Sprawy C-720/18 i C-721/18: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 października 2020 r. - Ferrari S.p.A. v. DU.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.433.7

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 grudnia 2020 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf - Niemcy) - Ferrari S.p.A. / DU

(Sprawy C-720/18 i C-721/18) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Znaki towarowe - Dyrektywa 2008/95/WE - Artykuł 12 ust. 1 - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Ciężar dowodu - Artykuł 13 - Dowód używania "w odniesieniu do części towarów lub usług" - Znak towarowy oznaczający model samochodu, który został wycofany z produkcji - Używanie znaku towarowego w odniesieniu do części zamiennych oraz usług związanych z tym modelem - Używanie znaku towarowego w odniesieniu do samochodów używanych - Artykuł 351 TFUE - Konwencja między Republiką Federalną Niemiec a Konfederacją Szwajcarską - Wzajemna ochrona patentów, wzorów i znaków towarowych)

Język postępowania: niemiecki

(2020/C 433/06)

(Dz.U.UE C z dnia 14 grudnia 2020 r.)

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ferrari S.p.A.

Strona pozwana: DU

Sentencja

1) Artykuł 12 ust. 1 i art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że znak towarowy zarejestrowany dla określonej kategorii towarów i składających się na nie części zamiennych powinno się uznać za "rzeczywiście używany" w rozumieniu wspomnianego art. 12 ust. 1 w odniesieniu do wszystkich towarów należących do tej kategorii i składających się na nie części zamiennych, gdy znak ten był używany w ten sposób jedynie dla niektórych z tych towarów, takich jak drogie luksusowe samochody sportowe, lub wyłącznie w odniesieniu do części zamiennych lub akcesoriów do niektórych ze wspomnianych towarów, chyba że z okoliczności faktycznych oraz materiału dowodowego wynika, iż konsument pragnący nabyć te towary postrzega je jako niezależną podkategorię w ramach kategorii towarów, dla której dany znak został zarejestrowany.

2) Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że znak towarowy można uznać za rzeczywiście używany przez właściciela przy dokonywaniu przez niego odprzedaży towarów używanych, które zostały wprowadzone do obrotu pod tym znakiem towarowym.

3) Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że znak towarowy jest rzeczywiście używany przez właściciela, w przypadku gdy właściciel świadczy określone usługi dotyczące towarów wcześniej sprzedawanych pod tym znakiem towarowym, pod warunkiem że usługi te są świadczone z wykorzystaniem owego znaku.

4) Artykuł 351 akapit pierwszy TFUE należy interpretować w ten sposób, że pozwala on sądowi państwa członkowskiego na stosowanie umowy zawartej między państwem członkowskim Unii Europejskiej a państwem trzecim przed dniem 1 stycznia 1958 r. lub, w odniesieniu do państw przystępujących do Unii, przed datą ich przystąpienia, takiej jak Konwencji między Szwajcarią a Niemcami w sprawie wzajemnej ochrony patentów, wzorów i znaków towarowych, podpisanej w Berlinie w dniu 13 kwietnia 1892 r., ze zmianami, która przewiduje, że używanie znaku towarowego zarejestrowanego w tym państwie członkowskim na terytorium owego państwa trzeciego należy uwzględniać do celów ustalenia, czy rozpatrywany znak towarowy był "rzeczywiście używany" w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95, do czasu, gdy któryś ze środków przewidzianych w akapicie drugim tego postanowienia umożliwi wyeliminowanie ewentualnych niezgodności między traktatem a tą umową.

5) Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że ciężar dowodu na okoliczność, iż znak towarowy był "rzeczywiście używany" w rozumieniu tego przepisu, spoczywa na właścicielu tego znaku.

¹ Dz.U. C 54 z 11.2.2019.