Obowiązki sprawozdawcze.
Dz.Urz.MS.1991.7.35
Akt utracił mocZARZĄDZENIE
MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI
z dnia 4 grudnia 1991 r.
w sprawie obowiązków sprawozdawczych
MS - ZK 3, MS - ZK 4, MS - ZK 5.
______________________
* Załączników nr 1-43 nie zamieszczono. Formularze odpowiadające tym załącznikom zostały przekazane zainteresowanym jednostkom organizacyjnym.
ZAŁĄCZNIK
Zasady ogólne sprawozdawczości resortowej
Zasady ogólne sprawozdawczości resortowej
II. ZASADY SPORZĄDZANIA SPRAWOZDAŃ JEDNOSTKOWYCH I ZBIORCZYCH I SPOSÓB ICH PRZEKAZYWANIA
III. SZCZEGÓŁOWE UREGULOWANIA DOTYCZĄCE SPORZĄDZANIA SPRAWOZDAŃ
W celu zapewnienia prawidłowości wykazywania spraw - sąd, prokuratura lub inna jednostka organizacyjna przekazująca, w rubryce załatwienia, wykazuje po znaku "-" (minus) liczbę spraw przekazanych do innego sądu, prokuratury lub innej jednostki organizacyjnej, zaznaczając na marginesie, że sprawy te przekazano innej jednostce, wymieniając jej nazwę.
IV. WYJAŚNIENIE WYRAŻEŃ, ZWROTÓW I OKREŚLEŃ NAJCZĘŚCIEJ UŻYWANYCH W SPRAWOZDANIACH
- do liczby pozostałości z poprzedniego okresu sprawozdawczego dodaje się wpływ, a następnie od tej sumy odejmuje się załatwienia, wobec czego różnica powinna stanowić liczbę spraw pozostających do załatwienia na następny okres sprawozdawczy,
- według zaleceń podanych na sprawozdaniach.
Przykład: "stan rejestrów związków zawodowych w ostatnim dniu okresu sprawozdawczego" wykazuje się liczbą związków zawodowych, które zostały wpisane do księgi rejestrów od 12 października 1982 r. po odjęciu liczby związków zawodowych, które utraciły podstawę prawną swej działalności (zostały "wyrejestrowane") do ostatniego dnia okresu sprawozdawczego, za który sporządza się sprawozdanie.
V. ZASADY SPORZĄDZANIA NIEKTÓRYCH RODZAJÓW SPRAWOZDAŃ
Sprawozdanie sporządza się z osądzeń w okresie sprawozdawczym, wpisanych do repertorium K i Kws (z wyjątkiem wyroków łącznych).
Każda osoba dorosła osądzona w sądzie I instancji wykazana jest tylko raz, tzn. wykazuje się tylko jeden czyn i karę orzeczoną za ten czyn albo inne orzeczenie związane z wykazywanym czynem.
Przez osobę dorosłą rozumie się osobę, która w momencie popełnienia czynu miała ukończone 17 lat (w myśl art. 9 § 1 k.k. i art. 9 § 3 k.k.).
W sprawozdaniu nie wykazuje się nieletnich (tzn. osób, które nie miały ukończonych 18 lat w momencie orzekania - art. 13 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich).
W wypadku gdy jedna osoba stawała przed sądem pod zarzutem popełnienia dwóch lub więcej czynów, należy wykazywać ją w sposób następujący:
- jeżeli w jednym wyroku orzeczono skazanie i uniewinnienie, umorzenie, warunkowe umorzenie lub odstąpienie od wymierzenia kary, to wykazać należy skazanie,
- jeżeli orzeczono uniewinnienie (umorzenie, odstąpienie od wymierzenia kary) i warunkowe umorzenie, to wykazuje się warunkowe umorzenie,
- jeżeli orzeczono uniewinnienie, odstąpienie od wymierzenia kary i umorzenie, to wykazuje się uniewinnienie (odstąpienie od wymierzenia kary),
- jeżeli orzeczono uniewinnienie i odstąpienie od wymierzenia kary, to wykazuje się uniewinnienie,
- jeżeli występuje zbieg orzeczeń jak podano wyżej, odstępuje się od porównania zagrożeń przestępstw,
- jeżeli skazano za jedno przestępstwo, a z drugiego (lub dalszych) uniewinniono, warunkowo umorzono lub umorzono postępowanie, to należy wykazać tylko skazanie,
- jeżeli skazano za dwa (lub więcej) przestępstwa, to wykazuje się tylko jedno przestępstwo i karę wymierzoną za to przestępstwo według następujących zasad:
- - jeżeli są to przestępstwa jednorodne (np. kilka czynów z art. 208 k.k.), to wykazuje się karę najsurowszą (nie karę łączną),
- - jeżeli są to przestępstwa różnorodne (np. art. 203 § 1 i art. 208 k.k.), to wykazuje się przestępstwo, za które przewidziana jest w ustawie kara zasadnicza surowsza (tzn. art. 208 k.k.); jeżeli zagrożenie jest jednakowe, to wykazuje się przestępstwo, za które wymierzono karę zasadniczą wyższą; jeżeli zagrożenia i kary są jednakowe, to wykazuje się przestępstwo społecznie bardziej szkodliwe.
