Sprawy połączone C-148/13 - C-150/13: A, B, C v. Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.46.4

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 lutego 2015 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 grudnia 2014 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Raad van State - Niderlandy) - A (C-148/13), B (C-149/13), C (C-150/ 13)/Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawy połączone od C-148/13 do C-150/13) ¹

Język postępowania: niderlandzki

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2004/ 83/WE - Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej - Artykuł 4 - Ocena faktów i okoliczności - Szczegółowe zasady oceny - Uwzględnienie określonych dowodów - Zakres uprawnień właściwych organów krajowych - Obawa przed prześladowaniem ze względu na orientację seksualną - Różnice między z jednej strony ograniczeniami odnoszącymi się do sprawdzania oświadczeń oraz dokumentacji lub innego materiału dowodowego w odniesieniu do podnoszonej orientacji seksualnej osoby ubiegającej się o azyl oraz z drugiej strony ograniczeniami odnoszącymi się do sprawdzania tych elementów w odniesieniu do innych powodów prześladowania - Dyrektywa 2005/85/WE - Minimalne normy dotyczące procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich - Artykuł 13 - Wymogi dotyczące przesłuchania - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 1 - Godność człowieka - Artykuł 7 - Poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego

(2015/C 046/05)

(Dz.U.UE C z dnia 9 lutego 2015 r.)

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A (C-148/13), B (C-149/13), C (C-150/13)

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

przy udziale: United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR)

Sentencja

1) Artykuł 4 ust. 3 lit. c) dyrektywy 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony oraz art. 13 ust. 3 lit. a) dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by w ramach badania przez właściwe organy krajowe, działające pod kontrolą sądu, faktów i okoliczności dotyczących podnoszonej orientacji seksualnej osoby ubiegającej się o azyl, której wniosek motywowany jest obawą przed prześladowaniem ze względu na tę orientację, oświadczenia wnioskodawcy, jak również dokumentacja i inny materiał dowodowy przedstawione na poparcie tego wniosku były przedmiotem oceny przeprowadzanej przez te organy w drodze przesłuchań opartych wyłącznie na stereotypowych pojęciach dotyczących zachowań osób homoseksualnych.

2) Artykuł 4 dyrektywy 2004/83, czytany w świetle art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by w ramach tego badania właściwe organy krajowe przeprowadzały szczegółowe przesłuchania na okoliczność praktyk seksualnych osoby ubiegającej się o azyl.

3) Artykuł 4 dyrektywy 2004/83, czytany w świetle art. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by w ramach tego badania rzeczone organy uwzględniały dowody takie jak dokonanie przez daną osobę ubiegającą się o azyl czynności homoseksualnych, poddanie się przez nią testom mającym wykazać jej homoseksualność lub przedstawienie przez nią zapisów wideo takich czynności.

4) Artykuł 4 ust. 3 dyrektywy 2004/83 oraz art. 13 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2005/85 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by w ramach tego samego badania właściwe organy krajowe stwierdzały brak wiarygodności danej osoby ubiegającej się o azyl z tego jedynie powodu, że wskazywana orientacja seksualna tego wnioskodawcy nie została podniesiona przy pierwszej okazji, gdy mógł on przedstawić powody prześladowania.

¹ Dz.U. C 171 z 15.6.2013.