Sprawa T-841/14: Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2014 r. - Królestwo Hiszpanii/Komisja Europejska.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.73.43

Akt nieoceniany

Wersja od: 2 marca 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 30 grudnia 2014 r. - Królestwo Hiszpanii/Komisja Europejska

(Sprawa T-841/14)

Język postępowania: hiszpański

(2015/C 073/55)

(Dz.U.UE C z dnia 2 marca 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Gavela Llopis, Abogado del Estado)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji o poborze odsetek wydanej przez służby Komisji w piśmie z dnia 21 października 2014 r.;

- pomocniczo, o orzeczeniu o niestosowaniu wzrostu, o którym mowa w ustępie 2 i 3 art. 11;

- niezależnie od uznania lub nie powyższych żądań, pomocniczo wobec pierwszego żądania, o wskazanie jako dnia naliczania odsetek za zwłokę, dnia 20 stycznia 2004 r., to znaczy drugiego dnia roboczego drugiego miesiąca następującego po ewentualnym stwierdzeniu zadłużenia, w dniu 27 listopada 2003 r., odpowiadającego wszystkim tranzytom stanowiącym przedmiot niniejszego postępowania, lub przynajmniej w odniesieniu do odsetek za dług celny odpowiadający trzem ostatnim tranzytom, i

- obciążenie kosztami pozwanej instytucji.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko decyzji zawartej w piśmie Komisji Ares (2014) 3486706 (BUDG/B/02/MTC/IB) z dnia 21 października 2014 r., w drodze której zastosowano art. 11 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 2007/436/WE, Euratom w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich.

Źródło niniejszej skargi znajduje się w dochodzeniu holenderskich organów celnych dotyczących 26 tranzytów dokonanych z ich urzędów celnych pomiędzy kwietniem i listopadem 1994 r. z zadeklarowanym miejscem opuszczenia wspólnotowego terytorium celnego przez hiszpański urząd celny w Algeciras. Rzeczone organy uznały, że rzeczone towary uniknęły kontroli celnej, ponieważ nie opuściły terytorium Unii. Następnie holenderskie organy sporządziły nowe sprawozdanie dotyczące 8 zgłoszeń tranzytowych, zastanawiając się nad autentycznością pieczęci i podpisów na dokumentach, które zostały przedstawione jako dowód ich wykonania.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 11 rozporządzenia nr 1150/2000 w związku z art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 akapit drugi, art. 6 ust. 3 i art. 2, ponieważ został on zastosowany przez Komisję do okoliczności faktycznych nie wymienionych w tym rozporządzeniu.

- W tym zakresie twierdzi, że nie mamy do czynienia z długiem celnym przewidzianym w art. 6 ust. 3 lit. a), lecz z długiem celnym, o którym mowa w lit. b).

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i pewności prawa w stosowaniu ust. 2 i 3 art. 11 rozporządzenia nr 1150/2000.

- W tym zakresie twierdzi, że rzeczone ustępy stanowią o wzroście stopy odsetek za zwłokę, którego celem nie jest naprawa szkody wyrządzonej przez zwłokę, lecz mają one charakter represyjny, który zakazuje ich stosowania w braku wiedzy ze strony państwa członkowskiego o samym istnieniu zobowiązania wykonanego z opóźnieniem.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 1150/2000 w zakresie ustalenia daty, od której należało stwierdzić istnienie długu celnego, a tym samym nieprawidłowego ustalenia początkowej daty ustalania odsetek za zwłokę, ponieważ sprawa powinna podlegać orzeczeniu sądu, co oznacza, że stwierdzenie długu celnego mogło nastąpić dopiero po orzeczeniu sądu.