Sprawa T-542/11: Skarga wniesiona w dniu 6 października 2011 r. - ALOUMINION przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.370.26

Akt nienormatywny

Wersja od: 17 grudnia 2011 r.

Skarga wniesiona w dniu 6 października 2011 r. - ALOUMINION przeciwko Komisji

(Sprawa T-542/11)

(2011/C 370/44)

Język postępowania: grecki

(Dz.U.UE C z dnia 17 grudnia 2011 r.)

Strony

Strona skarżąca: Alouminion A.E. (Maroussi, Grecja) (przedstawiciele: G. Dellis i N. Korogiannákis, dikigori)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 lipca 2011 r. C(2011) 4916 wersja ostateczna, w sprawie pomocy państwa nr C 2/2010 (ex NN 62/2009) przyznanej przez Grecję na rzecz Alouminion tis Elladas A.E;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca żąda na podstawie art. 263 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej "TFUE"), stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 13 lipca 2011 r. C(2011) 4916 wersja ostateczna nr C 2/2010 (ex NN 62/2009) (zwanej dalej "decyzją") w sprawie pomocy państwa przyznanej przedsiębiorstwu Alouminion tis Elladas A.E. wiążącego się z konsekwencjami, o których mowa w art. 266 ust. 1 TFUE.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów:

– naruszenie art. 1 rozporządzenia nr 659/1999 i naruszenie przepisów dotyczących podziału kompetencji pomiędzy Komisję i sądy krajowe oraz naruszenie prawa do ochrony sądowej. Komisja dokonała oceny okoliczności faktycznych w sposób oczywiście błędny, uwzględniła oczywiście błędne czynniki, dopuściła się oczywistego naruszenia prawa uznając rzekomą pomoc za "nową". Sporny środek został przyjęty na podstawie systemu identycznego z systemem rzekomej pomocy a zaskarżona decyzja Komisji nie została wystarczająco uzasadniona;

– naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na błędne stwierdzenie przez Komisję istnienia korzyści, brak zastosowania przez nią kryterium prywatnego przedsiębiorcy i niezbadanie występowania obiektywnych względów handlowych uzasadniających taryfę umowną z 1960 r;

– naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na błędne stwierdzenie przez Komisję selektywnego charakteru pomocy pomimo ciążącego na DEI (Dimosia Epichirisi Ilektrismu (państwowym zakładzie produkcji energii elektrycznej)) obowiązku jednolitego określenia taryf dla jednolitych kategorii klientów i różnego określenia taryf dla różnych kategorii klientów, według stopnia ich odmienności;

– naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na błędne stwierdzenie przez Komisję zmian w handlu między państwami członkowskimi i wywieranego na niego wpływu mimo że skarżąca nie uzyskuje żadnej korzyści w stosunku do innych przedsiębiorstw z sektora aluminium biorąc pod uwagę jednolite cechy aluminium i jawność cen ustalonych w cedule giełdowej;

– błędna metodologia przy obliczaniu wysokości rzekomej korzyści;

– naruszenie obowiązku uzasadnienia i

– naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na wcześniejsze stanowisko Komisji zgodnie z którym ustalanie przez DEI cen w umowach na korzyść skarżącej nie stanowiło bezprawnie przyznanej pomocy oraz naruszenie przysługującego skarżącej prawa do obrony.