Umowa między Republiką Federalną Niemiec i Europejską Wspólnotą Gospodarczą z jednej strony a Republiką Austrii z drugiej strony, w sprawie współpracy w dziedzinie zarządzania zasobami wodnymi w dorzeczu Dunaju. Ratyzbona.1987.12.01.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1990.90.20

Akt obowiązujący

Wersja od: 5 kwietnia 1990 r.

UMOWA

między Republiką Federalną Niemiec i Europejską Wspólnotą Gospodarczą z jednej strony a Republiką Austrii z drugiej strony, w sprawie współpracy w dziedzinie zarządzania zasobami wodnymi w dorzeczu Dunaju

UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY,

PRAGNĄCE zwiększenia współpracy w dziedzinie zarządzania zasobami wodnymi, w szczególności ochrony środowiska wodnego oraz regulacji w zakresie zrzutów;

GOTOWE do należytego uwzględnienia wzajemnego interesu Umawiających się Stron dotyczącego zarządzania zasobami wodnymi;

ZAINTERESOWANE poprawą jakości, w możliwie szerokim zakresie, wód dorzecza Dunaju stanowiących wspólną granicę między Republiką Austrii a Republiką Federalną Niemiec,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł  1

1. Umawiające się Strony współpracują w dziedzinie gospodarki wodnej, w szczególności wykonując zadania z zakresu gospodarki wodnej i wprowadzając w życie postanowienia prawa wodnego w niemieckiej i austriackiej części dorzecza Dunaju.

2. Współpraca taka przyjmuje w szczególności formę:

a) wymiany doświadczeń;

b) wymiany informacji na temat postanowień oraz środków dotyczących gospodarki wodnej;

c) wymiany ekspertów;

d) wymiany publikacji, regulacji oraz wytycznych;

e) uczestnictwa w spotkaniach naukowych i specjalistycznych;

f) rozpatrywania projektów odnoszących się do terytorium Republiki Federalnej Niemiec lub Republiki Austrii, które mogłyby w znaczący sposób oddziaływać na prawidłowe zarządzanie zasobami wodnymi na terytorium drugiego państwa;

g) konsultacji w ramach Stałego Komitetu do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi (artykuł 7).

3. Umowa nie ma zastosowania do zagadnień dotyczących rybołówstwa i żeglugi morskiej; jednakże nie zostaje skutkiem tego wyłączone zajmowanie się kwestiami dotyczącymi ochrony środowiska wodnego przed zanieczyszczeniem.

Artykuł  2

1. Umawiające się Strony powiadamiają się w odpowiednim czasie o głównych projektach na terytorium Republiki Federalnej Niemiec lub Republiki Austrii albo w przypadku gdy takie projekty mogłyby w znaczący sposób oddziaływać na prawidłowe zarządzanie zasobami wodnymi na terytorium innego państwa.

2. Utrzymanie i osiągnięcie prawidłowego zarządzania zasobami wodnymi w rozumieniu niniejszej Umowy obejmuje projekty odnoszące się do:

a) ochrony środowiska wodnego, w tym ochrony wód gruntowych, w szczególności do zapobiegania zanieczyszczeniu oraz do zrzutu ścieków i zrzutu termicznego;

b) utrzymania i rozszerzania cieków wodnych, które mogłyby prowadzić do zmiany prądu rzeki, w szczególności do regulacji i przepływu oraz kontroli cieków wodnych przy pomocy zapór, do obrony przed falą powodziową i przed lodami, a także do zakłóceń w przepływie wody przez urządzenia znajdujące się w ciekach wodnych lub na nich;

c) wykorzystywania środowiska wodnego, w tym wód gruntowych, w szczególności do wykorzystywania energii wodnej oraz do przerzutu i poboru wody;

d) hydrografii.

3. Notyfikacja w zastosowaniu ustępu 1 następuje bezpośrednio między odpowiednimi władzami i służbami, o ile skutki pozostają ograniczone do ich zakresu uprawnień, albo za pośrednictwem Stałego Komitetu do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi.

4. Umawiające się Strony informują się wzajemnie o organach odpowiedzialnych za powiadamianie Stałego Komitetu do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi jak również o odpowiednich władzach i służbach.

