Sprawa T-669/11: Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2011 r. - Spirlea i Spirlea przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.65.17

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 marca 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2011 r. - Spirlea i Spirlea przeciwko Komisji

(Sprawa T-669/11)

(2012/C 65/32)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 3 marca 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Darius Nicolai Spirlea (Cappezzano Piamore, Włochy) i Mihaela Spirlea (Cappezzano Piamore) (przedstawiciele: adwokaci V. Foerster i T. Pahl)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– przyjęcie pisma jako skargi opartej na art. 263 TFUE;

– uznanie skargi za dopuszczalną oraz

– uznanie skargi za zasadną i stwierdzenie w związku z tym, że Komisja dopuściła się istotnych naruszeń postępowania i innych materialnych naruszeń prawa;

– na tej podstawie stwierdzenie nieważności decyzji sekretariatu generalnego Komisji z dnia 9 listopada 2011 r. (SG.B.5/MKu/rc-Ares[2011]);

– obciążenie kosztami Komisji Europejskiej

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy dotyczący braku dochowania kolejności badania na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001⁽¹⁾

– Skarżący podnoszą w tym względzie, że pozwani naruszyli obowiązek badania na podstawie art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 i kolejność badania, która jest w sposób wiążący określona w tym rozporządzeniu.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równości środków

– Skarżący podnoszą w tym zakresie, że państwo członkowskie, o którym mowa zostało poinformowane o uzasadnieniu podniesionym przez nich na poparcie ich wniosku o dostęp do żądanego dokumentu, podczas gdy zaskarżona decyzja zawiera jedynie ogólne twierdzenia dotyczące treści i odpowiedzi władz niemieckich

3) Zarzut trzeci dotyczący prawa skarżących do bycia wysłuchanym

– Skarżący podnoszą w tym względzie, że pozwana nie doręczyła im odpowiedzi władz niemieckich, i że nie mogli się oni ustosunkować do zasadności sprzeciwu państwa członkowskiego przy uwzględnieniu wyjątków koniecznych w tym celu, przewidzianych w art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1049/2001.

4) Zarzut czwarty dotyczący braku oddalenia przez Komisję wyjątku drugiego

– Zdaniem skarżących pozwana naruszyła ciążący na niej obowiązek oddalenia wyjątku drugiego podniesionego przez władze niemieckie [art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

5) Zarzut piąty dotyczący braku wskazania dokumentu zażądanego przez skarżących

– Skarżący podnoszą, że pozwana naruszyła obowiązek dokładnego wskazania dokumentu, w przypadku którego odmówiono dostępu, w zakresie dotyczącym jego wielkości oraz autora.

6) Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym w postępowaniu konsultacji

– Skarżący podnoszą w tym względzie, że na podstawie motywu drugiego rozporządzenia nr 1049/2001 pozwana nie miała prawa zaniechać udostępnienia możliwości wniosku o konsultację skierowanego do władz niemieckich. Podnoszą oni również, że nie została im przekazana odpowiedź władz niemieckich.

7) Zarzut siódmy dotyczący bezprawnego zastosowania art. 4 ust. 5 rozporządzenia nr 1049/2001

– Skarżące podnoszą w tym względzie, że Komisja rozszerzyła zakres stosowania art. 4 ust. 5 rozporządzenia nr 1049/2001 na "władze niemieckie" i dopuściła się rażących błędów w ocenie przy badaniu i uzasadnieniu okoliczności wskazanej w art. 4 ust. 5 rozporządzenia nr 1049/2001.

8) Zarzut ósmy dotyczący braku konkretnego badania art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001

– Skarżące podnoszą w tym względzie, że Komisja nie uwzględniła prawa do częściowego dostępu do dokumentów na podstawie art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 dokonując automatycznej kwalifikacji dokumentu w ramach art. 4 ust. 2 wskazanego rozporządzenia.

9) Zarzut dziewiąty dotyczący istnienia nadrzędnego interesu publicznego w udostępnieniu (art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001).

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).