Sprawa T-58/12: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2012 r. - Nabipour i inni przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.109.23/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 kwietnia 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2012 r. - Nabipour i inni przeciwko Radzie

(Sprawa T-58/12)

(2012/C 109/50)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Ghasem Nabipour (Teheran, Iran), Mansour Eslami (Madliena, Malta), Mohamad Talai (Hamburg, Niemcy), Mohammad Moghaddami Fard (Teheran), Alireza Ghezelayagh (Singapur, Singapur), Gholam Hossein Golparvar (Teheran), Hassan Jalil Zadeh (Teheran), Mohammad Hadi Pajand (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Ahmad Sarkandi (Zjednoczone Emiraty Arabskie), Seyed Alaeddin Sadat Rasool (Teheran) i Ahmad Tafazoly (Szanghaj, Chińska Republika Ludowa) (przedstawiciele: S. Kentridge, QC (Queen's Counsel), M. Lester, barrister, i M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, z 2.12.2011, s. 71) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, z 2.12.2011, s. 11) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżących;

– stwierdzenie, że zakaz podróży nie ma zastosowania do żadnego ze skarżących;

– obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą cztery zarzuty. Twierdzą, że umieszczając ich nazwiska w wykazach dołączonych do zaskarżonej decyzji i zaskarżonego rozporządzenia, Rada:

– nie przedstawiała odpowiedniego lub wystarczającego uzasadnienia;

– naruszyła kryteria dotyczące umieszczenia w wykazie lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie przy stwierdzeniu, że kryteria te zostały spełnione w odniesieniu do zachowania się skarżących;

– naruszyła w sposób nieuzasadniony lub nieproporcjonalny przysługujące skarżącym prawa podstawowe, w tym ich prawo do ochrony własności, działalności gospodarczej i reputacji oraz życia prywatnego i rodzinnego; oraz

– nie zagwarantowała skarżącym prawa do obrony i prawa do skutecznej kontroli sądowej.