Sprawa T-627/19: Skarga wniesiona w dniu 20 września 2019 r. - Shindler i in./Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.383.66

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 listopada 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2019 r. - Shindler i in./Komisja

(Sprawa T-627/19)

Język postępowania: francuski

(2019/C 383/75)

(Dz.U.UE C z dnia 11 listopada 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: Harry Shindler (Porto d'Ascoli, Włochy) i pięcioro innych skarżących (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet) Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności wyraźnej odmowy Komisji Europejskiej z dnia 13 września 2019 r. dotyczącej uznania bezczynności;

- orzeczenie, że Komisja Europejska niezgodnie z prawem powstrzymała się:

- po pierwsze, od wydania decyzji o zachowaniu obywatelstwa europejskiego przez obywateli brytyjskich prowadzących życie prywatne i rodzinne w innych państwach Unii Europejskiej, którym nie przysługiwało prawo do głosowania w sprawie decyzji o wystąpieniu ich państwa pochodzenia z Unii Europejskiej jedynie z powodu skorzystania przez nich ze swobody przemieszczania się (reguła 15 lat), i to niezależnie od zawarcia lub braku zawarcia porozumienia o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej;

- po drugie, od wydania wiążącej decyzji mającej zastosowanie w sposób jednolity we wszystkich 27 pozostałych państwach Unii, w których żyją obywatele brytyjscy, zawierającej różne środki dotyczące wjazdu, pobytu, praw socjalnych i działalności zawodowej, stosujące się w razie braku porozumienia o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej;

- w konsekwencji:

- przyjęcie do wiadomości tej bezczynności;

- nakazanie Komisji Europejskiej zapłaty każdemu ze skarżących kwoty 1 500 EUR z tytułu poniesionych przez nich kosztów obrony.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia praw, które przysługują im z tytułu obywatelstwa europejskiego, i to w razie zawarcia porozumienia o wystąpieniu, jak też w razie braku zawarcia porozumienia. W ramach tego zarzutu podnoszą oni w szczególności:

- brak uznania w traktach europejskich utraty obywatelstwa europejskiego w razie wystąpienia państwa członkowskiego z Unii, a zatem naruszenie zasady pewności prawa;

- naruszenie zasady proporcjonalności;

- naruszenie prawa do życia prywatnego i rodzinnego.

2. Zarzut drugi dotyczący niezgodnego z prawem zaniechania Komisji, która nie przyjęła wiążących środków, lecz tylko zwykłe zalecenia.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady kontradyktoryjności, swobody przemieszczania się i zasady równości wobec prawa do głosowania przez brytyjską "regułę 15 lat". Skarżący uznają w tym względzie, że wskazana reguła 15 lat jest uregulowaniem krajowym, które stawia w gorszej sytuacji niektórych obywateli państwa członkowskiego z tego tylko powodu, że skorzystali oni ze swobody przemieszczania się i pobytu w innym państwie członkowskim i że stanowi to ograniczenie swobód uznanych w art. 21 ust. 1 TFUE.