Wyrok z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie z odwołania Gminy Ł. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 20/03.
Dz.Urz.UOKiK.2004.3.307
Akt indywidualnyWyrok
z dnia 19 lutego 2004 r.
w sprawie z odwołania Gminy Ł. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2004 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania Miasta Ł. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji na skutek odwołania Miasta Ł. od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 31 stycznia 2003 r., nr RLU-3/03 orzeka:
II. zasądzić od Prezydenta Miasta Ł. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów 900 zł (słownie: dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
UZASADNIENIE
W dniu 31 stycznia 2003 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej Prezesem Urzędu, decyzją nr RLU-3/03 odmówił wszczęcia postępowania na wniosek Prezydenta Miasta Ł. w sprawie uznania za ograniczającą konkurencję praktyki polegającej na nadużywaniu przez PGNiG S.A. pozycji dominującej na lokalnym rynku dostaw gazu poprzez wymuszanie nieodpłatnego przekazywania na jego własność wybudowanych sieci gazowych.
Sąd zważył, co następuje:
Zarówno pozwany, jak i powód zgodnie potwierdzają fakt zawarcia w dniu 18 maja 1998 r. pomiędzy PGNiG S.A. i Prezydentem Miasta Ł. umowy przekazania sieci gazowej, zawierającej w § 4 zasady rozliczenia kosztów budowy sieci gazowej. Z analizowanego stanu faktycznego wynika, że Prezydent Miasta Ł. kilkakrotnie wymieniał korespondencję z PGNiG (stroną przedmiotowej umowy), lecz dopiero po kilku latach, w dniu 8 stycznia 2003 r. złożył wniosek o wszczęcie postępowania. Niezależnie od cywilnoprawnego rozstrzygnięcia sporu pomiędzy stronami umowy z dnia 18 maja 1998 r. podjęcie postępowania w sprawie przez Prezesa Urzędu uniemożliwiało przedawnienie. Pomiędzy stronami nie istnieje więc zasadniczo spór co do faktów, lecz co do interpretacji przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów dotyczących przedawnienia. Zgodnie bowiem z przepisem art. 93 ww. ustawy nie wszczyna się postępowania w sprawie stosowania praktyk ograniczających konkurencję, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania, upłynął rok.
Sąd podzielił zatem argumentację Prezesa Urzędu zaprezentowaną zarówno w wydanej decyzji z dnia 31 stycznia 2003 r., jak i w odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 kwietnia 2003 r.
Podobne stanowisko zajmował wielokrotnie Sąd Antymonopolowy, który w wyroku z dnia 25 lutego 2002 r., Sygn. akt XVII Ama 57/02 stwierdził, że w świetle art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319) początek biegu przedawnienia dla wszczęcia administracyjnego postępowania antymonopolowego opartego na zarzucie stosowania praktyki ograniczającej konkurencję, polegającej na wymuszeniu przez podmiot dominujący na rynku zawarcia umowy uciążliwej dla kontrahenta, rozpoczyna się w dacie zawarcia takiej umowy, chociażby nawet skutki praktyk ograniczających konkurencję miały miejsce w następnych latach.
Bowiem, skutki te mogą być znacznie rozciągnięte w czasie i gdyby uznać je za istotę stosowania praktyk, strona pokrzywdzona mogłaby w każdym czasie żądać zaniechania ich stosowania, co prowadziłoby do uznania umowy lub jej części za nieważną, zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, nawet w znacznym czasie od jej wykonania. Naruszałoby to zasadę pewności obrotu gospodarczego i wypaczałoby sens przedawnienia antymonopolowego wyrażonego w treści art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Biorąc pod uwagę wszystkie ww. okoliczności sprawy, Sąd orzekł jak w sentencji. [...]