Artykuł  3

1. Umawiające się Strony podejmują konieczne kroki w ramach swoich systemów prawnych, zapewniające, że projekty odnoszące się do zbiorników wodnych stanowiących granicę nie będą miały znaczącego szkodliwego wpływu na stan zasobów wodnych na terytorium Republiki Federalnej Niemiec lub Republiki Austrii. Strony odbywają konsultacje w celu osiągnięcia wzajemnego umowy, o ile w okresie trzech miesięcy po notyfikacji o projekcie jedna strona powoła się na tego rodzaju skutki, przytaczając poważne argumenty.

2. W przypadku projektów dotyczących wszystkich innych wód, które mogłyby mieć znaczący szkodliwy wpływ na stan zasobów wodnych na terytorium drugiego państwa, Umawiające się Strony, na wniosek zainteresowanej strony, omówią możliwości zapobieżenia takim skutkom przed realizacją danych projektów.

Artykuł  4

1. W przypadku projektów dotyczących zbiorników wodnych stanowiących granicę, które są realizowane na terytoriach Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Austrii, w każdym takim przypadku właściwe władze podejmują decyzję w sprawie części prac przypadającej do wykonania na ich terytorium; w związku z tym władze te koordynują harmonogram koniecznych procedur oraz treść decyzji, jakie mają zostać podjęte.

2. W przypadku projektów dotyczących zbiorników wodnych stanowiących granicę, które mają być realizowane jedynie na terytorium Republiki Federalnej Niemiec lub Republiki Austrii, ale które mogłyby wywierać szkodliwy wpływ na prawa i interesy drugiego państwa na przykład w odniesieniu do systemu wodnego oraz stanu wody, w odpowiednim czasie właściwe władze drugiego państwa mają możliwość wyrażenia swojej opinii, w szczególności co do istoty oraz warunków i zobowiązań ustanowionych w interesie publicznym.

3. W przypadku gdy sprawa w ramach ustępu 1 lub 2 jest podana przez Umawiające się Strony do wiadomości Stałego Komitetu do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi, właściwe władze nie mogą podejmować decyzji w takiej sprawie do czasu rozstrzygnięcia jej przez wymieniony Komitet, chyba że zwłoka prowadziłaby do sytuacji niebezpiecznej.

Artykuł  5

Właściwe władze przeprowadzają pomiary kontrolne jakości wód, wspólnie gdy jest to wskazane, na obszarach gdzie wody stanowią lub przekraczają granicę między Republiką Federalną Niemiec a Republiką Austrii.

Artykuł  6

Właściwe władze koordynują swoje plany dotyczące ostrzegania, interwencji i powiadomienia, w celu zapobiegania zagrożeniom wynikającym z fali powodziowej i lodów, w celu podejmowania działań w razie wypadków z substancjami szkodliwymi i w przypadku wystąpienia krytycznych warunków w środowisku wodnym oraz opracowują, w miarę potrzeby, zharmonizowane wytyczne.

Artykuł  7

1. Utworzony zostaje Stały Komitet do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi. Jego obowiązkiem jest przyczynianie się do rozwiązywania problemów wynikających ze stosowania niniejszej Umowy, poprzez wspólne konsultacje. W tym celu może on kierować do Umawiających się Stron zalecenia opracowane w drodze umowy.

2. Skład, procedury oraz szczególne uprawnienia wyżej wymienionego Stałego Komitetu regulowane są przez statut zawarty w załączniku 1, stanowiącym integralną część niniejszej Umowy.

3. Zalecenia zgodne z ustępem 1 zdanie trzecie mogą odnosić się w szczególności do:

a) minimalnych wymagań w odniesieniu do zrzutów do środowiska wodnego;

b) środków mających na celu poprawę krytycznego stanu środowiska wodnego, spowodowanego przez czynniki oddziałujące z terytorium Republiki Federalnej Niemiec lub Republiki Austrii, w takim zakresie, w jakim te czynniki rozprzestrzeniają się na terytorium drugiego państwa;

c) innych właściwych środków ochrony środowiska wodnego, w tym celów jakościowych w odniesieniu do wody;

d) analiz i metod ustalających rodzaj i zasięg zanieczyszczenia środowiska wodnego oraz oceny wyników analiz.

Artykuł  8

Niniejsza Umowa stosuje się, z jednej strony na terytoriach, na których stosowany jest Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą i na warunkach ustanowionych w wymienionym Traktacie oraz, z drugiej strony, na terytorium Republiki Austrii.

Artykuł  9

1. Spory między Republiką Federalną Niemiec i/lub Europejską Wspólnotą Gospodarczą, z jednej strony, a Republiką Austrii z drugiej strony, dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej Umowy rozstrzyga się w drodze środków dyplomatycznych.