Warunkowe zawieszenie wykonania kary zawsze odnosi się do kary łącznej i wykazuje się je, jeżeli było orzeczone; natomiast skazanie z zastosowaniem art. 57 k.k. odnosi się tylko do określonego czynu, wobec czego wykazuje się je tylko wówczas, gdy związane jest z wykazanym przestępstwem.
Część pozycji jest wykreślona, bo nie mogą (teoretycznie) wystąpić takie kary przy takich przestępstwach. W tych miejscach nie wpisuje się żadnych liczb. Gdyby jednak wystąpiła konieczność wykazania skazań (osądzeń) innych niż przewiduje się w formularzu, należy je tam wykazać, ale należy wyjaśnić przyczyny złagodzenia (rzadziej - zaostrzenia) kary.
Jako inne skazania (w sprawozdaniu sądu wojewódzkiego), należy wykazać ograniczenia wolności (w trybie art. 33 i 54 k.k.), grzywny samoistne (w trybie art. 36 § 1 i art. 54 k.k.), kary dodatkowe orzeczone samoistnie (w trybie art. 55 k.k.) oraz środki wychowawcze lub poprawcze orzeczone w trybie art. 9 § 3 k.k. (tzn. dotyczące osób dorosłych, od 17 lat).
Grzywnę orzeczoną obok pozbawienia wolności w trybie art. 36 § 2-4 k.k. wykazuje się wówczas, gdy wymierzono ją za przestępstwo, które wykazuje się w sprawozdaniu. W tym samym miejscu wykazuje się grzywny orzeczone w trybie art. 75 § 1 k.k., a wynikające z kary łącznej. Jeżeli wyjątkowo zdarzy się orzeczenie obu kar, to należy wykazać tylko grzywnę orzeczoną w trybie art. 36 § 2 k.k., nie wykazuje się grzywien obok ograniczenia wolności, jeżeli w drodze nadzwyczajnego złagodzenia lub zaostrzenia kary tak orzeczono. Należy zauważyć, że liczba orzeczeń o grzywnie obok pozbawienia wolności nie może być większa niż liczba orzeczeń o pozbawieniu wolności za to samo przestępstwo.
Tymczasowe aresztowania (w związku ze sprawą, w której osądza się osobę za popełnienia wykazywanego w sprawozdaniu czynu) wykazuje się w chwili wydania wyroku sądu pierwszej instancji, tzn. powinna być wykazana liczba osób, które w dniu wydania wyroku były zatrzymane w areszcie; oznacza to, że wobec tych osób było wydane postanowienie prokuratora lub sądu o tymczasowym aresztowaniu w rozpoznawanej sprawie i - faktycznie w chwili wydania wyroku - tam przebywały. Należy dodać, że liczba tymczasowych aresztów nie może być większa niż liczba osądzeń za to samo przestępstwo.
Nadzwyczajne złagodzenie należy wykazać tylko przy tych przestępstwach, przy których wykazane są skazania i tylko przy karach poniżej dolnego zagrożenia lub przy karach łagodniejszego rodzaju, niż przewiduje ustawa.
W odniesieniu do ustaw szczególnych przewidujących przepisy odpowiadające wymienionym w sprawozdaniu artykułom części ogólnej kodeksu karnego, stosowne miejsca wykorzystuje się odpowiednio.
