Sprawy połączone C-688/15 i C-109/16: postępowania wszczęte przez Agnieškę Anisimoviene i in. oraz "Indeliu ir investiciju draudimas" VI (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.166.3

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 maja 2018 r.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 marca 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas - Litwa) - postępowania wszczęte przez Agnieškę Anisimovienė i in. (C-688/15) oraz "Indėlių ir investicijų draudimas" VĮ (C-109/16)

(Sprawy połączone C-688/15 i C-109/16) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Systemy gwarancji depozytów i rekompensat dla inwestorów - Dyrektywa 94/19/WE - Artykuł 1 pkt 1 - Depozyty - Sytuacje przejściowe w ramach normalnych operacji bankowych - Dyrektywa 97/9/WE - Artykuł 2 ust. 2 akapit drugi - Środki finansowe należne inwestorom bądź należące do nich i posiadane w ich imieniu w związku z operacjami inwestycyjnymi - Instytucja kredytowa emitująca papiery wartościowe - Środki finansowe wpłacone przez jednostki do tej instytucji kredytowej tytułem subskrypcji przyszłych papierów wartościowych - Stosowanie dyrektywy 2004/39/WE - Upadłość rzeczonej instytucji przed wyemitowaniem danych papierów wartościowych - Przedsiębiorstwo publiczne odpowiedzialne za systemy gwarancji depozytów i rekompensat dla inwestorów - Możliwość powołania się na dyrektywy 94/19/WE i 97/9/WE względem tego przedsiębiorstwa)

Język postępowania: litewski

(2018/C 166/03)

(Dz.U.UE C z dnia 14 maja 2018 r.)

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Agnieška Anisimovienė i in.

przy udziale: bankas "Snoras" AB, w likwidacji, "Indėlių ir investicijų draudimas" VĮ, bankas "Finasta" AB (C-688/15)

"Indėlių ir investicijų draudimas" VĮ

przy udziale: Alvydas Raišelis, bankas "Snoras" AB, w likwidacji (C-109/16)

Sentencja

1) Przepisy, po pierwsze, dyrektywy 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 1997 r. w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów, a po drugie, dyrektywy 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/14/WE z dnia 11 marca 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że roszczenia dotyczące środków finansowych, którymi obciążone zostały rachunki należące do jednostek w instytucji kredytowej i przekazanych na rachunki otwarte w imieniu tej instytucji tytułem subskrypcji przyszłych papierów wartościowych, które miała ona wyemitować, w wypadku gdy emisja tych papierów nie została jednak przeprowadzona w związku z upadłością tej instytucji, są objęte zarówno systemami rekompensat dla inwestorów przewidzianymi przez dyrektywę 97/9, jak też systemami gwarancji depozytów przewidzianymi przez dyrektywę 94/19.

2) Artykuł 2 ust. 3 dyrektywy 97/9 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, w której roszczenia wchodzą w zakres zarówno systemów gwarancji depozytów przewidzianych w dyrektywie 94/19, jak też systemów rekompensat dla inwestorów przewidzianych w dyrektywie 97/9, i w której ustawodawca krajowy nie zaliczył takich roszczeń do systemu objętego jedną lub drugą z tych dyrektyw, sąd rozpatrujący sprawę nie może samodzielnie zdecydować na podstawie tego przepisu, z którego systemu mogą skorzystać osoby mające te roszczenia. Natomiast w takiej sytuacji to do tych osób należy wybór rekompensaty z jednego lub drugiego systemu przewidzianego w prawie krajowym w celu transponowania tych dyrektyw.

3) Po pierwsze, art. 1 pkt 1 dyrektywy 94/19, zmienionej dyrektywą 2009/14, a po drugie art. 1 pkt 4 oraz art. 2 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 97/9 należy interpretować w ten sposób, że jednostki mogą powoływać się na te przepisy przed sądem krajowym na poparcie roszczeń o rekompensatę wobec przedsiębiorstwa publicznego odpowiedzialnego w państwie członkowskim za systemy gwarancji depozytów i rekompensat dla inwestorów.

¹ Dz.U. C 106 z 21.3.2016.

Dz.U. C 156 z 2.5.2016.