Sprawa T-542/19: Skarga wniesiona w dniu 5 sierpnia 2019 r. - FV/Rada.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.337.11

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 października 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 5 sierpnia 2019 r. - FV/Rada

(Sprawa T-542/19)

Język postępowania: francuski

(2019/C 337/12)

(Dz.U.UE C z dnia 7 października 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: FV (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna, a w konsekwencji:

- stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 3 maja 2019 r., doręczonej skarżącej w dniu 6 maja 2019 r. przez pana [X], Senior Legal Counsellor przy Radzie, a wydanej przez pana [Y] jako organ powołujący, zgodnie z którą "1. Skarżąca, urodzona w dniu 25 marca 1956 r. [poufne] ¹ , urzędnik w grupie zaszeregowania AST 7, zostaje skierowana na urlop w interesie służby na podstawie art. 42c regulaminu pracowniczego i może domagać się korzyści finansowych przewidzianych w tym artykule. 2. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 31 grudnia 2015 r."

- zasądzenie od Rady zapłaty kwoty 151 101,72 EUR tytułem naprawienia szkody materialnej i uszczerbku dla kariery zawodowej skarżącej, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia lub obniżenia tej kwoty w trakcie postępowania;

- zasądzenie od Rady zapłaty 70 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i za uszczerbek na reputacji skarżącego, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia lub obniżenia tej kwoty w trakcie postępowania;

- w każdym razie obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 266 TFUE oraz podstawowych i ogólnych zasad prawa Unii, w szczególności poszanowania uzasadnionych oczekiwań, zasad dobrej administracji, dobrej wiary i pewności prawa oraz poszanowania zasady proporcjonalności.

W tym względzie skarżąca uważa, że organ powołujący w oczywisty sposób nie zastosował i nie dokonał prawidłowej wykładni wyżej wymienionych przepisów i zasad, nie podejmując niezbędnych działań w celu zastosowania się do wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 grudnia 2018 r. w sprawie FV/Rada (T-750/16, EU:T:2018:972). Uważa ona również, że naruszyła ona zasadę wymagającą od administracji wydania decyzji, która nie byłaby nieproporcjonalna, tj. która byłaby konieczna do osiągnięcia celów, co wymaga, aby treść i forma decyzji były proporcjonalne do zamierzonego celu. Wreszcie skarżąca podnosi naruszenie jej uzasadnionych oczekiwań co do tego, że organ powołujący prawidłowo i sumiennie zastosuje się do ww. wyroku T-750/16, nie tylko poprzez prawidłowe zastosowanie art. 266 TFUE, lecz również bez skutku retroaktywnego.

2. Zarzut drugi dotyczący, po pierwsze, naruszenia przez zaskarżoną decyzję przesłanek określonych w art. 42c regulaminu pracowniczego i w komunikacie do personelu nr 71/15 z dnia 23 października 2015 r., co stanowi zdaniem skarżącej naruszenie zasady, zgodnie z którą administracja ma obowiązek wydania decyzji wyłącznie w oparciu o prawnie dopuszczalne podstawy, tj. istotne i nieobarczone oczywistym błędem w ocenie co do okoliczności faktycznych lub prawnych, a po drugie, nadużycia proceduralnego.

W tym względzie skarżąca uważa, że wydając zaskarżoną decyzję w tych okolicznościach, organ powołujący w sposób oczywisty nie zastosował i nie dokonał prawidłowej wykładni ww. przepisów regulaminu pracowniczego i komunikatu do personelu, opierając swoją decyzję na nieprawidłowych podstawach faktycznych i prawnych. Twierdzi ona, że Rada nie uzasadniła interesu służby, któremu miała służyć, stosując art. 42c w odniesieniu do strony skarżącej ani nie określiła rzeczywistych potrzeb organizacyjnych, które wymagałyby rzekomego nabycia nowych umiejętności, których strona skarżąca nie byłaby w stanie nabyć, ani też organ powołujący nie zastąpił wyraźnie art. 42c postępowaniem dyscyplinarnym.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku staranności. W tym względzie skarżąca uważa, że wydając zaskarżoną decyzję w tych okolicznościach, organ powołujący nie zachował równowagi, która wymaga, aby instytucja uwzględniła wszystkie czynniki mogące mieć wpływ na jej decyzję oraz zarówno interes służby, jak i interes zainteresowanego urzędnika.

¹ Dane poufne zostały utajnione.