Wszystkie czyny z ustawy karnej skarbowej zagrożone karą grzywny (nie karą pieniężną) lub karą pozbawienia wolności są występkami, a nie wykroczeniami, niezależnie od tego, kto orzekał w pierwszej instancji (izby skarbowe), i należy je wykazać w dziale 1 jako przestępstwa, a nie w dziale 2 jako wykroczenia; rejestracja ich w repertorium Kws nie oznacza, że są to wykroczenia. Skazania (i osądzenia) takie należy umieścić w odpowiednich wierszach działu 1.
W sprawozdaniu sądu rejonowego w części dotyczącej skazanych w trybie art. 60 wykazywać należy bez powiązania z działem 1. W sytuacji, gdy skazuje się na podstawie art. 208 i 203 § 1 k.k. w zw. z art. 60 k.k., w tablicy sprawozdawczej działu 1 wykazać należy skazanie z art. 208 k.k., natomiast w dziale 2 wykazać należy skazanie w zw. z art. 60 k.k., a więc art. 203 § 1 k.k.
Dział 4 sprawozdania sądu rejonowego informuje o osądzeniach za wykroczenia wpisane do repertorium Kws. Zwrócić należy uwagę, aby nie wykazywać tu osób skazanych za przestępstwa skarbowe wpisane do tego repertorium (patrz objaśnienie dwa akapity wcześniejsze).
Sprawozdanie sporządza kolegium do spraw wykroczeń na podstawie rejestrów A i O oraz innych danych z wokand i dokumentacji prowadzonej w zakresie pism ogólnych, dotyczących wykonania kar i działalności profilaktycznej kolegium, zarządzeń przewodniczącego kolegium, powiadomienie komisji do spraw przeciwdziałania alkoholizmowi itd.
W dz. 1 - wszczęte postępowania i prawomocne rozstrzygnięcia - wykazuje się liczby osób, wobec których w okresie sprawozdawczym wszczęto postępowanie (rubr. 1 i 2) i liczby osób, wobec których w okresie sprawozdawczym uprawomocniły się orzeczenia (rubr. 3 do 20). Liczby te są od siebie niezależne.
Zasadą jest wykazanie jednej osoby i jednego orzeczenia ze sprawy w sposób analogiczny jak w sprawozdaniach z osądzeń osób dorosłych.
W rubryce 1 należy wykazać liczby osób, wobec których wniesiono rewizję w roku sprawozdawczym, a w rubrykach 2-10 należy wykazać liczby osób, wobec których wydano orzeczenia rewizyjne w roku sprawozdawczym, niezależnie od daty wpływu rewizji (tzn. rewizje załatwione nie tylko spośród tych, które wpłynęły w roku sprawozdawczym, ale także i te rewizje, które były wniesione w poprzednich okresach sprawozdawczych, a zostały załatwione w roku sprawozdawczym).
W rubrykach 3-10 wykazuje się orzeczenia według repertorium Kr. Podstawą określenia rodzaju orzeczenia rewizyjnego jest porównanie kary łącznej sądu pierwszej instancji i sądu drugiej instancji.
Jako zaostrzenie kary wykazuje się:
Jako złagodzenie kary wykazuje się:
Jako utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku wykazuje się:
Jako zawieszenie wykonania kary wykazuje się orzeczenia rewizyjne, które co do wymiaru kary pozostały takie same albo zostały zaostrzone lub złagodzone, ale zawieszenie wykonania orzeczono dopiero w drugiej instancji.
Jako uchylenie warunkowego zawieszenia wykonania kary wykazuje się wszystkie uchylenia zawieszenia niezależnie od zmian w karze zasadniczej.
Wszystkie inne załatwienia - to m.in.:
Po wypełnieniu formularza należy sprawdzić, czy w wierszu 3 w rubrykach 4, 7 i 8 są stosunkowo małe liczby, rewizje prokuratora na korzyść oskarżonego bowiem zdarzają się wyjątkowo, a także w wierszu 4 w rubrykach 6 i 9, w których nie mogą wystąpić liczby. Jeżeli byłoby od tej zasady odstępstwo, to należy w uwadze wyjaśnić przyczyny takiego orzeczenia.
Rewizje wnoszone z urzędu wykazuje się w odpowiednich wierszach według stron rewizyjnych, które wniosły rewizje. Oskarżyciel posiłkowy i powód cywilny wnoszący rewizję traktowani są jako prokuratorzy, a inne osoby - jeżeli wniosły rewizję na korzyść oskarżonego - to jako oskarżeni; jeżeli wniosły rewizję na niekorzyść - to jako prokuratorzy.