Sprawy połączone C-370/17 i C-37/18: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. - Caisse de retraite du personnel navigant professionnel de l'aéronautique civile v. Vueling Airlines SA, Vueling Airlines SA v. Jean-Luc Poignant.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.222.2

Akt nienormatywny

Wersja od: 6 lipca 2020 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Bobigny, Cour de cassation - Francja) - Caisse de retraite du personnel navigant professionnel de l'aéronautique civile (CRPNPAC) / Vueling Airlines SA (C-370/17), Vueling Airlines SA / Jean-Luc Poignant (C-37/18).

(Sprawy połączone C-370/17 i C-37/18) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Pracownicy migrujący - Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - 'Właściwe ustawodawstwo - Artykuł 14 pkt 1 lit. a) - Pracownicy delegowani - Artykuł 14 pkt 2 lit. a) ppkt (i) - Osoba zwykle zatrudniona na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich i zatrudniona w oddziale lub w stałym przedstawicielstwie, które przedsiębiorstwo posiada na terytorium państwa członkowskiego innego niż to, w którym ma swoją zarejestrowaną siedzibę - Rozporządzenie (EWG) nr 574/72 - Artykuł 11 ust. 1 lit. a) - Artykuł 12a ust. 1a - Zaświadczenie E 101 - Skutek wiążący - Uzyskanie zaświadczenia lub powołanie się na zaświadczenie w sposób noszący znamiona oszustwa - Uprawnienie sądu przyjmującego państwa członkowskiego do stwierdzenia oszustwa i odmowy uwzględnienia zaświadczenia - Artykuł 84a ust. 3 rozporządzenia nr 1408/71 - Współpraca między właściwymi instytucjami - Powaga rzeczy osądzonej wyroku karnego w postępowaniu cywilnym -Pierwszeństwo prawa Unii]

Język postępowania: francuski

(2020/C 222/02)

(Dz.U.UE C z dnia 6 lipca 2020 r.)

Sąd odsyłający

Tribunal de grande instance de Bobigny, Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Caisse de retraite du personnel navigant professionnel de l'aéronautique civile (CRPNPAC) C-370/17),

Vueling Airlines SA (C-37/18)

Strona pozwana: Vueling Airlines SA (C-370/17, Jean-Luc Poignant (C-37/18)

Sentencja

1) Artykuł 11 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 647/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r., należy interpretować w ten sposób, że sądy państwa członkowskiego, do których wniesiono powództwo w ramach toczącego się przeciwko pracodawcy postępowania sądowego dotyczącego okoliczności wskazujących na uzyskanie lub wykorzystanie w sposób noszący znamiona oszustwa zaświadczeń E 101 wydanych na podstawie art. 14 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem nr 118/97, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 631/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r., w odniesieniu do pracowników świadczących pracę w tym państwie członkowskim, mogą stwierdzić istnienie oszustwa i w konsekwencji nie uwzględnić tych zaświadczeń wyłącznie po ustaleniu, że:

– po pierwsze, procedura przewidziana w art. 84a ust. 3 tego rozporządzenia została wszczęta niezwłocznie, a właściwej instytucji wydającego państwa członkowskiego umożliwiono ponowne rozpatrzenie zasadności wydania wspomnianych zaświadczeń w świetle konkretnych dowodów przedstawionych przez właściwą instytucję przyjmującego państwa członkowskiego, które wskazują, że zaświadczenia te zostały uzyskane lub powołano się na nie w sposób noszący znamiona oszustwa, oraz

– po drugie, właściwa instytucja wydającego państwa członkowskiego w rozsądnym terminie nie dokonała ponownego rozpatrzenia ani nie zajęła stanowiska w przedmiocie tych dowodów, ewentualnie unieważniając lub wycofując rozpatrywane zaświadczenia

2) Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia nr 574/72, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem nr 118/97, zmienionego rozporządzeniem nr 647/2005, i zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie - w przypadku gdy pracodawca został skazany w przyjmującym państwie członkowskim wyrokiem karnym opartym na prawomocnym stwierdzeniu oszustwa dokonanym z naruszeniem prawa Unii - zasądzeniu przez sąd cywilny tego państwa członkowskiego, który na mocy zasady prawa krajowego jest związany powagą rzeczy osądzonej przez sąd karny w postępowaniu cywilnym, od tego pracodawcy, wyłącznie ze względu na to skazanie wyrokiem karnym, odszkodowania na rzecz pracowników lub instytucji emerytalnej tego państwa członkowskiego, poszkodowanych tymże oszustwem.

¹ Dz.U. C 283 z 28.8.2017. Dz.U. C 112 z 26.3.2018.