Zamrażanie i ujawnianie aktywów dłużników w sprawach transgranicznych (2009/2169(INI)).
Dz.U.UE.C.2012.377E.1
Akt nienormatywnyP7_TA(2011)0193
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2011 r. zawierające zalecenia dla Komisji w sprawie proponowanych środków przejściowych dotyczących zamrażania i ujawniania aktywów dłużników w sprawach transgranicznych (2009/2169(INI))
(2012/C 377 E/01)
(Dz.U.UE C z dnia 7 grudnia 2012 r.)
Parlament Europejski,
(1) Dz.U. C 263 E, z 16.10.2008, s. 655.
(2) Dz.U. C 184 E, z 8.7.2010, s. 7.
(3) Dz.U. C 285 E, z 21.10.2010, s. 12.
(4) Dz.U. C 115 z 4.5.2010, s. 1.
(5) Konkluzje Rady Europejskiej, 10-11 grudnia 2009 r. - EUCO 6/09.
(6) Dz.U. L 48 z 23.2.2011, s. 1.
(7) Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1.
(8) Dz.U. L 399 z 30.12.2006, s. 1.
(9) Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 1.
ZAŁĄCZNIK
SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE TREŚCI PROJEKTU, O JAKI SIĘ WNIOSKUJE
SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE TREŚCI PROJEKTU, O JAKI SIĘ WNIOSKUJE
Zalecenie nr 1 (dotyczące formy i charakteru instrumentów, które mają zostać przyjęte)
Parlament Europejski zwraca się o ustanowienie następujących instrumentów: europejskiego nakazu zabezpieczenia majątku (ENZM) oraz europejskiego nakazu ujawnienia informacji o majątku (ENIM). Działanie Unii powinno mieć formę rozporządzenia. Oba instrumenty powinny być niezależnymi środkami uzupełniającymi środki dostępne na mocy prawa krajowego. Powinny one mieć zastosowanie wyłącznie w sprawach transgranicznych.
Część 2: Zalecenia dotyczące obydwu instrumentów
Zalecenie nr 2 (dotyczące jurysdykcji wydającej taki nakaz)
Parlament Europejski jest zdania, że instrumenty, o jakie się wnioskuje, powinny podlegać jednolitym zasadom dotyczącym jurysdykcji i precyzującym, które sądy krajowe mają właściwość w zakresie wydawania tych nakazów. We wspomnianych jednolitych zasadach należy uwzględniać fakt, że sąd mający właściwość przedmiotową na mocy rozporządzenia (WE) nr 44/2001(1) jest co do zasady najbardziej odpowiednim sądem w zakresie wydawania tych nakazów. Należy ponadto uwzględnić etap, na jakim znajduje się postępowanie główne, w toku którego wnioskowano o nakaz.
Zalecenie nr 3 (dotyczące sądu właściwego dla rozpatrywania środków odwoławczych od nakazów)
Parlament Europejski uważa, że sąd, który wszczął postępowanie w sprawie ENZM lub ENIM, powinien mieć wyłączną właściwość w zakresie rozpatrywania środków odwoławczych od tych nakazów, w przypadkach gdy środki takie dotyczą ogólnounijnego skutku danego nakazu. W przypadku gdy środek odwoławczy dotyczy skutku danego nakazu w pojedynczym państwie członkowskim innym niż państwo sądu wszczynającego postępowanie, przepis ten można by złagodzić, aby objąć ochroną dłużników, domniemanych dłużników i osoby trzecie poprzez nadanie właściwości również sądom w państwie członkowskim, gdzie znajdują się aktywa. W aktach ustanawiających instrumenty, o które się wnioskuje, należy wyczerpująco wyliczyć przesłanki stosowania środków odwoławczych od tych instrumentów.
Zalecenie nr 4 (dotyczące standardowego formularza wniosku o nakazy oraz sprawozdawczości)
Parlament Europejski jest zdania, że powinna istnieć możliwość wnioskowania o obydwa nakazy za pomocą standardowego wielojęzycznego formularza, w tym również możliwość złożenia takiego wniosku za pośrednictwem europejskiego portalu e-sprawiedliwość. Formularz ten powinien być jak najprostszy. Komunikacja w związku z wykonywaniem nakazów również powinna być znormalizowana (np. w przypadku ENZM: odpowiedź banku skierowana do organu egzekucyjnego dotycząca tego, czy dokonano zajęcia rachunków, powiadomienie dłużnika itd.).
