Tytuł 2 - Działania, które powinny zostać podjęte na poziomie krajowym - Wspólne działanie 97/154/WSiSW przyjęte przez Radę na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, dotyczące działań mających na celu zwalczanie handlu ludźmi i seksualnego wykorzystywania dzieci

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1997.63.2

Akt utracił moc

Wersja od: 1 sierpnia 2002 r.

TYTUŁ  II

Działania, które powinny zostać podjęte na poziomie krajowym

A. Każde Państwo Członkowskie dokonuje przeglądu istniejących przepisów prawnych oraz praktyk w celu zagwarantowania, że:

a) postępowanie przedstawione w tytule I B jest sklasyfikowane jako przestępstwo;

b) przestępstwa te, z wyjątkiem posiadania materiałów określonych w tytule I A ppkt ii) lit. c), oraz udział w nich lub próba ich popełnienia, podlegają skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym karom sądowym;

c) osoby prawne, tam gdzie stosowne, mogą ponosić odpowiedzialność administracyjną w związku z przestępstwami wymienionymi w tytule I B, albo odpowiedzialność karną za takie przestępstwa, popełnione w imieniu danej osoby prawnej, zgodnie z ustaleniami, określonymi w prawie krajowym danego Państwa Członkowskiego. Odpowiedzialność osoby prawnej pozostaje bez uszczerbku dla odpowiedzialności karnej osób fizycznych, będących współsprawcami lub inicjatorami takich przestępstw;

d) kary i tam, gdzie ma to zastosowanie, środki administracyjne określone w lit. b) i c) niniejszego tytułu, obejmują:

– w odniesieniu do osób fizycznych, przynajmniej w przypadku poważnych spraw, kary pozbawienia wolności, które mogą wiązać się z ekstradycją,

– konfiskatę, tam gdzie jest to właściwe, narzędzi i wpływów pieniężnych pochodzących z tych przestępstw,

– tam, gdzie jest to właściwe i przewidziane w prawie administracyjnym lub karnym Państwa Członkowskiego, czasowe lub stałe zamknięcie instytucji, które były wykorzystywane lub miały być wykorzystane do popełniania tego rodzaju przestępstw;

e) przestępstwa określone w niniejszym wspólnym działaniu, będą, w przypadku gdy jest to właściwe, podlegać zastosowaniu Konwencji Rady Europy z 1990 r. w sprawie prania brudnych pieniędzy, ścigania, rekwizycji i konfiskaty dochodów z przestępstw;

f) organy danego Państwa są kompetentne w stosunku do przestępstw, wymienionych w tytule I B lit. c) i d), przynajmniej w przypadku gdy:

i) przestępstwo zostało popełnione, w całości lub w części, na jego terytorium,

ii) z wyjątkiem przestępstwa polegającego na posiadaniu materiałów pornograficznych określonych w tytule I A ppkt ii) lit. c), osoba, która popełniła przestępstwo, jest obywatelem lub rezydentem danego Państwa Członkowskiego.

B. W przypadku gdy nie jest to sprzeczne z ustalonymi zasadami prawa karnego danego państwa dotyczącymi jurysdykcji, Państwo Członkowskie może, korzystając z kompetencji określonych w pkt A lit. f) ppkt ii), zastrzec, że przestępstwo musi również być karalne na mocy prawa państwa, w którym zostało popełnione.

C. W przypadku gdy Państwo Członkowskie utrzymuje wymóg podwójnej karalności, określony w pkt B, dokonuje przeglądu swego prawa, w celu zagwarantowania, że wymóg ten nie stanowi przeszkody w podejmowaniu skutecznych środków wobec jego własnych obywateli lub rezydentów, którzy są podejrzani o popełnianie takich przestępstw wpaństwach, które nie podjęły odpowiednich środków działania, określonych w art. 34 Konwencji o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r.

D. Państwa Członkowskie mogą postanowić, że będą sprawować jurysdykcję, przewidzianą w pkt A lit. f) ppkt ii), tylko wówczas, jeśli spełnione są niektóre warunki proceduralne, albo w przypadku gdy domniemany przestępca nie może zostać wydany, ponieważ:

– zainteresowane Państwa Członkowskie odmówiły zastosowania się do wniosku o ekstradycję, złożonego przez państwo, w którym przestępstwo zostało popełnione, albo

– to ostatnie państwo potwierdziło, że nie zamierza żądać ekstradycji domniemanego przestępcy, albo

– państwo to nie złożyło wniosku o ekstradycję w rozsądnym czasie.