2. W przypadku gdy spór nie może zostać rozstrzygnięty w powyższy sposób, jest on przedkładany sądowi arbitrażowemu na wniosek jednej z Umawiających się Stron.

3. Dla każdego indywidualnego przypadku tworzy się sąd arbitrażowy, do którego każda Spierająca się Strona wyznacza członka. W przypadku gdy zarówno Republika Federalna Niemiec jak i Europejska Wspólnota Gospodarcza pozostają w sporze z Republiką Austrii, Republika Austrii wyznacza dwóch członków. Członkowie uzgadniają kandydaturę obywatela innego państwa, niebędącego stroną sporu, jako przewodniczącego, który jest wyznaczany przez Spierające się Strony. Wyznaczenie członków następuje w terminie dwóch miesięcy, a przewodniczącego w terminie trzech miesięcy licząc od dnia, w którym jedna ze Spierających się Stron powiadamia drugą o swoim zamiarze skierowania sporu do sądu arbitrażowego.

4. W razie nieprzestrzegania terminów określonych w ustępie 3, jedna ze Spierających się Stron może, w razie braku innego umowy, wnioskować do prezesa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o dokonanie koniecznych nominacji. Jeżeli prezes jest obywatelem jednej ze Spierających się Stron lub jeżeli jest odsunięty od wypełniania swojej funkcji na dowolnej innej podstawie, nominacji dokonuje wiceprezes. Jeżeli wiceprezes jest również obywatelem jednej ze Spierających się Stron lub jeżeli jest odsunięty od wypełniania swojej funkcji, następny najwyższy rangą członek Trybunału, który nie jest obywatelem jednej ze Spierających się Stron ani nie jest odsunięty od wypełniania swojej funkcji, dokonuje nominacji.

5. Sąd arbitrażowy rozstrzyga większością głosów członków w oparciu o istniejące umowa między Umawiającymi się Stronami i o zasady prawa międzynarodowego. Jego decyzje są wiążące. Każda Spierająca się Strona ponosi koszty wyznaczonego przez siebie arbitra oraz koszty reprezentowania jej w procedurze sądowej przed sądem arbitrażowym; koszty przewodniczącego i inne koszty ponoszą w równej części Spierające się Strony. W pozostałych kwestiach sąd arbitrażowy uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  10

1. Niniejsza Umowa nie ma wpływu na istniejące konwencje i umowy.

2. Stały Komitet do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi bada niezwłocznie, w jakim zakresie konwencje i umowy wymienione w ustępie 1 należy zmienić, uzupełnić lub uchylić z uwagi na ich treść lub na innej podstawie; Komitet opracowuje zalecenie w sprawie ich zmiany lub uchylenia oraz w sprawie zawarcia nowych konwencji i umów.

2. Protokół końcowy w załączniku 2 stanowi integralną część niniejszej Umowy.

Artykuł  11

Niniejsza Umowa stosuje się także do Land Berlin, o ile Rząd Republiki Federalnej Niemiec nie złoży odmiennej deklaracji austriackiemu rządowi federalnemu, w okresie trzech miesięcy od wejścia w życie Umowy.

Artykuł  12

1. Niniejsza Umowa musi zostać ratyfikowana przez Republikę Federalną Niemiec, Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Republikę Austrii; wymiana dokumentów zostaje dokonana w Wiedniu w możliwie krótkim czasie.

2. Niniejsza Umowa wchodzi w życie pierwszego dnia trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła wymiana dokumentów.

3. Po upływie pięciu lat od daty wejścia Umowy w życie, Republika Federalna Niemiec, Europejska Wspólnota Gospodarcza lub Republika Austrii może w dowolnym czasie rozwiązać Umowę poprzez złożenie drogą dyplomatyczną, pisemnego wypowiedzenia na sześć miesięcy przed końcem roku.

4. Rozwiązanie Umowy przez jedną Umawiającą się Stronę oznacza, że Umowa przestaje być obowiązująca.

Sporządzono dnia 1 grudnia 1987 roku w Regensburgu w trzech oryginalnych egzemplarzach w języku niemieckim.

W imieniu Republiki Federalnej Niemiec

W imieniu Republiki Austrii

W imieniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

STATUT

Stałego Komitetu do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi

Artykuł  1

Delegacja Republiki Federalnej Niemiec i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej do Stałego Komitetu do spraw Zarządzania Zasobami Wodnymi (zwanego dalej "Stałym Komitetem"), składa się z dziewięciu członków; delegacja Republiki Austrii do Stałego Komitetu składa się z sześciu członków. Republika Federalna Niemiec i Europejska Wspólnota Gospodarcza, z jednej strony, oraz Republika Austrii, z drugiej strony, wyznaczają członka swoich delegacji jako przewodniczącego delegacji. W tym samym czasie wyznaczają również przedstawicieli członków delegacji. Każdej delegacji przysługuje jeden glos.