Zalecenie nr 5 (dotyczące sprawozdawczości)
Komisja powinna mieć obowiązek składania sprawozdań z wdrożenia instrumentów, o które się wnioskuje, a w szczególności sprawozdań z ich wykorzystania.
Część 3: Zalecenia dotyczące europejskiego nakazu zabezpieczenia majątku
Zalecenie nr 6 (dotyczące etapu postępowania głównego, na jakim można wnosić o wyżej wspomniany nakaz)
Parlament Europejski uważa, że należy bezwzględnie zapewnić możliwość uzyskania ENZM ex parte, tj. bez doręczenia wstępnego powiadomienia stronie, której majątek ma zostać zabezpieczony. Uzyskanie nakazu powinno być możliwe przed postępowaniem głównym, w trakcie tego postępowania oraz po jego zamknięciu.
Zalecenie nr 7 (dotyczące roszczeń, które powinien przedstawić wierzyciel)
Parlament Europejski uważa, że wydawanie ENZM przez sąd krajowy powinno mieć charakter uznaniowy. Ponadto ciężar dowodu powinien spoczywać na powodzie - powinien on dostateczne uzasadnić swój wniosek (fumus boni juris) oraz wykazać, że sprawa ma pilny charakter (periculum in mora). Kryteria te powinny być oceniane przez sądy krajowe na podstawie obowiązującego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.
Zalecenie nr 8 (dotyczące minimalnej ilości informacji wymaganych do wydania ENZM)
Parlament Europejski jest zdania, że wystarczające powinno być podanie dokładnych informacji na temat dłużnika lub domniemanego dłużnika, natomiast niekoniecznie jego numerów kont. Informacje takie powinny być wystarczające, aby uniknąć pomyłki w przypadku jednakowo brzmiących nazwisk.
Zalecenie nr 9 (dotyczące egzekwowania nakazu)
Jeśli nakaz wydano przed orzeczeniem sądowym ustanawiającym wierzytelność - co jest najczęstszym przypadkiem - powinien on być wykonalny na całym terytorium UE z zastrzeżeniem minimalnych niezbędnych środków tymczasowych. Natomiast jeśli nakaz uzyskano po wydaniu orzeczenia ustanawiającego wierzytelność, powinien on być wykonalny na całym terytorium UE bez wymogu stosowania środków tymczasowych.
Zalecenie nr 10 (dotyczące skutku nakazu)
Parlament Europejski uważa, że skutek ENZM musi ograniczać się do zajęcia rachunków bankowych i tymczasowego zamrożenia depozytów bankowych, ENZM nie powinien natomiast przyznawać wierzycielowi żadnych praw własności do majątku. Należy ponadto odrębnie rozważyć kwestię, czy nakaz mógłby obejmować inne rodzaje majątku, takie jak nieruchomości czy majątek przyszły (wierzytelność, która w najbliższym czasie stanie się wymagalna lub spadek).
ENZM nie powinien dotyczyć większej liczby kont bankowych niż to konieczne, powinien także ograniczać się do kwoty wierzytelności powiększonej o wszelkie opłaty sądowe i odsetki. Dla poszczególnych przypadków, przy uwzględnieniu ich specyfiki, powinna istnieć możliwość wystąpienia do sądu o ograniczenie czasowe nakazu.
Zalecenie nr 11 (dotyczące przetwarzania ENZM)
W opinii Parlamentu Europejskiego korzystniejsze byłoby stosowanie elektronicznego systemu transmisji łączącego sąd wydający nakaz z bankiem prowadzącym odnośne rachunki i dostępnego poprzez europejski portal e-sprawiedliwość, lecz PE pozostaje otwarty na inne alternatywy.