E. Każde Państwo Członkowskie podejmuje środki niezbędne dla zapewnienia, aby oprócz zwykłych środków przymusu, jak rewizja i konfiskata, były dostępne odpowiednie kompetencje i techniki śledcze, umożliwiające skuteczne prowadzenie dochodzenia i ściganie sądowe przestępstw, wymienionych w pkt A lit. a)-b) oraz e), z poszanowaniem praw do obrony i prywatności osób, podlegających tym środkom.

F. Każde Państwo Członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zagwarantowania:

a) właściwej ochrony świadków, dostarczających informacji na temat przestępstw określonych w pkt A lit a)-b) oraz e), zgodnie, w szczególności, z rezolucją Rady Unii Europejskiej z dnia 23 listopada 1995 r. w sprawie ochrony świadków w walce z przestępczością zorganizowaną ⁽⁵⁾;

b) właściwej pomocy dla ofiar i ich rodzin.

W tym celu każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby:

i) ofiary były do dyspozycji na żądanie systemu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych Państwa Członkowskiego, w celu złożenia zeznań w jakimkolwiek procesie karnym, co w niektórych wypadkach może wiązać się z zezwoleniem napobyt tymczasowy; oraz

ii) ofiary mogły wrócić do kraju pochodzenia lub innego kraju, który gotowy jest je przyjąć, wraz z wszytskimi prawami i ochroną przyznaną przez prawo krajowe Państw Członkowskich.

Oprócz tego każde Państwo Członkowskie zapewnia, aby ofiary przestępstw określonych w tytule I B, uzyskały właściwą pomoc, umożliwiającą im obronę ich interesów przed sądem.

Każde Państwo Członkowskie bada, w jaki sposób informować rodziny dzieci, będących ofiarami przestępstw, których dotyczy niniejsze wspólne działanie, o postępach w dochodzeniu.

G. Każde Państwo Członkowskie podejmuje działania konieczne do zagwarantowania, że służby, posiadające odpowiednie doświadczenie w walce z handlem ludźmi i seksualnym wykorzystywaniem dzieci, w szczególności organy imigracyjne, instytucje zabezpieczenia społecznego oraz organy podatkowe, zwracają szczególną uwagę na problemy związane z handlem ludźmi i seksualnym wykorzystywaniem dzieci i, z jednoczesnym poszanowaniem prawa wewnętrznego Państw Członkowskich, współpracują z władzami odpowiedzialnymi za ściganie i karanie przestępstw określonych w pkt A. lit a)-b) oraz e). W przypadkach zasługujących na szczególną uwagę służby te powinny w szczególności:

– z własnej inicjatywy służyć radą tym organom, gdy istnieją podstawy, aby sądzić, że zostało popełnione jedno z tych przestępstw;

– dostarczać tym organom wszelkich potrzebnych informacji, na ich żądanie lub z własnej inicjatywy;

– w razie potrzeby brać udział w postępowaniu w charakterze biegłych.

H. W celu zapewnienia pełnej skuteczności walki z handlem ludźmi i seksualnym wykorzystywaniem dzieci, każde Państwo Członkowskie zapewnia właściwą koordynację działań organów za nią odpowiedzialnych, umożliwiając wielodyscyplinarne podejście. Taka koordynacja może, na przykład, obejmować na poziomie krajowym lub regionalnym, w zależności od struktury administracyjnej i systemu prawnego odnośnego Państwa Członkowskiego, ministerstwa, służby policyjne, organy sądownicze specjalizujące się w tych sprawach, jak również instytucje publiczne, posiadające specjalne obowiązki w tej dziedzinie.

I. Władze każdego Państwa Członkowskiego biorą pod uwagę udział, w walce z handlem ludźmi i seksualnym wykorzystywaniem dzieci, każdego ugrupowania, fundacji lub stowarzyszenia, które na mocy swego statutu, ma za zadanie zwalczanie takich przestępstw.