Artykuł  2

1. Stały Komitet zbiera się co najmniej raz w roku, a także wówczas, gdy jest to konieczne lub w nagłych przypadkach, w terminie dwóch miesięcy od daty złożenia wniosku w tej sprawie przez jednego z przewodniczących delegacji.

2. O ile nie uzgodniono inaczej, Stały Komitet zbiera się przemiennie na terytoriach Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Austrii.

3. Posiedzenie zwołuje przewodniczący delegacji tej Umawiającej się Strony, na terytorium której posiedzenie ma mieć miejsce, w porozumieniu z przewodniczącym drugiej delegacji.

Artykuł  3

1. Każda delegacja jest uprawniona do powoływania ekspertów.

2. Stały Komitet może powoływać ekspertów do wykonywania zadań szczególnych.

Artykuł  4

1. Każda delegacja ponosi swoje własne koszty oraz koszty swoich ekspertów.

2. W przypadku gdy eksperci są zatrudnieni w imieniu Stałego Komitetu, Republika Federalna Niemiec i Europejska Wspólnota Gospodarcza z jednej strony, a Republika Austrii, z drugiej strony, ponoszą po połowie kosztów.

Artykuł  5

Stały Komitet opracowuje swój regulamin.

Artykuł  6

W miarę potrzeby Stały Komitet może tworzyć podkomitety dla konkretnych zbiorników wodnych lub ich części oraz dla konkretnych zagadnień. Podkomitety tworzy się na bazie parytetu. Podkomitety składają sprawozdania w sprawie swoich działań do Stałego Komitetu.

Artykuł  7

Językiem roboczym Stałego Komitetu jest język niemiecki.

ZAŁĄCZNIK  II

PROTOKÓŁ KOŃCOWY

1. Artykuł 10 ustęp 1 Umowy w sprawie współpracy w dziedzinie zarządzania zasobami wodnymi w dorzeczu Dunaju odnosi się w szczególności do:

a) Konwencji między Rządem Krajowym Bawarii a Austriackim Rządem Federalnym w sprawie zrzutów z obszarów Risbach, Dürrach i Walchen z dnia 16 października 1950 roku;

b) Umowy między Rządem Federalnym Republiki Austrii a Rządem Krajowym Wolnego Kraju Związkowego Bawaria w sprawie Österreichisch-Bayerische Kraftwerk Aktiengesellschaft z dnia 16 października 1950 roku;

c) Umowy między Rządami Republiki Federalnej Niemiec, Wolnego Kraju Związkowego Bawaria i Republiki Austrii w sprawie Donaukraftwerk Jochenstein Großaktiengesellschaft z dnia 13 lutego 1952 roku;

d) Umowy między Rządem Federalnym Republiki Austrii a Rządem Wolnego Kraju Związkowego Bawaria w sprawie wykorzystywania Saalach do celów energii wodnej z dnia 14 sierpnia 1959 roku; oraz

e) wymiany not między Austriackim Rządem Federalnym a Rządem niemieckim dotyczących rurociągu wodnego z Lech do obszaru Menu z dnia 26 stycznia 1923 roku, której ponowne stosowanie zostało potwierdzone z mocą od dnia 1 maja 1952 roku.

2. W formie noty werbalnej z dnia 1 lutego 1971 roku ambasada Republiki Federalnej Niemiec w Wiedniu zawiadomiła Austriacki Rząd Federalny o opracowaniu, sporządzonym przez najwyższy urząd budowlany w ministerstwie spraw wewnętrznych bawarskiego kraju związkowego, dotyczącym rurociągu wodnego z Altmühl und Danube do obszaru Regnitz-Main, co jest zgodne z wymianą not z 1923 roku (patrz: punkt 1 litera e) powyżej). Istnieje umowa, że artykuł 3 ustęp 2 Umowy w sprawie współpracy w dziedzinie zarządzania zasobami wodnymi w dorzeczu Dunaju stosuje się do zmian w projekcie przedstawionym w tym opracowaniu, który mógłby mieć szkodliwy wpływ na terytorium austriackie.