Zdaniem Parlamentu Europejskiego ENZM powinien narzucać na banki obowiązek natychmiastowego wykonania nakazu (tj. w ściśle określonych ramach czasowych), a także dalszy obowiązek poinformowania organu egzekucyjnego o tym, czy faktycznie dokonano zajęcia rachunku. Przetwarzanie nakazu powinno być zgodne z obowiązującymi przepisami o ochronie danych.
Parlament Europejski wzywa Komisję do opracowania instrumentu, o który się wnioskuje, w taki sposób, aby zminimalizować koszt jego stosowania. Z uwagi na istotne różnice, jeśli chodzi o koszt zajęcia rachunków bankowych w poszczególnych państwach członkowskich, należy rozważyć, czy instrument ten powinien harmonizować te koszty, czy też decyzję w tej sprawie powinno się pozostawić państwom członkowskim. W każdym przypadku wspomniane koszty nie powinny przekraczać maksymalnej kwoty ustanowionej w rozporządzeniu, powinny być przejrzyste, niedyskryminacyjne, powinny odzwierciedlać faktyczny koszt odnośnej procedury i uwzględniać ustanowienie jednolitego obszaru płatności w euro oraz fakt, że procedury te powinny być w możliwie największym stopniu znormalizowane.
Parlament Europejski apeluje o szczegółowe rozważenie kwestii tego, kto powinien ponosić koszt przetwarzania ENZM, między innymi poprzez dokonanie analizy najlepszych praktyk na szczeblu krajowym i regionalnym.
Zalecenie nr 12 (dotyczące gwarancji proceduralnych chroniących dłużników lub domniemanych dłużników)
Parlament Europejski uważa, że instrument, o jaki się wnioskuje, powinien obejmować kompleksowe gwarancje chroniące dłużników lub domniemanych dłużników:
Część 4: Zalecenia dotyczące europejskiego nakazu ujawnienia informacji o majątku
Zalecenie nr 13 (dotyczące charakteru nakazu)
Zdaniem Parlamentu Europejskiego powinna istnieć możliwość występowania o ENIM co najmniej po wydaniu orzeczenia ustanawiającego wierzytelność. Komisja powinna rozważyć, czy nakaz ten powinien być dostępny na wcześniejszym etapie postępowania, na przykład w przypadku gdy sąd mający właściwość przedmiotową uzna, że istnieje faktyczne ryzyko, że orzeczenie tego sądu nie zostanie wykonane, a także rozważyć, jakie należałoby wprowadzić odnośne zabezpieczenia.
Parlament Europejski uważa ponadto, że każde państwo członkowskie powinno być zobowiązane do określenia, który organ lub które organy mają uprawnienia do wszczynania postępowania w sprawie ENIM. Wskazane w ten sposób organy mogłyby w poszczególnych sprawach wydawać ENIM, uwzględniając każdorazowo okoliczności danej sprawy.
Zalecenie nr 14 (dotyczące zakresu przedmiotowego nakazu)
Parlament Europejski jest zdania, że dłużnicy co do zasady powinni mieć obowiązek ujawniania informacji o wszelkich aktywach zlokalizowanych w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, aby dać wierzycielom najszersze pole działania.
Zalecenie nr 15 (dotyczące egzekwowania nakazu)
Parlament Europejski uważa, że wyłącznie sąd lub organ, który wszczął postępowanie ENIM, powinien mieć uprawnienia do zmiany tego nakazu lub uchylenia go. Nakaz ten powinien być wykonalny na całym terytorium UE bez wymogu stosowania środków tymczasowych.
Zalecenie nr 16 (dotyczące gwarancji proceduralnych chroniących dłużników lub domniemanych dłużników)
Parlament Europejski uważa, że instrument, o jaki się wnioskuje, powinien obejmować kompleksowe gwarancje chroniące dłużników:
Zalecenie nr 17 (dotyczące kar za podanie w oświadczeniu nieprawidłowych informacji)
Zdaniem Parlamentu Europejskiego w ramach instrumentu, o który się wnioskuje, należy ustanowić ramy dotyczące kar za niewykonanie nakazu lub za podanie fałszywych informacji w oświadczeniu, tak aby doprowadzić do skutecznego i jednolitego stosowania tego nakazu w całej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1).
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.