Waloryzacja podstawy wymiaru zasiłku chorobowego oraz maksymalna podstawa wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przysługujących pozapracowniczym grupom ubezpieczonych.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.ZUS.1995.3.11

Akt utracił moc

Wersja od: 30 marca 1995 r.

KOMUNIKAT

Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 marca 1995 r.

w sprawie waloryzacji podstawy wymiaru zasiłku chorobowego oraz maksymalnej podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przysługujących pozapracowniczym grupom ubezpieczonych.

1. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego, do którego prawo powstało po 28 lutego 1995 r., przysługującego:

a) osobom wykonującym pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia i osobom z nimi współpracującym,

b) osobom wykonującym pracę nakładczą,

c) członkom rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych,

d) duchownym,

e) osobom prowadzącym działalność gospodarczą i osobom z nimi współpracującym,

waloryzuje się według zasad określonych w art. 12a ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 3 lutego 1995 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 77).

Zasady waloryzacji określone ustawą mają również zastosowanie do pracowników wynagradzanych w systemie prowizyjnym oraz do osób pobierających zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego podlega również waloryzacji dla potrzeb świadczenia rehabilitacyjnego, które zostało przyznane po upływie 6 miesięcy pobierania zasiłku.

Nie waloryzuje się podstawy wymiaru zasiłków innych niż zasiłek chorobowy, jeśli prawo do nich powstało po 28 lutego 1995 r.

Do zasiłków w razie choroby i macierzyństwa, do których prawo powstało przed 1 marca 1995 r. i trwa nieprzerwanie po tej dacie, stosuje się dotychczasowe zasady waloryzacji, za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy.

2. Od dnia 1 marca 1995 r. przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków, do których prawo powstało po 28 lutego 1995 r., przysługujących ubezpieczonym wymienionym w pkt 1 lit. a - d, stosuje się zasady wynikające z art. 12 ust. 3 powołanej ustawy. Zatem jeśli prawo do zasiłków powstanie przed upływem okresów, z których ustala się podstawę wymiaru zasiłków, podstawa ta nie może być wyższa niż 250% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału, ogłaszanego dla celów emerytalnych.

Natomiast przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym wymienionym w pkt 1 lit. e, ma zastosowanie przepis art. 7 ust. 6 ustawy z dnia 18 grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin (Dz. U. z 1989 r. Nr 46, poz. 250, z 1990 r. Nr 36, poz. 206, z 1991 r. Nr 110, poz. 474 i z 1995 r. Nr 4, poz. 17).