DEKLARACJA

Republiki Federalnej Niemiec i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej dotycząca Umowy w sprawie współpracy w dziedzinie zarządzania zasobami wodnymi w dorzeczu Dunaju między Republiką Federalną Niemiec i Europejską Wspólnotą Gospodarczą z jednej strony a Republiką Austrii z drugiej strony.

Obecny zakres kompetencji Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w ramach Umowy jest określony w instrumentach prawnych Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, wymienionych w Załączniku do niniejszej deklaracji. Jakakolwiek zmiana wymienionego zakresu kompetencji jest przekazywana Republice Austrii na piśmie drogą dyplomatyczną wspólnie przez Republikę Federalną Niemiec i Europejską Wspólnotę Gospodarczą.

Regensburg, dnia 1 grudnia 1987 roku.

W imieniu Republiki Federalnej Niemiec

W imieniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej

ZAŁĄCZNIK

Środki przyjęte przez Radę Wspólnot Europejskich dotyczące gospodarki wodnej

1. Dyrektywa Rady 75/440/EWG z dnia 16 czerwca 1975 roku dotycząca wymaganej jakości wód powierzchniowych przeznaczonych do poboru wody pitnej w Państwach Członkowskich (Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 26)

2. Dyrektywa Rady 76/160/EWG z dnia 8 grudnia 1975 roku dotycząca jakości wody w kąpieliskach (Dz.U. L 31 z 5.2.1976, str. 1)

3. Dyrektywa Rady 76/464/EWG z dnia 4 maja 1976 roku w sprawie zanieczyszczenia spowodowanego przez niektóre substancje niebezpieczne odprowadzane do środowiska wodnego Wspólnoty (Dz.U. L 129 z 18.5.1976, str. 23)

4. Decyzja Rady 77/795/EWG z dnia 12 grudnia 1977 roku ustanawiająca wspólną procedurę wymiany informacji w sprawie jakości słodkich wód powierzchniowych we Wspólnocie (Dz.U. L 334 z 24.12.1977, str. 29)

5. Dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 roku w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (Dz.U. L 54 z 25.2.1978, str. 19)

6. Dyrektywa Rady 78/659/EWG z dnia 18 lipca 1978 roku w sprawie jakości słodkich wód wymagających ochrony lub poprawy w celu zachowania życia ryb (Dz.U. L 222 z 14.8.1978, str. 1)

7. Dyrektywa Rady 79/869/EWG z dnia 9 października 1979 roku dotycząca metod pomiaru i częstotliwości pobierania próbek oraz analizy wód powierzchniowych przeznaczonych do pozyskiwania wody pitnej w Państwach Członkowskich (Dz.U. L 271 z 29.10.1979, str. 44)

8. Dyrektywa Rady 80/68/EWG z dnia 17 grudnia 1979 roku w sprawie ochrony wód gruntowych przed zanieczyszczeniem spowodowanym przez niektóre substancje niebezpieczne (Dz.U. L 20 z 26.1.1980, str. 43)

9. Dyrektywa Rady 80/778/EWG z dnia 15 lipca 1980 roku odnosząca się do jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 229 z 30.8.1980, str. 11)

10. Dyrektywa Rady 82/176/EWG z dnia 22 marca 1982 roku w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów rtęci z przemysłu elektrolizy chlorków metali alkalicznych (Dz.U. L 81 z 27.3.1982, str. 29)

11. Dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 roku w sprawie procedur nadzoru i monitorowania środowiska naturalnego w odniesieniu doodpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (Dz.U. L 378 z 31.12.1982, str. 1)

12. Dyrektywa Rady 83/513/EWG z dnia 26 września 1983 roku w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów kadmu (Dz.U. L 291 z 24.10.1983, str. 1)

13. Dyrektywa Rady 84/156/EWG z dnia 8 marca 1984 roku w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów rtęci z sektorów innych niż przemysł elektrolizy chlorków metali alkalicznych (Dz.U. L 74 z 17.3.1984, str. 49)

14. Dyrektywa Rady 84/491/EWG z dnia 9 października 1984 roku w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów heksachlorocycloheksanu (Dz.U. L 274 z 17.10.1984, str. 11)

15. Dyrektywa Rady 86/280/EWG z dnia 12 czerwca 1986 roku w sprawie wartości dopuszczalnych dla ścieków i wskaźników jakości wód w odniesieniu do zrzutów niektórych substancji niebezpiecznych zawartych w wykazie I Załącznika do dyrektywy 76/464/EWG (Dz.U. L 181 z 4.7.1986, str. 16)