem żadnego znaczenia dla postępowania prowadzonego przez pozwanego i nie wpłynęły na bieg postępowania w stosunku do Naczelnej Izby Aptekarskiej, które to postępowanie pozwany zakończył 14.07.2000 r.
Nadto powód zarzucił, że kara jest nazbyt restrykcyjna i niewspółmierna do okoliczności sprawy, a także że została wymierzona bez zbadania warunków materialnych i osobistych ukaranego. Dodatkowo na rozprawie powód podniósł, że pismo z dnia 11 maja 2000 r. potraktował jedynie jako prośbę.
Pozwany wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
Rozpoznając odwołanie Sąd Antymonopolowy zważył co następuje:
Stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów (Dz. U. z 1999 r. Nr 52, poz. 547 ze zm.) każdy przedsiębiorca i związek przedsiębiorców, posiadający dokumenty, dane i informacje niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy toczącej się przed Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jest obowiązany do ich udostępnienia lub przekazania Urzędowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów na jego żądanie.
Powołany przepis nakłada obowiązek udzielenia informacji Prezesowi UOKiK zarówno na związki przedsiębiorców jak i na samych przedsiębiorców.
W ocenie Sądu Antymonopolowego Okręgowa Izba Aptekarska mieści się w definicji podmiotów wymienionych w powołanym wyżej przepisie. Jako obligatoryjny samorząd aptekarzy zrzesza ona zarówno aptekarzy będących przedsiębiorcami jak aptekarzy będących jedynie pracownikami. Szerszy charakter samorządu aptekarskiego nie stanowi okoliczności, która wyłączałaby stosowanie art. 19a. Przepis ten dotyczy bowiem wszystkich związków zrzeszających przedsiębiorców, a nie tylko tych, które zrzeszają wyłącznie przedsiębiorców.
Zważyć ponadto należało, że w myśl art. 2 pkt 1 powołanej ustawy za przedsiębiorcę w rozumieniu jej przepisów uważa się osoby fizyczne i prawne, a także jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, prowadzące działalność gospodarczą albo organizujące lub świadczące usługi o charakterze użyteczności publicznej, nawet jeśli nie są, one działalnością gospodarczą.
Sprzedaż i produkcję środków farmaceutycznych należy, zdaniem Sądu Antymonopolowego traktować jako usługę o charakterze użyteczności publicznej, na co wskazują szczególne zasady tej działalności zawarte w ustawie z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i Inspekcji Farmaceutycznej (Dz. U. Nr 105, poz. 452).
Art. 7 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (Dz. U. Nr 41, poz. 179) przyznaje samorządowi aptekarskiemu kompetencje w zakresie organizowania usług w zakresie sprzedaży i produkcji środków farmaceutycznych m.in. przez stwierdzenie prawa wykonywania zawodu aptekarza, prowadzenie rejestrów aptekarzy, aptek i hurtowni, negocjowanie ogólnych warunków pracy i płac, wydawanie opinii w sprawach udzielania lub cofania koncesji na prowadzenie aptek lub hurtowni, negocjowanie marż i cen środków farmaceutycznych.
Okręgowa Izba Aptekarska jest zatem również przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów.
W myśl zatem art. 19a ust. 1 na powodzie jako-Prezesie Gdańskiej Okręgowej Rady Aptekarskiej ciążył obowiązek udostępnienia lub przekazania Urzędowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów na jego żądanie dokumentów, danych i informacji niezbędnych do rozstrzygnięcia toczącej się sprawy.
Zauważyć należy, że takiego działania powoda nie usprawiedliwiają jego wątpliwości co do charakteru pisma jak i co do ciążącego na nim obowiązku prawnego udzielenia informacji. Powód mógł bowiem podjąć działania w celu wyjaśnienia swoich wątpliwości (np. przez zasięgnięcie opinii prawnej lub też zwrócenie się do pozwanego) przed udzieleniem odpowiedzi. Wątpliwości co do stanu prawnego mogą usprawiedliwiać ewentualne uchybienie terminowi, a nie odmowę udzielenia informacji. Odmowa zastosowania się do zgodnego z prawem żądania organu Państwa jest samo przez się czynem społecznie szkodliwym, bowiem godzi ono w porządek prawny. Stanowisko takie podzielał ustawodawca, skoro w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów przewidział możliwość nałożenia na osobę kierująca przedsiębiorcą lub związkiem nie udzielającą żądanych przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów informacji kary pieniężnej do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia.
W świetle powyższego nałożenie na powoda kary pieniężnej było zasadne. Nie budzi zastrzeżeń Sądu Antymonopolowego również jej wysokość.[...]