Sprawa T-913/16: Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2016 r. - Fininvest i Berlusconi/EBC.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.63.35

Akt nienormatywny

Wersja od: 27 lutego 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2016 r. - Fininvest i Berlusconi/EBC

(Sprawa T-913/16)

Język postępowania: włoski

(2017/C 063/47)

(Dz.U.UE C z dnia 27 lutego 2017 r.)

Strony

Strony skarżące: Finanziaria d'investimento Fininvest SpA (Fininvest) (Rzym, Włochy), Silvio Berlusconi (Rzym) (przedstawiciele: adwokaci R. Vaccarella, A. Di Porto, M. Carpinelli oraz A. Saccucci)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strony skarżące wnoszą do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 25 października 2016 r. "sprzeciwiającej się nabyciu kwalifikowanego udziału w spółce celowej przez nabywców";

- obciążenie Europejskiego Banku Centralnego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji przyjętej przez Europejski Bank Centralny w dniu 25 października 2016 r. (ECB/SSM/20016-7LVZJ6XRIE7VNZ4UBX81/4), na podstawie art. 22 i 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/ 87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338) (zwanej dalej "CRD IV"), art. 1 ust. 5, art. 4 ust. 1 lit. c) i art. 15 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.u. 2014, L 141, s. 1) (zwanego dalej "rozporządzeniem w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego", a także art. 19, 22 i 25 tekstu jednolitego włoskich ustaw z zakresu bankowości i kredytów, w której to decyzji Europejski Bank Centralny sprzeciwia się nabyciu przez Finanziaria d'Investimento Fininvest S.p.A. kwalifikowanego udziału w instytucji kredytowej (spółka celowa).

Na poparcie skargi strony skarżące podnoszą osiem zarzutów podzielonych na trzy grupy.

1. Zarzut pierwszy dotyczący błędnego zastosowania art. 22 i 23 CRD IV, naruszenia art. 1 ust. 5, art. 4 ust. 1 lit. c) i art. 15 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego oraz art. 86 i 87 rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego, w szczególności w związku z art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 2 TUE i art. 127 ust. 6 TFUE, oraz nadużycia uprawnień.

2. Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący okoliczności, że rozszerzone zastosowanie CRD IV w niniejszej sprawie narusza ogólną zasadę niedziałania aktów prawa wtórnego wstecz.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i zasady powagi rzeczy osądzonej, z jakiej korzysta prawomocny wyrok Consiglio di Stato (Rady Państwa) nr 882 z dnia 3 marca 2016 r., który zawiera rozstrzygnięcie w przedmiocie skutków zezwolenia na łączenie wydanego przez Banca d'Italia (bank Włoch) w odniesieniu do udziału Fininvest w spółce celowej.

- W tym zakresie podnosi się, że ta pierwsza grupa zarzutów dotyczy tej samej przesłanki zaskarżonej decyzji i kwestionuje w szczególności interpretację CRD IV przyjętą przez EBC, która jest obarczona błędem co do prawa i bezprawnie rozszerza szczególne uprawnienia przyznane EBC przez rozporządzenie w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego i rozporządzenie ramowe w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego oraz narusza powagę rzeczy osądzonej, na poziomie krajowym wynikającą z prawomocnego wyroku Consiglio di Stato z dnia 3 marca 2016 r. w odniesieniu do udziału w spółce celowej.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego, art. 23 ust. 1 i 4 CRD IV oraz ogólnych zasad legalności, pewności prawa oraz przewidywalności działań administracji w odniesieniu do stosowania krajowych przepisów transpozycyjnych przez EBC, oraz naruszenia ogólnych zasad legalności i pewności prawa w zakresie, w jakim EBC uważa, że wobec skarżących może powołać się na Guidelines for the prudential assessment of acquisitions and increases in holdings in the financial sector required by Directive 2007/44/EC, przyjęte w 2008 r. przez komitety CESR, CEBS i CEIOPS.

5. Zarzut piąty, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący naruszenia istotnych przepisów formalnych, a konkretnie braku pouczenia i braku uzasadnienia w odniesieniu do kryterium "prawdopodobnego wpływu potencjalnego nabywcy na [...] instytucję kredytową" (art. 23 ust. 1 CRD IV).

6. Zarzut szósty, dotyczący naruszenia ogólnej zasady proporcjonalności, ponieważ zaskarżona decyzja w istocie wywiera skutki wywłaszczenia, zobowiązując do przymusowej sprzedaży znaczącego udziału, naruszenia art. 16 i 17 karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz odpowiednich ogólnych zasad prawa Unii europejskiej wynikających z europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i z tradycji konstytucyjnych wspólnych dla państw członkowskich.

- W tym względzie podnosi się, że ta druga grupa zarzutów odnosi się do oceny dokonanej przez EBC i dotyczy, z jednej strony, wykładni przepisów krajowych dokonanej przez EBC, a z drugiej strony, braku konkretnej oceny "prawdopodobnego wpływu potencjalnego nabywcy na [...] instytucję kredytową" i braku poszanowania zasady proporcjonalności w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego.

Trzecia grupa zarzutów dotyczy natomiast szeregu poważnych uchybień proceduralnych w procedurze nadzorczej i ostatecznej decyzji EBC.

7. Zarzut siódmy dotyczący naruszenia praw do obrony, których "w pełni [się] przestrzega" (art. 22 ust. 2 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego oraz art. 32 ust. 1 rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego) oraz prawa do dobrej administracji ustanowionego w art. 41 karty praw podstawowych, ze względu na opóźniony dostęp do akt i brak możliwości zapoznania się z treścią aktu EBC, na podstawie którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie zezwolenia. Podnosi się także błędne zastosowanie art. 32 ust. 1 i 5 rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego.

8. Zarzut ósmy dotyczący bezprawności, w świetle art. 277 TFUE, art. 31 ust. 3 rozporządzenia ramowego w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego ze względu na naruszenie praw do obrony zagwarantowanych w art. 41 karty praw podstawowych i odpowiednich ogólnych zasad prawnych wynikających z tradycji konstytucyjnych wspólnych dla państw członkowskich.