Sprawa T-586/11: Skarga wniesiona w dniu 17 listopada 2011 r. - Oppenheim przec iwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.25.60/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 28 stycznia 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 17 listopada 2011 r. - Oppenheim przec iwko Komisji

(Sprawa T-586/11)

(2012/C 25/116)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 28 stycznia 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Sal. Oppenheim jr. & Cie. AG & Co. KGaA (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci W. Deselaers, J. Brückner i M. Haisch)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 275 z dnia 26 stycznia 2011 r. w sprawie pomocy państwa C-7/10 przyznanej przez Niemcy - Program pomocy dotyczący przeniesienia strat podatkowych w przypadku restrukturyzacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji "Sanierungsklausel", sprostowanej decyzją C(2011) 2608 z dnia 15 kwietnia 2011 r.;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów:

1) Zarzut pierwszy: brak selektywności prima facie/nieprawidłowe określenie ram odniesienia

Skarżąca twierdzi, że nie występuje tu prima facie selektywność w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Wywodzi, że określenie ram odniesienia przez Komisję jest nietrafne i że właściwy system odniesienia, tj. dalsze istnienie niewykorzystanych strat na płaszczyźnie osoby prawnej mimo nabycia udziałów, stanowi podstawowa reguła krajowego prawa podatkowego. Następnie utrzymuje ona, że sama klauzula pozwalająca na restrukturyzację przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji (zwana dalej "Sanierun-gsklausel") stanowi odstępstwo od tego wyjątku; tym samym prowadzi ona z powrotem do systemu odniesienia i jest zatem zgodna z systemem.

2) Zarzut drugi: Sanierungsklausel jako ogólny środek

W ramach tego zarzutu skarżąca twierdzi, że Sanierun-gsklausel stanowi ogólny środek i tym samym nie może ona zostać uznana za pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Utrzymuje, że Sanierungsklausel jest dostępna dla wszystkich osób prawnych podlegających opodatkowaniu w Niemczech oraz że nie wiąże się ona ani otwarcie, ani w ukryty sposób z ich rozmiarem, terytorium, na którym prowadzą one działalność ani z gałęzią produkcji, do której one przynależą.

3) Zarzut trzeci: uzasadnienie z uwagi na naturę i wewnętrzną strukturę systemu podatkowego

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że Sanierun-gsklausel jest uzasadniona naturą i wewnętrzną sktrukturą niemieckiego systemu podatkowego, gdyż jako logiczne odstępstwo od wyjątku przepadku strat przewidzianego w § 8c ust. 1 Körperschaftsteuergesetz (niemieckiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwanej dalej "KStG") prowadzi ona z powrotem do systemu odniesienia.

4) Zarzut czwarty: brak obciążenia budżetu państwa

W ramach tego zarzutu skarżąca twierdzi, że Sanierun-gsklausel nie może prowadzić do istotnego z punktu widzenia pomocy obciążenia budżetu publicznego i już z tego względu nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Utrzymuje, że w przypadku restrukturyzacji jedyna alternatywa polega na niewypłacalności danej osoby prawnej lub na uzdrowieniu jej sytuacji finansowej, oraz że dzięki Sanierungsklausel, która umożliwia uratowanie osoby prawnej, utrzymana zostaje możliwość pobierania w przyszłości podatków od danej osoby prawnej.

5) Zarzut piąty: naruszenie unijnoprawnej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu piątego skarżąca twierdzi, że Komisja z uwagi na swoją praktykę i niezakwestionowanie uregulowania poprzedzającego przepis § 8c KStG oraz porównywalnych uregulowań innych państw członkowskich spowodowała powstanie po stronie skarżącej oczekiwań, które zasługują na ochronę na podstawie wiążących informacji i niemożności przewidzenia, że Sanierungsklausel może zostać uznana za pomoc.