Sprawa T-86/13 P: Odwołanie wniesione w dniu 14 lutego 2013 r. przez Dianę Grazyte od wyroku wydanego w dniu 5 grudnia 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-76/11 Grazyte przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.101.30

Akt nienormatywny

Wersja od: 6 kwietnia 2013 r.

Odwołanie wniesione w dniu 14 lutego 2013 r. przez Dianę Grazyte od wyroku wydanego w dniu 5 grudnia 2012 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-76/11 Grazyte przeciwko Komisji

(Sprawa T-86/13 P)

(2013/C 101/59)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 6 kwietnia 2013 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Diana Grazyte (Utena, Litwa) (przedstawiciel: R. Guarino, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Sądu o:

– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie F-76/11 Grazyte przeciwko Komisji Europejskiej;

– stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Dyrekcji Generalnej Zasoby Ludzkie i Bezpieczeństwo, działającego jako organ upoważniony do zawierania umów o pracę z dnia 29 kwietnia 2011 r. i w rezultacie uznanie prawa wnoszącej odwołanie do dodatku zagranicznego przewidzianego w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich;

– tytułem żądania ewentualnego przekazanie sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej do ponownego rozstrzygnięcia;

– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w pierwszej instancji i kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty.

1) Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu i/lub błędnej wykładni prawa wspólnotowego w związku z technikami wykładni prawa oraz ratio legis art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego. Brak uzasadnienia.

– W tym względzie podniesione zostało, że zarówno treść przepisu (który odnosi się do "przyczyn innych niż wykonywanie obowiązków w służbie państwowej lub na rzecz organizacji międzynarodowej") jak i jego ratio legis prowadzą do wykluczenia przyznania dodatku osobie, która opuściła własne państwo pochodzenia bez nawiązania trwałej więzi z państwem do którego została przeniesiona właśnie ze względu na zatrudnienie w organizacji międzynarodowej. Ani treść ani logika ani ratio legis przepisu nie mogą prowadzić do przyjęcia jak uczynił Sąd w zaskarżonym wyroku, że należy pominąć okresy następujące po zatrudnieniu w organizacji międzynarodowej, jeżeli przeniesienie nastąpiło jak w niniejszym przypadku ze względów osobistych.

2) Zarzut drugi oparty na naruszeniu i/lub błędnej wykładni prawa wspólnotowego w zakresie kwalifikacji Agencji jako organizacji międzynarodowych w związku z art. 4 załącznika VII regulaminu pracowniczego.

– W tym względzie podniesione zostało, że pojęcie organizacji międzynarodowej, o którym mowa w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego zostało bardzo precyzyjnie zdefiniowane w orzecznictwie. Sąd Unii Europejskiej w wyroku z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie J przeciwko Komisji (w szczególności, pkt 42-43) uznał, że w celu uznania organizacji za międzynarodową dla potrzeb stosowania art. 4 ust. 1 lit a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego konieczne jest, aby została ona określona i uznana za taką przez inne państwa lub inne organizacje międzynarodowe utworzone przez państwa. W każdym razie w celu dokonania oceny międzynarodowego charakteru organizacji należy uwzględnić wyłącznie jej strukturę a nie jej przynależność do organizacji posiadających międzynarodową strukturę. W świetle tych ścisłych kryteriów ani Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFTA) ani Europejska Fundacja Kształcenia (ETF) nie mogą być uznane za organizacje międzynarodowe w rozumieniu art. 4.

3) Zarzut trzeci oparty na naruszeniu zasady równego traktowania.

– W tym względzie podniesione zostało, że wykładnia przepisu przyjęta przez Sąd jest sprzeczna z logiką i prowadzi do dyskryminacji między dwoma kategoriami urzędników, która nie jest oparta na żadnym obiektywnym elemencie, poprzez traktowanie w taki sam sposób sytuacji osoby, która pozostawała poza granicami państwa pochodzenia wyłącznie dlatego że pracowała na rzecz państwa lub organizacji międzynarodowej (a zatem nie utraciła kontaktów z macierzystym państwem) i sytuacji osoby, która opuściła państwo pochodzenia ze względów rodzinnych tracąc więzi z tym państwem i która dopiero w dalszej kolejności pracowała na rzecz państwa lub organizacji międzynarodowej. Ponadto, zgodnie z zaskarżonym wyrokiem, należy traktować w różny sytuację dwóch urzędników, którzy ponad dziesięć lat wcześniej opuścili państwo pochodzenia w celu założenia rodziny zagranicą tylko dlatego że jeden z nich po wieloletnim okresie zamieszkiwania w nowym państwie został zatrudniony w międzynarodowej organizacji.